*Μετάφραση από τον Guardian
Επιμέλεια: Στέλλα Καψαμπέλη, Κώστας Παπαντωνίου
Αυτό που με εκπλήσσει περισσότερο είναι η ευθραυστότητα. Η Gillette κάνει μια διαφήμιση που προκαλεί τους άντρες να αναμετρηθούν με τις συμπεριφορές κακοποίησης και χιλιάδες ανακηρύσσουν εξοργισμένα ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν ποτέ ξανά τα προϊόντα της. Η Αμερικανική Ομοσπονδία Ψυχολογίας δημοσιεύει νέες κλινικές οδηγίες που υποστηρίζουν ότι η αρρενωπότητα που χαρακτηρίζεται από επιβολή, επιθετικότητα και συναισθηματική καταπίεση μπορεί να είναι επιβλαβής για τη ψυχική υγεία των ανδρών και τα συντηρητικά μέσα του κόσμου πέφτουν σε μια συλλογική παραζάλη.
Αν οι “αληθινοί” άντρες σύμφωνα με το κίνημα για τα δικαιώματα των ανδρών, είναι σκληροί και κυριαρχικοί γιατί αναστατώνονται τόσο εύκολα οι υποστηρικτές αυτού του δόγματος; Γιατί η παραμικρή πρόκληση στις νόρμες που προτάσσουν μέσω μιας διαφήμισης για ξυραφάκια ή ένα ακαδημαϊκό έργο με το οποίο δεν είχαν έρθει ποτέ πιθανότατα σε επαφή ξανά- πυροδοτεί αυτή τη ξέφρενη τεστο-υστερία;
Σκέφτομαι για τις αρσενικές ταυτότητες. Μένω έκπληκτος από την ανεπάρκεια των όρων που χρησιμοποιούμε. Η αντίληψη ότι οι άντρες πρέπει να είναι απόμακροι, κυριαρχικοί και ιδιοτελείς συχνά περιγράφεται ως τοξική αρρενωπότητα, αλλά αυτό εξυπηρετεί μόνο στο να απομακρύνει εκείνους που μπορεί να χρειάζονται τη μεγαλύτερη βοήθεια. Οι υποστηρικτές της περιγράφουν τη συμπεριφοριστική τους ιδέα ως παραδοσιακή αρρενωπότητα, αλλά η σύλληψη της έννοιας της αρσενικότητας, όπως οι αντιλήψεις για την οικογένεια, έχουν αλλάξει ριζικά από αιώνα σε αιώνα. Η οργισμένη αντίδραση στη διαφήμιση και στις νέες οδηγίες, ο ενθουσιασμός για τον ψυχολόγο Jordan Peterson και όμοιους μάτσο ιδεολόγους, αντιλαμβάνομαι ότι είναι μία φοβική αρρενωπότητα.
Αν είσαι καλά με τον εαυτό σου, δεν νιώθεις την ανάγκη να φωνάξεις άλλους άντρες… Aν είσαι δυνατός, δεν νιώθεις να απειλείσαι από δυνατές γυναίκες. Σ’ ένα συναρπαστικό άρθρο πέρυσι, ο Pankaj Mishra υποστήριξε ότι τις κρίσεις αρρενωπότητας συχνά συνοδεύει το άγχος για οικονομική και εθνική κατάπτωση. Ακριβώς όπως οι Η.Π.Α υπέστησαν την ταπείνωση στο Βιετνάμ, άνοιξε η όρεξη για “τέτοιες καρτουνίστικες εικόνες αρρενωπότητας όπως ο Σιλβέστερ Σταλόνε και ο Άρνολντ Σβάρτσενέγκερ”, έτσι και η 11η Σεπτεμβρίου του 2001, βοήθησε να διαχυθούν μακάβριοι φόβοι για τον ευνουχισμό των δυτικών δυνάμεων και την ανάγκη να εδραιωθεί ένα νέο ιδεώδες αρρενωπότητας. Η αντίληψη απώλειας τόσο της πολιτικής όσο και της έμφυλης κυριαρχίας τους, έχει προκαλέσει κάποιους άντρες να απαντήσουν με ομοφοβία και μισογυνισμό, σε μια χονδροειδή προσπάθεια να επαναφέρουν την αντρική κυριαρχία.
Όπως αποκαλύπτουν οι οδηγίες της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Ψυχολογίας, η φοβική αρρενωπότητα επιφέρει τρομερή βλάβη στους άνδρες, όπως και στις γυναίκες. Οι άνδρες που ασχολούνται (το) περισσότερο με την ανδρικότητά τους, δείχνει μια έρευνα του 2011, είναι πολύ λιγότερο πιθανό να αναζητήσουν προληπτική περίθαλψη σε σχέση με εκείνους που είναι λιγότερο ανήσυχοι για την αρσενική τους ταυτότητα. Είναι επίσης λιγότερο πρόθυμοι να ζητήσουν ψυχοθεραπεία. Η ΑΟΨ συνδέει αυτές τις συμπεριφορές με τους κατά πολύ υψηλότερους δείκτες αυτοκτονιών μεταξύ των αντρών απ’ ό,τι μεταξύ των γυναικών.
Ερευνώντας τον καρκίνο του προστάτη και τη μοναξιά, ανακάλυψα την έκταση στην οποία ο ανδροπρεπής χαρακτήρας σκοτώνει.
Οι φόβοι τους οποίους δεν αντέχουμε ούτε να ονομάσουμε σύντομα εξελίσσονται σε τρομακτικά μυστικά. Καθώς μεγαλώνουν, γίνεται ακόμη δυσκολότερο να τα μοιραστούμε και επομένως να τα αφομοιώσουμε και αντέξουμε. Επειδή οι άντρες είναι συχνά απρόθυμοι να συζητήσουν ένα θέμα που απειλεί τον ανδρισμό τους, όπως και τις ζωές τους, η χρηματοδότηση για την έρευνα στον καρκίνο του προστάτη έχει μείνει πίσω σε σχέση με τα χρήματα που ή σε σχέση με τη χρηματοδότηση διατίθενται για άλλες ασθένειες. Όπως και με τον καρκίνο του μαστού, η αποτελεσματική αντιμετώπιση προϋποθέτει το σπάσιμο των ταμπού.
Γράφοντας γι’ αυτά τα θέματα και περιοδεύοντας για το άλμπουμ για την αντιμετώπιση της μοναχικότητας που έγραψα μαζί με τον Ewan Mclennan, ανακάλυψα ότι χιλιάδες άνθρωποι έδειχναν να περιμένουν άδεια για να μην είναι μόνιμα, ακόμη και στις ανιξοότητες, ανένδοτοι και αποξενωμένοι από τα συναισθήματά τους. Θεωρώντας (ως) φυσιολογικές τις συνθήκες που μας κάνουν να φοβόμαστε, συνδεόμενοι με άλλους που έχουν υποφέρει σιωπηρά, βρίσκουμε μια συλλογική δύναμη που δεν μπορούμε να βρούμε μόνοι. Εκείνοι που μας προτρέπουν να κλειστούμε στους εαυτούς μας, να γίνουμε άντρες και να αποκτήσουμε αρχίδια, μας σπρώχνουν προς την καταστροφή και την απελπισία.
Ένας από τους πολλούς που απάντησαν στις καινούριες οδηγίες, ο David French, γράφοντας στη National Review, ισχυρίζεται ότι το να γίνεσαι «μεγάλος άνδρας» απαιτεί «καταπιεστική» πειθαρχεία, επιθετικότητα και ανάληψη ρίσκων. Αλλά για μένα, το να μεγαλώνεις- είτε ως άντρας είτε ως γυναίκα- σημαίνει να εγκαταλείπεις τον θυμό, την επιθετικότητα και την ανάγκη να κυριαρχείς. Σημαίνει να μαθαίνει να μιλάς για τον φόβο, την απώλεια, τη χαρά και την αγάπη. Σημαίνει να μαθαίνεις και να ακούς και να μοιράζεσαι, να ονομάζεις τα προβλήματά σου και να έρχεσαι σε επαφή μ’ εκείνα άλλων ανθρώπων. Χρειάζεται να είσαι δυνατός για να παραδεχτείς τις αδυναμίες σου. Αποδεχόμενος τις αδυναμίες σου, χτίζεις τη δύναμή σου.
Το μακροχρόνιο λάθος, το οποίο έχει κρατήσει πίσω αναρίθμητες ζωές, είναι η υπόθεση ότι επειδή η σωματική κακουχία στην παιδική ηλικία σε κάνει σωματικά δυνατό, η συναισθηματική κακουχία λογικά πρέπει να σε κάνει συναισθηματικά δυνατό. Κάνει το ανάποδο. Εδραιώνει μια ευαλωτότητα που μπορεί να χρειαστεί μιά ολόκληρη ζωή με αγάπη και θεραπεία για να διορθωθεί και που αν μείνει αθεράπευτη οδηγεί σε μια κλιμακούμενη σειρά καταστροφικών συμπεριφορών. Συναισθηματικά κατεστραμμένοι άνδρες υπερβολικά συχνά καταστρέφουν τις ζωές των ιδίων και εκείνες των συντρόφων τους και των παιδιών τους. Θεωρώ τόσο την καλή φυσική κατάσταση, όσο και τη συναισθηματική δύναμη ως αρετές, αλλά αποκτώνται με εντελώς διαφορετικά μέσα.
Εκείνοι που αρνούνται τα ίδια τους τα συναισθήματα τείνουν να αρνούνται εκείνα άλλων ανθρώπων. Κάποιοι άντρες βρίσκουν ξεκάθαρα πιο εύκολο να διατάξουν μια επίθεση drone, να χωρίσουν παιδιά από τις οικογένειές τους ή να χτίσουν έναν τοίχο από το να παραδεχτούν και να αντιμετωπίσουν τις δικές τους ευαλωτότητες. Υπάρχει, όπως η Madeleine Somerville έχει συζητήσει στον Guardian, ένα δυναμικός συνδυασμός μεταξύ της αντιληπτής αρρενωπότητας και της έλλειψης φροντίδας προτιμότερα για τον ζωντανό κόσμο: οι πραγματικοί άντρες δεν ανακυκλώνουν. Μια έρευνα στη Journal of Consumer Research δείχνει ότι η κρεατοφαγία είναι στενά συνδεδεμένη με τις ιδέες για την αρρενωπότητα, γεγονός που περιορίζει τη στροφή προς μία δίαιτα βασισμένη στα λαχανικά, ουσιαστική για να αποφευχθεί η περιβαλλοντική κατάρρευση.
Τι είδους άντρας είσαι αν χρειάζεται να καταφύγεις σε τέτοιες ακρότητες για να αποδείξεις τον ανδρισμό σου; Η κατασκευή ταυτότητας με αυτοπεποίθηση δεν απαιτεί χονδροκομμένους πολιτισμικούς δείκτες, αλλά συναισθηματική ικανότητα και ειλικρινή αυτοεκτίμηση. Όσο περισσότερο διακηρύσσουμε τη δύναμή μας και την κυριαρχία μας, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτουμε πόσο αδύναμοι είμαστε.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.