Κοίτα να δεις τι έγινε τώρα. Οι υπόλοιποι συντάκτες του site το παίζουν κουλτουριάρηδες και ανέθεσαν σε εμένα να γράψω κάτι για τη Eurovision.
ΟΚ. Δεν έχω πρόβλημα να… τσαλακώσω το προφίλ μου, άλλωστε, αυτό είναι κάτι που, απ` ό,τι έχω ακούσει, αρέσει στις γκόμενες στα πρωινάδικα. Μπορεί να προκύψει και τίποτα καλό. Ποτέ δεν ξέρεις. Και να `μαι λοιπόν, έτοιμος να ξετυλίξω το κουβάρι των αναμνήσεών μου από τον μουσικό διαγωνισμό, όπως τον ζω τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Στο κάτω – κάτω δεν καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι ντρέπονται να πουν πως βλέπουν Eurovision. Τι πιο όμορφο από το να μαζεύεσαι με τους φίλους σου σαββατόβραδο στο σπίτι, να παραγγέλνεις πίτσες και να κράζεις όσα βλέπεις στην τηλεόραση. Το βρίσκω τρομερά εποικοδομητικό.
Εκτός από πίτσες όμως η Eurovision μου θυμίζει κι άλλα πράγματα…
Οι «άνθρωποι – Εurovision»
Έχω την εντύπωση πως το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τη Eurovision (μετά την πίτσα), δεν είναι κάποιο τραγούδι ή κάποια ελληνική συμμετοχή. Δεν είναι καν το βρακί της Παπαρίζου.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Δάφνη Μπόκοτα, την οποία οφείλω να ομολογήσω πως εκτιμώ απεριόριστα. Μπορεί τελικά να την… φάγανε από την ΕΡΤ, αλλά για πολλά χρόνια απέδειξε πως γίνεται να πληρώνεσαι χωρίς να δουλεύεις και παράλληλα να θεωρείσαι και ειδικός σε κάποιο θέμα (έστω, στη Eurovision). Ό,τι ακριβώς ονειρευόμουν να γίνω όταν ήμουν μικρός.
«Θέλω να γίνω… Μπόκοτα», φώναζα και οι γονείς μου καμάρωναν.
Ένας ακόμη «άνθρωπος – Eurovision» είναι ο Γιάννης Πουλόπουλος. Όχι ο γνωστός… Ένας άλλος. Ένας δημοσιογράφος που εδώ και χρόνια βγαίνει τις ημέρες του διαγωνισμού και μας… τρομοκρατεί, μην τυχόν και ψηφίσουμε κανέναν από τους αντιπάλους που «απειλούν» την ελληνική συμμετοχή.
«ΟΧΙ ΤΟΝ ΝΟΡΒΗΓΟΟΟΟΟΟ», τον θυμάμαι να φωνάζει τότε που κέρδισε τελικά εκείνο εκεί το Χόμπιτ με το βιολί. Κι από τότε, κάθε χρόνο τα ίδια. Αυτός ο τύπος με τρομάζει και κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος στην ελληνική τηλεόραση!
Οι Απαράδεκτοι
Ευτυχώς, όμως, τα χρόνια πέρασαν και ανακαλύφθηκε το Youtube, δίνοντάς μας την ευκαιρία να μη βλέπουμε τηλεόραση και να πατάμε play όποτε γουστάρουμε στο θρυλικό επεισόδιο των Απαράδεκτων για τη Eurovision.
Tο επικό «Κάποτε μια high ομάδα έχτισε τον Παρθενώνα» αποτελεί ένα σύγχρονο αριστούργημα, κλάσεις ανώτερο από το γραφικό «Ελλάδα χώρα του φωτός» που στείλαμε εκείνη την περίοδο με την Καιτούλα την Γαρμπή.
Ο Ανδρέας Μικρούτσικος
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια έχω πάθει σύνδρομο στέρησης, λόγω της απουσίας του Ανδρέα Μικρούτσικου από την ελληνική τηλεόραση και γι` αυτό η Eurovision με κάνει και μελαγχολώ.
Τι όμορφη στιγμή τότε με το «Σαν να μπαίνει η άνοιξη», που βγήκε στη σκηνή και έπαιζε το μπάσο του ο Ανδρέας μας!
Μας λείπεις Ανδρέα, αν μας διαβάζεις, κάνε επιτέλους το come – back.
Για το τέλος κράτησα την πιο γλυκιά ανάμνηση. Την καλύτερη ελληνική συμμετοχή ever στον διαγωνισμό!
Το 2002 ο Μιχάλης Ρακιντζής ήταν… πολύ μπροστά, αλλά τώρα που τα χρόνια πέρασαν όλοι εμείς που στηρίξαμε το “SAGAPO”, σήμερα επιτέλους δικαιωνόμαστε…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.