Βρισκόμαστε λοιπόν στις αρχές Αυγούστου και το Φεστιβάλ Επιδαύρου καλά κρατεί. Μέχρι και το τέλος του μήνα αναμένονται ακόμα δυνατές και πολλά υποσχόμενες παραστάσεις. Μετά απο παρατήρηση -και όχι ενδελεχή έρευνα-, μου δημιουργήθηκαν κάποιες εντυπώσεις σχετικά με το κοινό του Φεστιβάλ.
Από προσωπικές εμπειρίες μιλώντας πάντα, καταθέτω οτι όσες φορές έχω βρεθεί στην Επίδαυρο παρατηρώ ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι φαίνεται να τηρούν ένα συγκεκριμένο savoir vivre που “επιτάσσει” το Φεστιβαλ Επιδαύρου.
Φορέματα, κοσμήματα, μακιγιάζ, ενίοτε τακούνια- στιλέτο, φωτογραφίες, χαιρετούρες, δημόσιες σχέσεις κλπ. Και καλά μεχρι εδώ θα μου πεις. Όταν όμως αρχίζει η παράσταση, ανοίγουνε τάπερ, σακούλες, τσίχλες, καραμέλες. Και χτυπάνε τηλέφωνα. Ασταμάτητα. Στην τελευταία παράσταση που είδα, ο κύριος που καθόταν απο πίσω μου, απάντησε το τηλέφωνο του κατα τη διάρκεια της παράστασης λέγοντας “Ναι ναι μπορώ να μιλήσω” και με ανάγκασε να του ρίξω ένα απελπισμένο/ εξοργισμένο βλέμμα. Και μόνο τότε το έκλεισε.
Τα τακούνια απαγορεύονται στην Επίδαυρο γιατί χαλάνε την πέτρα. Επίσης η ακουστική του Θεάτρου είναι τόσο καλή που τα πάντα ακούγονται στερεοφωνικά. Γιατί αυτά δεν τα ξέρουν όλοι; Και εν πάση περιπτώσει, ποιος ο λόγος να κάνει κάποιος όλη αυτήν τη διαδρομή και να αναλωθεί στο περιτύλιγμα; Και στο τέλος να χειροκροτάει όρθιος την παράσταση που δεν είδε;
Υποθέτω γιατί αυτή είναι η παιδεία μας, γενικά και θεατρικά. Πρέπει να πας, πρέπει να δεις – ένας θεός ξέρει αν ξέρεις τι-, να χειροκροτήσεις όρθιος την όποια παράσταση γιατί έτσι γίνεται στην Επίδαυρο, να πας να φας εκεί που τρώνε οι ηθοποιοί και να γυρίσεις στην Αθηνα να πεις “Πήγα Επίδαυρο”.
Δεν θέλω να κατηγορήσω το κοινό αλλά ουτε και την Πολιτεία, τον θεό, τη Μέρκελ, αλλά κάπως πρέπει να το δικαιολογήσω. Έχουμε πάντα το βάρος της ατομικής ευθύνης των πράξεων μας. Καλό είναι να ξέρουμε πού πηγαίνουμε και τί βλέπουμε για να είμαστε εντός τόπου και χρόνου.
[Το Θέατρο της Επιδαύρου χτίστηκε τον 4ο αιώνα π. Χ. , έχει την κλασική διάρθρωση των αρχαίων ελληνικών θεάτρων. Είναι το αρτιότερα σωζώμενο και , αν και δεν είναι το μεγαλύτερο απο τα αρχαία θέατρα, έχει χωρητικότητα 13.000 ατόμων και φημίζεται για την αρχιτεκτονική και την ακουστική του. Στην περιοχη βρίσκεται το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και αυτός είναι ο λόγος που χτίστηκε εκεί το θέατρο. Το θέατρο πέρασε δια πυρός και σιδήρου για να είναι σήμερα αυτό που ξέρουμε και απολαμβάνουμε κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ.]
Το βασικότερο όμως είναι πηγαίνοντας κανείς εκεί, όπως και οπουδήποτε αλλού, να απολαμβάνει στο έπακρο αυτό που του προσφέρεται. Εν προκειμένω, το πανέμορφο θέατρο, τη φύση, τα τζιτζίκια. Και την παράσταση. Να επιτρέπει κανείς στον εαυτό του να αφεθεί στη μαγεία για 2 ώρες και να αισθανθεί. Να χαμογελάσει, να ξεκαρδιστεί, να βαρεθεί, να λυπηθεί, να αναρωτηθεί, να θυμώσει. Και να πάρει κάτι μαζί του φεύγοντας. Αυτό δεν είναι μάλλον savoir vivre, αλλά είναι ευ ζην.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.