89 χρόνια ιστορίας δεν σβήνουν με έναν υποβιβασμό. Και σίγουρα δεν σβήνουν οι αναμνήσεις και τα βιώματα για κάποιον που σε αγάπησε και συνδέθηκε μαζί σου από τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Οι πρώτες δυνατές αναμνήσεις: Τα πρωταθλήματα της ομάδας του Μπάγεβιτς.
Η περηφάνεια μου για σένα στο σχολείο, σε μια πόλη κι ένα νησί, όπου οι Αεκτζήδες ήταν πάντα μειοψηφία, αλλά αρρωστάκια.
Η πρώτη κιτρινόμαυρη φανέλα, σε ηλικία 9 χρονών, μια ρέπλικα με το νούμερο 8 του μεγάλου Τόνι Σαβέβσκι στην πλάτη.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον ύμνο από μια κασέτα που μου έγραψε ένας μεγαλύτερος φίλος μου.
Οι πρώτες εικόνες του «Νίκος Γκούμας» και της Σκεπαστής από την τηλεόραση.
Το ξενύχτι για να δω τον χαμένο τελικό του 1994 με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Όταν χάναμε 2-0 και το γυρίσαμε 3-2, για να ισοφαριστούμε τελικά και να χάσουμε το Κύπελλο στα πέναλτι.
Το γκολ του Τόνι στη Γλασκώβη, η πρόκριση για πρώτη φορά σε όμιλο του Champions League το 94-95 και τα ματς με Άγιαξ και Μίλαν.
Το κύπελλο με εφτάρα στον Απόλλωνα, οι πανηγυρισμοί του Μπάγεβιτς και λίγο μετά η φυγή του.
Το κιγκλίδωμα στο Χαριλάου να πλακώνει τον Νίκο τον Ξηροκώστα και να τον καθηλώνει για πάντα στο αναπηρικό καροτσάκι.
Ο Ντέμης, τα πάρτυ μέσα-έξω με Ολυμπιακό και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία με τη Λοκομοτίβ.
Το ταξίδι στο Βελιγράδι εν μέσω νατοϊκών βομβαρδισμών και το φιλικό με την Παρτιζάν.
Η πρώτη φορά που σε είδα από κοντά, στο Γεντί Κουλέ. Με μπαλάρα από Μίλεν Πέτκοφ και νίκη με 2-1.
Η πρόκριση επί της Μπάγερ Λεβερκούζεν και η χαμένη ευκαιρία στο ματς-τελικό με τον Ολυμπιακό το 2002.
Οι επισκέψεις στο κλαμπ στην Αλικαρνασσό και χρόνια αργότερα στην 25ης Αυγούστου.
Η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο Ναό, λίγους μήνες πριν τον γκρεμίσουν, στο ματς με τη Γκενκ για το Champions League, το 2002.
Οι ματσάρες με τη Ρεάλ σε Φιλαδέλφεια και Μπερναμπέου.
Το 3-2 του Λύμπε επί του ΟΦΗ στις καθυστερήσεις και το γκολ του Νατσούρα στο ΟΑΚΑ: Άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Η πρώτη νίκη στο Champions League κόντρα στη Λιλ και στα καπάκια ο θρίαμβος επί της Μίλαν.
Η τεσσάρα το 2008 στον Ολυμπιακό, που μπορούσε -και έπρεπε- να είναι εξάρα. Το κλεμμένο πρωτάθλημα: Η τελευταία χαμένη ευκαιρία.
Ο τελικός -ψυχοβγάλτης του 2009, οι καταλήψεις σε Λεωφόρο, Περιστέρι, Αιγάλεω, Κορυδαλλό, Λιβαδειά, Χαριλάου και Καυταντζόγλειο, τα ανοιγμένα από τις πέτρες κεφάλια μας, τα σπασμένα μας χέρια, τα τραγούδια στη βροχή, οι μαγικές Παρασκευές στο Δωματιάκι.
Τί να πρωτοθυμηθώ; Η λίστα με τις αναμνήσεις δεν τελειώνει ποτέ. Όπως κι η αγάπη μου για σένα. Εξάλλου τώρα κατάλαβα ότι σ’ αγαπώ πιο πολύ από ποτέ. ΑΕΚ στα εύκολα ΑΕΚάρα στα δύσκολα!
Fidel
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.