Πολλοί από εμάς μόλις ακούμε τον Bregovic νιώθουμε ελπίδα. Μια βαθιά μελαγχολία και μετά μια δύναμη να πηγαίνει όλη τη μελαγχολία στην άκρη και να φτιάχνει νέους κόσμους.
Λόγια ξένα, στίχοι που δεν καταλαβαίνουμε το νόημά τους, αλλά μπορούμε να αφεθούμε στη μουσική και να προσεγγίσουμε όλα της τα νοήματα με την ταπεινή υποκειμενικότητα που επιτρέπει στην τέχνη να υπάρχει. Και μετά, λογικά, θέλουμε να χτυπήσουμε τις πόρτες των γειτόνων μας και να βγούμε όλοι μαζί να χορέψουμε στη γειτονιά.
Ένας καλλιτέχνης που απέδειξε πώς η βαλκανική μουσική μπορεί να συνδυαστεί με τον Iggy Pop και πώς ένα παιδί που το παράτησαν οι γονείς του και αναγκάστηκε να συντηρεί τον εαυτό του από τα δεκάξι, μπορεί να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.
Ξεκίνησε να παίζει βιολί στο γυμνάσιο μέχρι που η μητέρα του του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα και άρχισε να πειραματίζεται. Ωστόσο, άρχισε να κάνει τα πρώτα του μουσικά βήματα ως μπασίστας όταν τον κάλεσε ο Zeljko Bebek να παίξει στο συγκρότημά του, Kodeksi. Γρήγορα όμως μεταπήδησε ως βασικός κιθαρίστας στην αμέσως επόμενη μπάντα που ονομάστηκε Bijelo Dugme. Όταν οι μπάντες δεν είχαν κάτι άλλο να του δώσουν, ο Bregovic αφέθηκε στη solo καριέρα (σχετικό βέβαια αυτό, αφού οι Weddings and Funeral Orchestra τον πλαισιώνουν). Ξεκίνησε να γράφει μουσική για ταινίες όπου λαμβάνει χώρα η συνεργασία του με τον Iggy Pop στο “Time of the Gypsies” και συνεχίζει με την “Queen Margot” που λίγο αργότερα θα βραβευτεί από το Φεστιβάλ Καννών. Μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι εμπλέκεται και με τον ελληνικό μουσικό χώρο, κάνοντας το ’99 ένα άλμπουμ με τον Νταλάρα καθώς και ένα cover του γνωστού “Ederlezi” με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
Το γεγονός ότι δεν τον άφησαν να σπουδάσει μουσική, καθώς για την οικογένειά του ήταν ένας χώρος γεμάτος gay, εν’ώ όταν η μητέρα του τον γύρισε πάλι στο Sarajevo από όπου ήταν, επειδή έμπλεξε με τα ναρκωτικά και τον απομάκρυνε από τη μουσική γιατί αυτή «ευθυνόταν», αλλά αυτός συνέχισε, δείχνει πόσο πολύ το ήθελε. Και αυτή η θέληση φαίνεται στα κομμάτια και τη δουλειά του στο σύνολό της.
Δε θα λέγαμε πως η μουσική του Bregovic είναι αμιγώς κοινωνική, πολιτική ή ερωτική. Εξάλλου αυτός ο πλουραλισμός είναι που τον κάνει ξεχωριστό. Όμως το κοινωνικό στοιχείο είναι πανταχού παρόν, τόσο σε τραγούδια όπως το “Kalashnikov” ή το “Ederlezi” αλλά και σε ό,τι κρύβεται πίσω από αυτά. Ακόμη και αν ο ίδιος δηλώνει πως δεν ασχολείται με την πολιτική, μπορούμε να πούμε πως φέρνει έντονα στο προσκήνιο τον πολιτισμό των Ρομά π.χ. και μας κάνει να δούμε πως άνθρωποι που έχουν βιώσει πόλεμο, φτώχεια και κακουχίες μπορούν να είναι ευτυχισμένοι με τον δικό τους τρόπο. Με τη μουσική του, μας δίνει έναν κόσμο για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Έναν κόσμο που όλοι δικαιούμαστε την άνοιξη. Κι’ έτσι κατάλαβα πώς ενσαρκώνονται οι νέοι κόσμοι στους οποίους είχα πιστέψει την πρώτη φορά που τον άκουσα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.