Παναθηναϊκός: Μια… γλυκόπικρη σεζόν

Ένας διαφορετικός απολογισμός και η απάντηση στο δύσκολο ερώτημα «πότε θα κάνει ξαστεριά ;» από τον δημοσιογράφο της Εφημερίδας των Συντακτών Μιχάλη Κωνσταντόπουλο

26 Αυγούστου 2018.  Ξεκινάω το κυριακάτικο πρωινό μου γύρω στις 5.30, φοράω στα γρήγορα τα ναυτικά μπλέ για να πιάσω το περίπολο 6-8 και να βγω εξοδούχος στις 9. Μόλις τελειώνει ένα αδιάφορο «νούμερο» πάω στο φίλο μου στο ΚΨΜ για να πάρω καφέ. Από τον Τάσο τον καψιμιτζή μαθαίνω ότι ξεκινάει το πρωτάθλημα και ο Παναθηναϊκός παίζει με την Ξάνθη. «Και τι θα κάνουμε ;» τον ρωτάω έχοντας διαβάσει για πολύ άσχημα αποτελέσματα στα φιλικά. Ο Τάσος για να περνάει την ώρα του στο ΚΨΜ μελετούσε όλα τα αθλητικά site και μου έλεγε τις εξελίξεις στο ιδιοκτησιακό με τον απίθανο Ταϊλανδό που ξέχασα το σαρανταποδαρούσα όνομα του, έως το ποια είναι και σε ποιες θέσεις παίζουν τα πιτσιρίκια του Δώνη. «Πιστεύω θα πάρουμε αποτέλεσμα, γυαλίζει το μάτι τους στην προπόνηση» μου λέει . Εγώ είμαι πιο απαισιόδοξος και φοβάμαι ακόμα και τον υποβιβασμό. Το απόγευμα βλέπω τελικά το ματς και πανηγυρίζω το 1-0 του Μπουζούκη σαν μικρό παιδί. Βλέπω μία ομάδα που έχει ψυχή και τη χαίρομαι. Ο καφές το επόμενο πρωί με τον Τάσο είναι σε εξαιρετικό κλίμα και οι Παναθηναϊκοί αρχίζουμε να κρυφοχαμογελάμε μεταξύ μας. «Διπλοπεννιά» έγραφε ελέω Μπουζούκη η «Πράσινη» που έφερε ένας 97άρης ή 98άρης ναύτης που μόλις μας είχε έρθει με μετάθεση και όπως μας είπε τύχαινε να έχει παίξει μπάλα σε επίπεδο ακαδημιών με μερικούς από αυτούς τους μικρούς διαβεβαιώνοντας μας ότι πρόκειται όντως για ταλαντούχα γενιά.

Την επόμενη εβδομάδα πάω στο γήπεδο μετά από καιρό και βλέπω άλλη μια νίκη επί της Λαμίας με καλό ποδόσφαιρο. «Κάτι χτίζεται», αρχίζω να σκέφτομαι. Έρχονται άλλες 5 νίκες και μία ισοπαλία σαν νίκη στην Τρίπολη μέχρι να γνωρίσουμε την πρώτη ήττα της σεζόν στην απόρθητη Τούμπα του μετέπειτα πρωταθλητή ΠΑΟΚ. «Δεν πειράζει θα μάθουνε» σκέφτομαι με τους μικρούς του Δώνη να δίνουν άλλο νόημα στις Κυριακές μου. Μέσα στο Νοέμβριο έρχονται δύο ισοπαλίες στα ντέρμπι με ΑΕΚ και Ολυμπιακό δείχνοντας ότι δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από ομάδες με σαφώς μεγαλύτερο μπάτζετ και στόχους. Η πεντάρα στον ουραγό Απόλλωνα και άλλη μια παλικαρίσια ισοπαλία στην έδρα του Άρη (με το πέναλτι αλά Πανένκα του Χατζηγιοβάνη) μας έκαναν να τρίβουμε τα μάτια μας μέχρι να έρθει το πρώτο ουσιαστικό καμπανάκι από την ήττα με 3-1 στην έδρα του ΟΦΗ.

Ο πρώτος γύρος έκλεισε με άλλη μια νίκη-κατάθεση ψυχής με 1-0 επί του Ατρομήτου και πλέον περιμέναμε την επιστροφή του Παναθηναϊκού στις ευρωπαϊκές θέσεις του πίνακα και ακόμα καλύτερη απόδοση στο δεύτερο γύρο από μία ομάδα δεμένη και λίγο πιο έμπειρη.Λόγω της εγκληματικής πολιτικής Αλαφούζου, που ελπίζω τουλάχιστον να έμαθε κάτι από τα λάθη του και να είναι καλύτερος κατ’ανάγκη διαχειριστής για όσο μείνει, το Γενάρη δεν μπορούσαν να γίνουν μεταγραφές. Ξανά ματς με την Ξάνθη (2-2) βρίσκομαι στο ΟΑΚΑ έχοντας τελειώσει τη δική μου σεζόν στις Ένοπλες Δυνάμεις και έχοντας χάσει την επαφή με τον Τάσο που μου εξηγούσε όταν δεν είχε δουλειές στο ΚΨΜ τα πλάνα του Δώνη και το πόσο είχε ανέβει η αξία των πιτσιρικάδων στο transfermarkt. Ούτε αυτοί ήταν πια «ψάρακες» άλλα θύμιζαν «παλιούς» που θα πρωταγωνιστήσουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η επανάληψη του ανέλπιστου Κυπέλλου του 2014 ήταν μια προοπτική στην οποία συμφωνούσαμε με τον Τάσο.

Οι δυο απανωτές ήττες από τη Λαμία με 1-0 και ο αποκλεισμός από τη συνέχεια του Κυπέλλου στα πέναλτι ήρθαν να μας προσγειώσουν κάπως απότομα αλλά τουλάχιστον ο στόχος για την 5η θέση παρέμενε εφικτός. Ένα γεγονός που σεβάστηκε τις αρχές του συλλόγου και ευχαρίστησε τον κόσμο ήταν το ότι δεν υποβλήθηκε ένσταση για αντικανονική αλλαγή της Λαμίας ώστε η ομάδα να πάρει το ματς στα χαρτιά και να βρει στον επόμενο γύρο τον Ολυμπιακό που αποκλείστηκε τελικά από τη Λαμία !

Το τριφύλλι συνέχιζε κουτσά-στραβά έχοντας εμφανή κόπωση και έλλειψη λύσεων από τον πάγκο με το παρεάκι των Μπουζούκη, Χατζηγιοβάνη, Δώνη, Χατζηθεοδωρίδη, Μαυρομμάτη κτλ να δείχνει «σκασμένο». Ο Μακέντα δεν σκόραρε, ο Μουνιέ δεν κατάφερε να ενταχθεί ποτέ και ο Κουρμπέλης δεν μπορούσε να είναι κάθε βδομάδα μια ομάδα μόνος του. Παρότι υπήρχαν ορισμένες αναλαμπές ο δεύτερος γύρος ήταν τραγικός με την ομάδα να μην αποδίδει το όμορφο ποδόσφαιρο που μας καθήλωσε μέχρι τα Χριστούγεννα.

Κι έτσι ήρθε ο νέος κύκλος των ντέρμπι (συνολικός απολογισμός 0-3-3) με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό. Ο ΠΑΟΚ ήθελε το πρωτάθλημα μετά από 34 χρόνια και πήρε την πιο άνετη νίκη του ποτέ στο ΟΑΚΑ με το τελικό 2-0 να μη λέει την αλήθεια. Ακολούθησε άλλη μία λευκή ισοπαλία με την επίσης «προβληματική» φέτος ΑΕΚ για να έρθει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο οποίο παρά την κακή εικόνα της ομάδας όλοι ήθελαν αποτέλεσμα για πάρα πολλούς λόγους. Η ήττα με 1-0 στο γήπεδο και άσχημη εμφάνιση κόντρα σε έναν φορμαρισμένο Ολυμπιακό δεν θα προβλημάτιζε ιδιαίτερα έαν δεν συνοδευόταν από τα αχρείαστα επεισόδια που οδήγησαν σε ένα συνολικό -11 στον βαθμολογικό πίνακα. Το γνωστό μείον 6 από την αρχή της σεζόν και μείον 5 για τα γεγονότα με τον αιώνιο αντίπαλο που έδειξαν για άλλη μια φορά την αρρώστια του ελληνικού ποδοσφαίρου, τη γύμνια της πολιτείας και τη γενικότερη απαξίωση στην οποία έχει περιέλθει ο σύλλογος μετά το τέλος  της αλήστου μνήμης πολυμετοχικότητας. Είναι κρίμα γιατί μέχρι τότε ο κόσμος που ανηφόριζε ΟΑΚΑ όπως κι εγώ στις  3 – 4 φορές που πήγα έβλεπε μια άλλη εικόνα που έβγαζε υγεία ξεκινώντας από ένα πολύ δεμένο νεανικό σύλλογο και φτάνοντας στον κόσμο στην εξέδρα που θέλει να στηρίξει στα δύσκολα παραβλέποντας τη διοικητική ανυπαρξία. Ποτέ μου δεν υποστήριζα τους προέδρους – πατερούληδες ούτε στον Παναθηναϊκό, ούτε πουθενά, αλλά το μνημονιακό στο τετράγωνο μοντέλο του αυτόματου πιλότου που γνωρίσαμε φέτος με ξεπερνά… Μακάρι να μπορούσαν να υλοποιηθούν στο τριφύλλι όσα διαβάσαμε στη «Μπάλα στην κερκίδα» του Θάνου Σαρρή, άλλα μάλλον είμαστε ακόμα ανέτοιμοι για μια τέτοια εξέλιξη και περιμένουμε «σωτήρες».

Μετά τη βαριά καμπάνα τα μαύρα σύννεφα του υποβιβασμού ήρθαν για πρώτη φορά πάνω από το πράσινο επιτελείο. Και πάλι η ομάδα τα αποτίναξε και έβγαλε υγεία με δύο σερί νίκες επί του Απόλλωνα και του Άρη και κάπως βελτιωμένη εικόνα στο χορτάρι. Η κρίση όμως δεν είχε ξεπεραστεί για να έρθει η εξευτελιστική ήττα με 1-3 από τον ΟΦΗ που άφησε σκιές ακόμα και στο εάν η ομάδα βγήκε στο γήπεδο για να χτυπήσει το ματς και προκάλεσε έκτακτη συνέντευξη τύπου από το Νταμπίζα. Η ήττα από τον Ατρόμητο πριν το Πάσχα με ένα πειραματικό σχήμα ήρθε να δείξει ξανά τα όρια μίας ομάδας που φτιάχτηκε με…10 ευρώ και τις ακαδημίες. Η σεζόν έκλεισε με το 4-0 επί του Παναιτωλικού που έφερε την ομάδα στην αξιοπρεπή σχετικά 8η θέση της κατάταξης με 47 βαθμούς στο γήπεδο και 36 κατόπιν αφαιρέσεων.

«Αρκετές δυνατές στιγμές έζησε φέτος ο κόσμος του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ»

Και πότε θα κάνει ξαστεριά ; Σίγουρα όσο παραμένει η μη-διοίκηση Αλαφούζου ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να ελπίζει σε πολλά πράγματα την ώρα που βλέπει τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή μετά τα 80s, τον Ολυμπιακό να ανασυγκροτείται μετά από μια μεταβατική περίοδο και την ΑΕΚ με το Χιμένεθ ξανά στο τιμόνι να προσπαθεί να μπει σφήνα. Με τη νέα σεζόν όμως να ξεκινά χωρίς αφαιρέσεις βαθμών και τη δυνατότητα μεταγραφών η διατήρηση του κορμού (θα είναι έγκλημα εάν ξεπουληθεί μία ταλαντούχα φουρνιά τόσο νωρίς) με μερικές φθηνές και «έξυπνες» προσθήκες μπορεί να κάνει την ομάδα υπολογίσιμη και με μία μακροπρόθεσμη προοπτική. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και με στροφές αλλά ο Δώνης και τα πιτσιρίκια που φοράνε το πολύ βαρύ τριφύλλι στο στήθος χρειάζονται τη στήριξη του κόσμου για να κάνουν τον Παναθηναϊκό να σταθεί ξανά στα πόδια του και τους φίλους του να έχουν κάτι να περιμένουν την Κυριακή τους και κάτι να χαμογελάνε.