Σάββατο πρωί και μερικοί επιζήσαντες, από το Φαρμακονήσι μοιράστηκαν στο Σύνταγμα την τραυματική τους εμπειρία, στην οποία αποτυπώθηκαν ξανά ο ρατσισμός και οι κοινωνικές ανισότητες.
«Γυρίζαμε από Τουρκία, 23 Αφγανοί και 3 Σύριοι. Ήμασταν ήδη δύο ώρες στη θάλασσα και φτάσαμε στα 100 μέτρα από την ελληνική πλευρά. Ζεστάθηκε η μηχανή της βάρκας και μείναμε εκεί μέχρι να κρυώσει και να ξαναβάλουμε μπρος». Τα λόγια αυτά του Μοχάμεντ, συγκλονίζουν.
Μέσα σε μια στιγμή είδε μπροστά στα μάτια του να πνίγονται η γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά ηλικίας, 10, 11 και 13 ετών. «Αντί να μας σώσουν, άρχισαν να μας πυροβολούν για να βυθιστεί η βάρκα, αλλά δε βυθίστηκε κατευθείαν. Τα παιδιά μας φώναξαν ότι μπήκε νερό μέσα στη βάρκα και όταν έγινε αυτό, η γυναίκα μου και τα παιδιά έπεσαν στο νερό. Τους χτυπούσαν, χτυπούσαν στο κεφάλι τη γυναίκα μου, που προσπαθούσε να ανέβει στη βάρκα του λιμενικού, για να πέσει στο νερό».
Όλα αυτά λίγο πριν πατήσουν Ελλάδα, λίγο πριν έρθουν στην Ευρώπη των… ίσων ευκαιριών. Εικόνες που θα κουβαλά για μια ζωή.
Συνεπιβάτης του, Αφγανός πρόσφυγας, συνεχίζει: «Έβριζαν τις γυναίκες μας, που προσπαθούσαν να σωθούν. Μάλιστα, κλώτσησαν μία, για να μην ανέβει στο σκάφος τους και σωθεί. Ζητούσαμε σωσίβιο και κανείς δεν μας έδινε. Έβλεπα με τα μάτια μου να πνίγονται η γυναίκα και τα παιδιά μου, 8, 9 και 10 χρονών. Δεν ήθελα να ζήσω. Τους ζήταγα να σκοτώσουν και εμένα».
Η αστυνομική βία ήταν ανελέητη. Οι περιγραφές βγαλμένες από το χειρότερο εφιάλτη, αλλά και από τη θλιβερή πραγματικότητα. «Μας απείλησαν, ότι αν πούμε τίποτα από αυτά που είδαμε θα μας κάνουν ζημιά. Μας φέρανε στο νησί, μας έδωσαν στους αστυνομικούς, οι οποίοι μας χτυπούσαν και μείναμε στο κρατητήριο όλο το βράδυ με βρεγμένα ρούχα, χωρίς φαγητό.
Τους είπαμε: Έτσι εκπαιδεύετε τους αστυνομικούς σας να συμπεριφέρονται στους ανθρώπους»; «Ο υπουργός, λέει ότι οι λιμενικοί πήγαν να μας σώσουν, αλλά είναι ψέμα. Σας καλούμε να κρίνετε. Ποιος ξέρει την αλήθεια; Εμείς που το ζήσαμε ή ο υπουργός που δεν είδε τίποτα»;
Τα ερωτήματα του Αφγανού πρόσφυγα φαντάζουν ρητορικά. Ωστόσο, ερωτηματικά προκαλεί και το μαρτύριο που συνεχίζουν να περνούν ο ίδιος κι οι υπόλοιποι διασωθέντες. «Συνέχεια μας ταλαιπωρούν, μας συλλαμβάνει η αστυνομία. Με κρατάνε δύο άτομα για να περπατάω από το σοκ. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε ότι χάσαμε 5 άτομα από την οικογένειά μας, αλλά δεν καταλαβαίνουν. Μας συλλαμβάνουν 2 και 3 η ώρα το πρωί. Ας φέρουν ψυχολόγους και ψυχιάτρους και ας πουν ότι αυτό που λέμε και ζούμε είναι παράλογο, ότι είναι ψέμα».
Έφυγαν από τη χώρα τους για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό το αύριο κάποιοι δεν θα το ζήσουν ποτέ. Αυτό που δεν δέχονται όμως είναι η ταπείνωση. «Ήρθαμε, μετά από 38 χρόνια πόλεμο στο Αφγανιστάν, να προστατευτούμε και όλα τελείωσαν σε μία στιγμή. Μας έβαλαν να υπογράψουμε χαρτιά, που δεν ξέραμε τι έγραφαν, χωρίς διερμηνείς, χωρίς τίποτα. Λένε τώρα, ότι όταν φτάσαμε στο νησί τους είπαμε ευχαριστώ. Να πούμε ευχαριστώ; Που σκότωσαν την οικογένειά μας;»
Το μόνο που ζητούν «να βρεθούν τα πτώματα της οικογένειάς μου»…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.