Μέχρι και τα ‘50s στην Αμερική, σε περιοχές με κυρίαρχες τις ρατσιστικές αντιλήψεις, οι λευκοί απαγόρευαν στους μαύρους από να ψηφίσουν μέχρι να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση και να καθίσουν σε μπαρ και εστιατόρια. Η κατάσταση ήταν προφανώς ασφυκτική, άρχισε όμως να αλλάζει χάρη σε εμπνευσμένες δράσεις που χαρακτηρίστηκαν από μεγάλο θάρρος. Μία από αυτές ήταν η διαμαρτυρία μαθητών στην Ουιτσίτα του Κάνσας και το κατάστημα Dockum Drug Store, το οποίο σέρβιρε μόνο λευκούς.
Η διαμαρτυρία θεωρείται σημαντική για την πορεία του μαύρου κινήματος προς την ισότητα και τα δικαιώματα και έγινε την ίδια περίοδο με τη θρυλική πράξη της Ρόζα Παρκς, η οποία είχε αρνηθεί να σηκωθεί στο λεωφορείο για να κάτσει ένας λευκός με το «έτσι θέλω».
Όλα ξεκίνησαν το 1956, δύο χρόνια πριν τη διαμαρτυρία στην Ουιτσίτα. Μαθητές πραγματοποιούσαν διαμαρτυρίες ενάντια στον αποκλεισμό τους από θέατρα και φαγάδικα, χωρίς όμως να έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Από την άλλη οι συγκεκριμένες δράσεις αν και απέτυχαν στον βασικό τους σκοπό, κατάφεραν και καλλιέργησαν το έδαφος ώστε να ευδοκιμήσει η διαμαρτυρία του ’58.
Παρότι δεν υπήρχε υποστήριξη από την τοπική οργάνωση για τα δικαιώματα των μαύρων, η διαμαρτυρία κατάφερε να πετύχει τον σκοπό της υποχρεώνοντας τον ιδιοκτήτη να πει «σερβίρετε τους, χάνω λεφτά». Από τότε πολλά μαγαζιά άλλαξαν τακτική και σέρβιραν πλέον τους πάντες.
Το μαγαζί που έγινε η κινητοποίηση.
Τα παιδιά για να καταφέρουν να πετύχει η δράση είχαν αρχίσει να μιλούν γι’ αυτή σε όσους περισσότερους μαθητές μπορούσαν ώστε να τη στελεχώσουν. Με το πέρας των ημέρων κατάφεραν να εξασφαλίσουν ότι όλες οι θέσεις του μαγαζιού θα γέμιζαν και έτσι δεν θα μπορούσε ο ιδιοκτήτης να βγάλει χρήματα από τους λευκούς πελάτες, καθώς έπρεπε πρώτα να εξυπηρετήσει τους μαύρους, που επιδεικτικά και ρατσιστικά αγνοούσε μέχρι πρότινος το μαγαζί του. Την ίδια ώρα τα παιδιά έκαναν συστηματικά πρόβα τη δράση τους στο υπόγειο της τοπικής εκκλησίας.
Το πρωί της 19ης Ιουλίου 10 μαθητές ξεκίνησαν τη διαμαρτυρία μπαίνοντας στο μαγαζί και γεμίζοντας σιγά – σιγά τις θέσεις. Οι μαθητές φορούσαν τα ρούχα που θα φορούσαν κανονικά στην εκκλησία, κάθονταν κοιτώντας μπροστά χωρίς να ακουμπούν την μπάρα και παρέμεναν σιωπηλοί χωρίς να διαβάζουν ή να απασχολούν διαφορετικά τους εαυτούς τους. Σκοπός τους ήταν να μη δώσουν καμία αφορμή ώστε να προχωρήσει η αστυνομία σε σύλληψή τους.
Στην αρχή οι μαθητές γέμιζαν 2 ημέρες την εβδομάδα το κατάστημα. Στη συνέχεια όμως στη δράση θέλησαν να συμμετάσχουν περισσότεροι, ακόμη και λευκοί μαθητές, οπότε επαναλαμβανόταν περισσότερες ημέρες την εβδομάδα.
Η διαμαρτυρία εκτυλισσόταν χωρίς εντάσεις χάρη στην καλή προετοιμασία των μαθητών και την ψύχραιμη παρουσία τους στον χώρο. Ωστόσο υπήρξαν φορές που ομάδες λευκών επιδίωξαν την ένταση. Μια ομάδα λευκών σε μοτοσυκλέτες είχε επιχειρήσει να ξεκινήσει σύγκρουση μπαίνοντας στο μπαρ με πιστόλι και μαχαίρια. Η επίθεση απετράπη καθώς στο σημείο έφτασαν άλλοι μαύροι νέοι, με αποτέλεσμα η λευκή συμμορία να φοβηθεί και να τραπεί σε φυγή. Η αστυνομία όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις ανά την ιστορία και τον κόσμο δήλωσε αδυναμία να παρέμβει, παρότι με δεδομένη την ύπαρξη όπλου θα μπορούσε ακόμη και να δολοφονηθεί κάποιος μαθητής στην έφοδο των λευκών.
Στις 11 Αυγούστου του 1958, 23 ημέρες από τότε που ξεκίνησε η διαμαρτυρία, ο ιδιοκτήτης αγανακτισμένος από τις συνεχιζόμενες οικονομικές απώλειες, πείστηκε να υποχωρήσει και να σερβίρει από εδώ και πέρα και τους μαύρους πελάτες του. Η νέα «πολιτική» του καταστήματος ξεκίνησε να ισχύει για ολόκληρη την αλυσίδα, λύνοντας έτσι το πρόβλημα και για αρκετές ακόμη περιοχές.
Μετά την πετυχημένη διαμαρτυρία στο Dockum Drug Store ακολούθησαν και άλλες στοχευμένες διαμαρτυρίες σε πόλεις και μαγαζιά του Κάνσας. Με τον καιρό όλο και περισσότερα μαγαζιά «άνοιγαν» και για τους μαύρους ώστε κάποια χρόνια αργότερα να εξαλειφθεί εντελώς το φαινόμενο των διακρίσεων σε βάρος τους, σε αυτό τουλάχιστον το επίπεδο.
*Με στοιχεία από το libcom και τη wikipedia
Στον χώρο έχει φτιαχτεί άγαλμα που υπενθυμίζει τις ημέρες εκείνες
Διάβασε ακόμη:
Ρόζα Παρκς: η γυναίκα που δεν παραχώρησε τη θέση της σε έναν λευκό…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.