Αποχαιρετώ

Οι φίλοι ανταλλάξανε κοπέλες. Οι κοπέλες πρόσωπα αγοριών. Αλλάξανε παπούτσια. Ένα νούμερο πιο μεγάλο. Μεγάλωσαν. Μανιωδώς ρωτάω. Του 88; Του 89; Του 90; Του 86 ε; Όλοι μου απαντάνε αφελώς. Δίνουν τον τόπο και την ώρα γέννησής τους. Δεν ξέρουν πως τους καθιστώ θηράματα της έμπνευσής μου. Το αγόρι ήταν 26 πριν τρία χρόνια. Έγινε 29. Τρία χρόνια σταθερά η διαφορά μας. Τι να συνέβη στα τρία χρόνια πριν εγώ να γεννηθώ; Ένα παιδί. Όταν μπήκα πρώτη φορά. Ήμουν παιδί. Ερωτεύτηκα. Τοίχοι. Ήχοι. Γεια. Τοποθετήσεις πίσω του. Σύνθημα. Βλέμμα που γυρνούσε πίσω. Ακόμα γυρνάει. Καχύποπτα. Πάθος. Το πάθος. Μέχρι και τα όπλα του εχθρού μου λείψανε από εκεί. Ό,τι μας οδήγησε κοντά στο θάνατο. Μαζί. Ασφυξιογόνο. Μαζί. Ασφυξία. Μαζί. Τα καταφέραμε. Τα φώτα κλειστά. Μην καταλάβουν. Εδώ δεν έχει πρωταγωνιστές. Αντιήρωες στο σκοτάδι. Αγωνία. Φιλί. Ύπνος. Είχε τελειώσει καιρό ο χώρος. Ταλαιπωρούσε μια υπόσχεση. Κανένας δεν την τήρησε. Ο αποχαιρετισμός έπρεπε να γίνει ατομικά. Όπως και η είσοδος. Τώρα. Αγόρια γύρω μου. Με το ίδιο πρόσωπο ακριβώς. Ίδια μάτια. Κοπέλες με ίδιο φόρεμα. Ακριβώς. Τίποτα δεν προκαλεί ερώτημα. Τα μάτια μου ίδια με ολονών. Εξαναγκάζω τον εαυτό μου να περάσει καλά. Κουρασμένη από τη μέρα. Ποτέ δεν πιάνει. Κουρασμένοι και οι φίλοι. Ήρθαν μόνο για το αντίο. Κουρασμένη βρίσκω τη δυναμη. Μέσα από ένα ποίημα. Ένα σύνθημα. Κάτι που έγραψα κι εγώ εδώ. Ακόμα εδώ. Ποιος να μου το προστάτευε τώρα δυο χρόνια; Τα πόδια λυγίζουν. Τα παπούτσια φταίνε. Είναι σίγουρα άλλης. Ή μεγάλωσα ένα νούμερο κι εγώ. Καμιά φορά προφέρω σιγανά το όνομά μου για να συντονιστώ. Να ξυπνήσω. Εγώ είμαι. Ο χωροχρόνος ξεκάθαρος. Ο χώρος γίνεται δικός σου μόνο όταν τον μοιράζεσαι βαθιά. Ο χρόνος δεν μετράει. Δεν μπόρεσαν όλοι να είναι εκεί. Όσοι μοιραστήκαμε βαθιά. Καμιά φορά λήγουν και οι άνθρωποι όταν λήγει ο χώρος. Δεν πρόδωσαν όμως. Δεν θα προδώσουν. Συγχωρέστε δύο λεπτά. Αυτός ο χορός οφείλει να λήξει με ένα φιλί. Και πάλι φεύγω νωρίς. Όπως τότε. Όπως πάντα.