«Αγαπάω την Ελλάδα, αγαπάω τους Έλληνες, θέλω να μείνω εδώ, να ζήσω εδώ, να σπουδάσω γιατρός». Έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια από τότε που ο Αμίρ άφησε την Τεχεράνη και βρέθηκε μέσω Τουρκίας με μια βάρκα στη Χίο. Από εκεί σε δομές φιλοξενίας, μέχρι να καταλήξει στον ξενώνα ασυνόδευτων ανηλίκων της ΑΡΣΙΣ, στο Μεταξουργείο.
Ο αδελφός του έφυγε για την Γερμανία αλλά ο Αμίρ δεν θέλει να ακολουθήσει… Είναι πλέον 17 και ήδη φτιάχνει μια νέα ζωή στην Ελλάδα, μια «ωραία ζωή» όπως ο ίδιος λέει με έμφαση. Έχει αφήσει πίσω του όλες τις δυσκολίες, δεν πτοείται ούτε από αυτές που συνάντησε στην Ελλάδα όταν δέχτηκε επιθέσεις από τους μισανθρώπους της Χρυσής Αυγής. Νιώθει ελεύθερος, φτιάχνει το παρόν και ονειρεύεται το μέλλον. Και φαίνεται αποφασισμένος να το πετύχει…
Ο Αμίρ από το Ιράν ήταν ο φιλοξενούμενος της πρώτης ενότητας «Αθλητισμός θα πει ελευθερία» και βρέθηκε στο στούντιο του 105.5 στο Κόκκινο μαζί με τον Αλβάρο Μπότση, κοινωνικό λειτουργό της δομής φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων στο Μεταξουργείο της ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων.
«Μου λείπει η οικογένειά μου και η πόλη μου. Αλλά εδώ έχω την ελευθερία μου, μπορώ να γίνω ό,τι θέλω. Εδώ έγινα χριστιανός αλλά στο Ιράν δεν θα ζούσα, θα με σκότωναν, εδώ όλοι με αγαπάνε και έχω καλή ζωή. Οι Έλληνες είναι καλοί άνθρωποι. Υπάρχουν και λίγοι κακοί, αλλά λίγοι. Είχα πάρα πολλά προβλήματα με την Χρυσή Αυγή. Με σταματούσαν στον δρόμο, στο μετρό και μου έλεγαν ‘πρέπει να πας στη χώρα σου’, με έβριζαν. Αλλά οι πολλοί Έλληνες είναι καλοί» θα μας πει ο Αμίρ.
«Έχουμε φιλοξενήσει περίπου πενήντα παιδιά από την αρχή της χρονιάς στον ξενώνα στο Μεταξουργείο. Έχουμε τέσσερα παιδιά που παίζουν σε ποδοσφαιρική ομάδα και άλλα παιδιά ασχολούνται με τον αθλητισμό και άλλα με τη μουσική. Αυτό τους βοηθάει, βλέπουμε μεγάλη εξέλιξη στα παιδιά που αθλούνται», είπε από την πλευρά του ο Αλβάρο Μπότσης.
Ο Αμίρ έχει παίξει βόλεϊ, μπάσκετ και πλέον εντάχθηκε στις ακαδημίες ελληνορωμαϊκής πάλης του Παναθηναϊκού. «Είναι τέλεια» θα πει. «Δεν μου άρεσε ποτέ το ποδόσφαιρο, έκανα πάλη και στη χώρα μου. Ο αδελφός μου παίζει βόλεϊ, εδώ έπαιζε στην ομάδα του Ολυμπιακού».
Μιλώντας για την ζωή του στη δομή, ο Αμίρ θα πει: «Στο σπίτι μας φτιάξαμε μια οικογένεια από πολλές χώρες. Κάνουμε μαζί τα πάντα. Δεν έχουμε εδώ τις οικογένειές μας, τα παιδιά και οι εργαζόμενοι στη δομή είναι η οικογένειά μας. Τα νιώθω σαν αδέρφια μου».
«Η δική μας δουλειά δεν είναι μια απλή επαγγελματική συνεργασία αλλά μια ειλικρινή σχέση με τα παιδιά και τα ίδια το ‘χουν καταλάβει. Αυτός ήταν ο στόχος από την αρχή αυτού του ξενώνα. Προσωπικά χαίρομαι να τα βλέπω να ανθίζουν. Η εικόνα που υπάρχει είναι πως οι πρόσφυγες είναι αδύναμοι αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Ας σκεφτούμε πόσα έχει περάσει ο Αμίρ και πόσα έχει καταφέρει και πόσα όνειρα κάνει για το μέλλον».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.