Όμηρος Πουλάκης: Με απασχολεί το θέατρο σε κάθε πιθανή του έκφανση

Πριν από μια εβδομάδα βρεθήκαμε στο θέατρο Άλμα και παρακολουθήσαμε μια εξαιρετική παράσταση, ένα έργο κλασικό και διαχρονικό: «Το γλυκό πουλί της νιότης» του Τενεσί Oυίλιαμς.

Mια ιστορία που θίγει πολλά. Τον χρόνο, την ματαιοδοξία, το αμερικάνικο όνειρο, τα νιάτα, τον κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό, την πτώση, την πίστη, την αγάπη κόντρα σε όλους και όλα, την αρρώστια, την αφάνεια, τη σημασία της κοινωνικής τάξης, το δικαίωμα στην ευτυχία. Αποκομίσαμε πολλές εικόνες από το θεατρικό ταξίδι που ζήσαμε εκείνο το βράδυ. Αμέσως μετά, βρεθήκαμε στα καμαρίνια για να συγχαρούμε τους ηθοποιούς. Εκεί, προτείναμε στον Όμηρο Πουλάκη, να τα ξαναπούμε ώστε να του κάνουμε κάποιες ερωτήσεις γενικής και ειδικής φύσεως.

Αυτό που μπορώ να προσθέσω είναι ότι αν η ευγένεια, η απλότητα, το ταλέντο και το χιούμορ υπάρχουν σαν αρετές σε ένα άτομο, εγώ τις είδα όταν είχα τη χαρά να συνομιλήσω με τον Όμηρο Πουλάκη.

Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεστε στο Γλυκό Πουλί της Νιότης;

Το όνομα της θεατρικής μορφής που έχει γράψει ο Τενεσί Ουίλιαμς στο Γλυκό Πουλί της Νιότης είναι ο  Τσανς Γουέην. Αυτός είναι ο ρόλος ή θεατρική μορφή που υποδύομαι. Λέω θεατρική μορφή, γιατί όταν λέω τη λέξη «ρόλος» ή «χαρακτήρας» σε σχέση με αυτά, επειδή υπάρχουν και άλλες συμφραζόμενες έννοιες, μπορεί συχνά να γίνουν παρεξηγήσιμες. Έτσι, έχω αρχίσει να χρησιμοποιώ εδώ και κάποιο καιρό τον όρο «θεατρική μορφή» για να μπορέσω να διώξω αυτές τις παρανοήσεις ή παραφράσεις. Γιατί μπορεί κάποιος να σου πει ότι παίζουμε και ρόλους στην ζωή μας ή ότι «ο χαρακτήρας σου» και «ο χαρακτήρας στο έργο». Γι’ αυτό χρησιμοποιώ αυτόν τον ορό. Για να μπορέσουν να φύγουν αυτά τα διπλά πιθανά νοήματα.

Πείτε μας δυο λόγια για την ιστορία, πιο αναλυτικά.

Η ιστορία του έργου εκτυλίσσεται την Κυριακή του Πάσχα και τελειώνει το βράδυ, στο Σέν Κλάους, την γενέτειρα του  Τσανς Γουέην. Έχουν έρθει από το  προηγούμενο βράδυ η Αλεξάντρα ντε Λάγκο  με τον Τσανς Γουέην. Η Αλεξάντρα ντε Λάγκο είναι μια σταρ του κινηματογράφου, η οποία αισθάνεται ότι είναι σε πολύ αρνητική καμπή η καριέρα της και ο  Τσανς Γουέην είναι ένας άνθρωπος κοντά στα 30, νέος, που κυνηγά το αμερικανικό όνειρο του κινηματογράφου και της κοινωνίας του θεάτρου. Μέσα από αυτήν την διαδρομή έχει καταλήξει να είναι ουσιαστικά συνοδός κυριών.

Όλο αυτό το κάνει για να γίνει επιτυχημένος και να επιστρέψει στην γενέτειρά του και να παντρευτεί το κορίτσι του, με το οποίο ήταν από την εφηβεία ερωτευμένοι. Όμως, η οικογένεια του κοριτσιού δεν τον ήθελε και τότε, δεν τον θέλει και τώρα και μέσα από το έργο μαθαίνουμε ότι η κοπέλα έχει κολλήσει μια ασθένεια που οι υπόλοιποι, τουλάχιστον ο αδερφός και ο πατέρας της, ισχυρίζονται  ότι το έχει κάνει ο  Τσανς Γουέην. Μέσα από αυτό εκτυλίσσεται αυτή η δραματουργία  του Τενεσί Oυίλιαμς, σε ένα πολύ σπουδαίο έργο.

Έχετε σκεφτεί ποτέ πέρα από την υποκριτική, να σκηνοθετήσετε κάτι και να ασχοληθείτε με αυτό;

Εμένα από μικρός το θέατρο με ενδιέφερε σε κάθε πιθανή του έκφανση. Με ενδιέφερε και το σκηνογραφικό, ακόμα και το φωτιστικό κομμάτι και οτιδήποτε άλλο. Δεν έχω ασχοληθεί με τίποτα από αυτά τα άλλα τόσο επισταμένα αλλά είναι κάτι το οποίο με νοιάζει. Είχε γίνει κάποτε μια προσπάθεια, μαζί με τον Προμηθέα Ελευθερόπουλο και τον Τοκάκη να κάνουμε μία παράσταση από κοινού, αλλά για διάφορους λόγους δεν έγινε. Δεν είναι κάτι που με αφήνει αδιάφορο όμως, γιατί όπως σου είπα, με απασχολεί πολύ το θέατρο σε κάθε πιθανή του έκφανση.

Το θέατρο είναι η ζωή σας;                          

Όχι. Απλώς ασχολούμαι με αυτό πάρα πολλή ώρα. Δεν είναι όμως ταυτόσημα με τη ζωή μου. Υπάρχουν περίοδοι που δουλεύω τόσο πολύ όπως και τώρα, που είναι δυσδιάκριτο πως η ζωή μου και το θέατρο δεν είναι ταυτόσημα. Παρόλα αυτά, δεν είναι. Και ούτε θέλω να είναι, με την έννοια «Αυτό είναι όλο και δεν υπάρχει τίποτα άλλο».

Έχετε αναπτύξει φιλικές σχέσεις μέσα από τον χώρο του θεάτρου;

Είναι κάτι που προσπαθώ σταθερά να κάνω μέσα στον χρόνο.  Δεν τα καταφέρνω πάντα, συνήθως δεν τα καταφέρνω, αλλά είναι κάτι που με νοιάζει πάρα πολύ. Δεν θέλω να επιβεβαιωθεί σε καμία περίπτωση μία ρητορική που περιγράφει ένα σύνολο ανθρώπων ως τόσο ανταγωνιστικό.

Θα ήθελα να μην υπάρχει αυτό, να μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερες σχέσεις και το προσπαθώ. Άλλες φορές τα καταφέρνω, άλλες όχι, αλλά σίγουρα προσπαθώ.  Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μου που τους έχω γνωρίσει στη σχολή μου, άνθρωποι από διάφορες δουλειές μου και είναι πολύ κοντά μου. Υπάρχουν κι άλλοι με τους οποίους ακόμα κι αν δεν έχω καθημερινή επαφή, νομίζω ότι υπάρχει το “νήμα” που μας ενώνει.

Ο όρος «ευτυχία» πιστεύετε ότι υφίσταται; Υπάρχει ή είναι μια ουτοπία; 

Εγώ αυτό που έχω σκεφτεί είναι ότι δεν μπορεί να υπάρχει ως ένα ατελείωτο συνεχές πράγμα. Δεν μπορεί να είναι ένα ναρκωτικό ας πούμε ή να είσαι υπό την επήρεια της ευτυχίας συνεχώς. Αυτό δεν υπάρχει. Ούτε όμως θέλω να πάω στο σημείο που λέμε “είναι μόνο στιγμές και τίποτα άλλο”. Ότι “η ζωή μας είναι ένα γκρι πράγμα δυστυχίας που πέφτουν πάνω της κάποιες πιτσιλιές ευτυχίας”. Ούτε αυτό μου αρέσει. Η ευτυχία μπορεί να έχει να κάνει με απλά πράγματα. Μπορεί να έχει να κάνει και με στιγμές που συνειδητοποιείς κάτι το οποίο δεν είχες σκεφτεί πότε πριν, να συλλαμβάνεις την διαφορετικότητα με έναν πολύ όμορφο τρόπο.

Είστε υπέρ του συμφώνου συμβίωσης;

Είμαι υπέρ. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με όλους τους άλλους. Δηλαδή γιατί θα πρέπει να έχουν χιλιάδες προβλήματα σε σχέση με την καθημερινότητα τους, να αισθάνονται ότι τελούν εν κρυπτώ; Δεν μπορούν δυο άνθρωποι οι οποίοι είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους να είναι μαζί; Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην είναι φυσιολογικό αυτό. Αν είναι δυνατόν.

Πώς πιστεύετε ότι θα σπάσει αυτός ο συντηρητισμός που διέπει την κοινωνία; 

Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να έχω μία τέτοια απάντηση. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να απαντήσω, να βρω τον λόγο για τον οποίο προκύπτουν πράγματα τα οποία μου φαίνονται ακατανόητα και αναχρονιστικά σε τέτοια ζητήματα. Σε σχέση με το προηγούμενο ερώτημα, δεν με ενδιαφέρει να κουτσομπολεύω την ερωτική ζωή του άλλου. Αντιθέτως, μου φαίνεται τρελό. Δεν ξέρω πως μπορεί να σπάσει αυτό το πράγμα και δεν ξέρω πώς μπορούν να ανοίξουν λίγο τα μάτια τους κάποιοι άνθρωποι σε σχέση με αυτά  τα πράγματα. Αλλά εγώ προσπαθώ. Δεν είναι εύκολο.

Κάθε μέρα κουβέντα, κάθε μέρα διάλογος. Η απάντηση ποια είναι δεν ξέρω, δεν είναι ένας τρόπος, είναι πολλοί οι τρόποι. Άπτεται όλων τον ανθρώπων που τους απασχολούν αυτά τα ζητήματα και να κάνουν διάλογο ανάμεσα τους να βρούνε τρόπους, να βρούνε λύσεις, να κοινωνήσουν τις ιδέες τους. Ας σταματήσει να υπάρχει αυτή η τρομακτική καταπίεση.

Αν ήσασταν αόρατος για μια μέρα, τί θα κάνατε;

Αυτές οι ερωτήσεις μου θυμίζουν αυτές τις ιστορίες με το τζίνι με τις τρεις ευχές. Τί θα έκανα αν ήμουν αόρατος; Θα καθόμουν να παρατηρήσω πώς υπάρχουν οι άνθρωποι όταν δεν μπορούν να με δουν εκεί. Θα καθόμουν στο τρένο, θα  πήγαινα να κάτσω σε ένα καφέ ή σε μια πρόβα. Βασικά θα  έκανα ότι κάνω, αλλά αόρατος.

Πείτε μας τι άλλο μας ετοιμάζετε αυτή την περίοδο. Θα σας δούμε κάπου αλλού;

Κάνω πρόβες για το «Δον Ζουάν» του Μολιέρου, το οποίο θα παρουσιαστεί αρχές Γενάρη στο Φάουστ. Μια παράσταση με live μουσική. Κάνω το ρόλο του Ζγαναρέλ, του πιστού υπηρέτη του Δον Ζουάν. Θα είναι Δευτέρα-Τρίτη στο Φάουστ, ενώ παράλληλα κάνω και πρόβες για την καινούργια ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου με τον οποίο είχαμε κάνει το «Τανκστερ» πριν από 5-6 χρόνια. Υπολογίζουμε να αρχίσουμε γυρίσματα περίπου στα μέσα Φλεβάρη, ενώ δεν έχουμε βρει ακόμα τον τίτλο της.

Πληροφορίες για την παράσταση

Σκηνοθ.: Αναστ. Ρεβή 
Ερμηνεύουν: Κ. Μαραγκού, Όμ. Πουλάκης, Λευτ. Βασιλάκης, Αργ. Γκαγκάνης.

Ακομινάτου 15-17 & Αγ. Κωνσταντίνου, Μεταξουργείο
Τηλ : 2105220100
Παραστάσεις : Απόγ.: Τετ. (λαϊκή), Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ.: Πέμ. 8 μ.μ., Παρ., Σάβ. 9 μ.μ. 
Τιμη : € 18, 15, 12, 10, προπώληση: € 12. Ισχύουν ειδικές τιμές.