Μέσα Αυγούστου, αργά το βράδυ, μια παρέα πίνει και συζητά σε ένα εξοχικό σπίτι κοντά στην Αθήνα. Σπιτικά κοκτέιλ και χαλαρή ατμόσφαιρα, αλλά η παρέα παρασύρεται στην πολιτική συζήτηση.
“Μάιος 2014. Δεύτερος γύρος δημοτικών εκλογών. Ο Κασιδιάρης έχει περάσει και διεκδικεί τον Δήμο εναντίον ενός δεξιού, ενός Πασόκου, ή του Σατανά του ίδιου. Τί κάνετε;”. Μπορεί να είμαι εγώ περίεργος -που θέτω και την υποθετική ερώτηση- αλλά θεωρώ την απάντηση αυτονόητη. Ψηφίζεις τον δεξιό, τον Πασόκο, τον Σατανά τον ίδιο.
Πολλοί από τους συνομιλητές μου δεν το θεωρούν εξίσου αυτονόητο. Όχι, βέβαια, ότι θα ψήφιζαν ποτέ έναν νεοναζί. Αλλά δεν μπορούν να φανταστούν το σενάριο. Μιλούν για αντικειμενικές συνθήκες τις οποίες δεν μπορούμε να υποθέτουμε εκ των προτέρων και για άλλους τρόπους πάλης που μπορεί μέχρι τότε να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό. Αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο της αποχής.
Αρχές Σεπτέμβρη, μεσημεράκι, μια άλλη παρέα, σε ένα άλλο εξοχικό σπίτι. Δύο τραπέζια, “μικροί” και “μεγάλοι”, όπως όταν ήμασταν πραγματικά μικροί. Στο τραπέζι των “μεγάλων” έχουν βγει τα πρώτα ούζα ενώ εμείς προσπαθούμε να συνέλθουμε από την κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας με δυνατό φραπέ.
“Και τί να ψηφίσω, δηλαδή;”, ακούω να λέει ένας από τους “μεγάλους” πίσω από την πλάτη μου. “Τόσα χρόνια τους φάγαμε στη μάπα τους άλλους. Θα το ρίξω στη Χρυσή Αυγή και να πάνε να γ@μηθούνε!”. Μικρή σιωπή, αμήχανα βλέμματα ανταλλάσσονται. “Μα, ρε συ, αυτοί είναι χουντικοί”, του απαντάει ένας άλλος μασουλώντας κάτι. “Ε, και; Άσχημα ήταν στη χούντα δηλαδή; Από αυτούς τους κλέφτες τους Πασόκους και τους Νεοδημοκράτες, καλύτερος ήταν ο Παπαδόπουλος!”
Αρχές Οκτώβρη, ο Ηλίας Κασιδιάρης αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους και ανακοινώνει -μέσω του δικηγόρου του- την υποψηφιότητά του για το Δήμο της Αθήνας.
Κάποιοι πανηγυρίζουν. Λίγοι; Δεν ξέρω. Ναι, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής πεσμένα, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις συλλήψεις, τις “αποκαλύψεις”. Αλλά οι δημοσκοπήσεις τον Μάιο του 2012 έδειχναν τους φασίστες στο όριο της εισόδου στη Βουλή, όχι στο 7% και τις 440.000 ψήφους.
Εμείς, πάντως, συζητάμε ήδη για την επόμενη μέρα, ψάχνουμε ευθύνες και ηθικούς αυτουργούς στη Νέα Δημοκρατία, την Αριστερά ή την τρόικα, λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η Χρυσή Αυγή λίγο-πολύ τελείωσε. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν το “μη παρέκει”.
Ωστόσο, κάποιοι δεν γύρισαν την πλάτη στους φασίστες όταν είδαν τα τατουάζ με τις σβάστικες και τα SiegHeil, όταν άκουσαν για χέρια που χαιρετούν ναζιστικά (“αλλά είναι καθαρά”), όταν έμαθαν για τις επιθέσεις σε αριστερούς και μετανάστες. Είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα το κάνουν τώρα;
Οι αντικειμενικές συνθήκες πράγματι άλλαξαν. Η ερώτηση όμως παραμένει η ίδια και δεν είναι πια τόσο υποθετική. Ο Κασιδιάρης διεκδικεί το Δήμο της Αθήνας. Αν ούτε το αίμα του Παύλου είναι αρκετό;
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.