«Για ένα κινητό, μια σπασμένη ωμοπλάτη…»

*Περιστατικά βίας και κλοπών στα Εξάρχεια – Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στην Εφημερίδα Αυγή

Είναι 4 Ιανουαρίου. Η Δήμητρα, πρώην κάτοικος της περιοχής και σταθερός θαμώνας, έχει πάει στην Καλλιδρομίου για να πιει με την παρέα της ένα πότο σε κάποιο από τα καλόγουστα μπαράκια.

Την ώρα που πηγαίνει να παρκάρει στο ύψος του πεζόδρομου της Θεμιστοκλέους, βλέπει μία ομάδα πιτσιρικάδων να πηγαινοέρχεται. Μία γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της και την προειδοποιεί να παρκάρει αλλού, γιατί είχαν ήδη σπάσει τέσσερα αυτοκίνητα.

Το πάρκαρε αλλού. Λίγο αργότερα η Δήμητρα βλέπει από το τζάμι του μαγαζιού ότι ανοίγουν, πράγματι, αυτοκίνητα. Η παρέα της βγαίνει έξω. Μαζί με κάποιους ακόμη πελάτες του μπαρ και άλλους Εξαρχειώτες αρχίζουν να φωνάζουν. Οι κλέφτες συνεχίζουν απτόητοι. Το αστυνομικό τμήμα βρίσκεται μόλις 200 μέτρα μακριά. Όμως, παρά τις επίμονες κλήσεις, κανείς δεν εμφανίζεται. Αντίθετα οι κλέφτες αρχίζουν να πετάνε και πέτρες στη γειτόνισσα που τόλμησε να βγει στο μπαλκόνι της από το απέναντι σπίτι για να τους φωνάξει.

Τα Εξάρχειά της δεν τα θυμάται ποτέ έτσι. «Η μητέρα μου, που έμενε για πολλά χρόνια στην πλατεία, μέχρι πριν από μια δεκαετία, δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ πρόβλημα. Και τότε υπήρχε πρέζα. Όταν τη ρωτούσαν όμως αν φοβάται, απαντούσε ‘εγώ δεν φοβάμαι ποτέ’.»

«Πλάτες από την αστυνομία»

Οι κάτοικοι καταγγέλλουν πλήθος κρουσμάτων παραβατικότητας. «Σε παρέμβασή μου σε άτομο που έσπαζε αυτοκίνητο, δέχτηκα απειλή του επιπέδου ‘εσύ πρέπει να με φοβάσαι εδώ’. Η απάντηση ήταν ότι ‘στη γειτονιά μου δεν φοβάμαι κανέναν και δεν ξέρω ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις να σε φοβάμαι’. Διαπληκτιστήκαμε και παρέμενε επί πέντε λεπτά στο απέναντι πεζοδρόμιο από το σπίτι μου κοιτάζοντάς με απειλητικά. Εγώ δεν υποχώρησα. Την άλλη μέρα το μεσημέρι που βγήκα απ’ το σπίτι μου βρισκόταν πάλι απέναντι από το σπίτι και καθόταν επί πέντε με δέκα λεπτά κι απλώς με κοίταζε. Αλλά με ύφος. Μετά από αυτό πήγα στο αστυνομικό τμήμα» μας λέει ο Θοδωρής Κοκκινάκης, γέννημα θρέμμα Εξαρχειώτης. Στο Α.Τ κατήγγειλε ευθέως τη στάση της αστυνομίας.

“Είπα στον αναπληρωτή διοικητή και στον διοικητή της ασφάλειας για το περιστατικό. Έκανα σαφές ότι ένας άνθρωπος που κλέβει με τέτοια άνεση και ο οποίος δεν φοβάται καν την παρέμβαση του κατοίκου ώστε να σηκωθεί να φύγει σημαίνει ότι έχει από κάπου πλάτες και, αν έχει από κάπου πλάτες, για μένα έχει πλάτες από την αστυνομία. Από πουθενά άλλου. Ή έχει συνειδητοποιήσει ότι η αστυνομία δεν δρα σε τέτοια εγκλήματα ή έχει τη διαβεβαίωση ότι για κάποιους άλλους λόγους, που αφορούν είτε τη χρησιμοποίησή του για πληροφορίες είτε τη χρησιμοποίησή του για άλλους σκοπούς της αστυνομίας, βρίσκεται στο απυρόβλητο ως προς τις μικροκλοπές αυτοκινήτων».

Η αστυνομία αρνήθηκε τις κατηγορίες. Ωστόσο ζήτησε την περιγραφή του. Η εξέλιξη που ακολούθησε φάνηκε αρκετά ύποπτη. «Ο τύπος αυτός είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση εδώ πέρα για καμιά βδομάδα. Όλως τυχαίως έπεσα επάνω του στον δρόμο, τελείως άθελά μου, αλλά με δική μου υπαιτιότητα. Όταν γύρισε και με είδε και κατάλαβε ποιος είμαι, μου ζήτησε τρεις φορές συγγνώμη και σηκώθηκε κι έφυγε. Μια αλλαγή, δηλαδή, στάσης πολύ περίεργη».

Μοίραζαν τη λεία μπροστά τους

Δεύτερο περιστατικό. Σε σπάσιμο αυτοκινήτου που βρισκόταν στη γωνία Εμμ. Μπενάκη και Καλλιδρομίου, το οποίο χρησιμοποιούσαν μάλλον τουρίστες και γι’ αυτό είχαν αφήσει τις αποσκευές τους μέσα, η αστυνομία κράτησε αντίστοιχη στάση. Παρότι οι κάτοικοι υπέδειξαν τους κλέφτες, οι οποίοι μοίραζαν τη λεία στον παρακάτω πεζόδρομο της Μεθώνης, οι δύο ασφαλίτες που έφτασαν με κράνη στο σημείο αρνήθηκαν να παρέμβουν λέγοντας ότι δεν ήταν αρκετοί.

«Η απάντηση του ασφαλίτη ήταν ‘μην δείχνετε με το χέρι σας γιατί στοχοποιείστε’ και βέβαια η εύλογη απορία μου ήταν ‘αν δίπλα στον αστυνομικό δείχνω τον κλέφτη και στοχοποιούμαι εγώ που τον δείχνω, τότε τι ρόλο παίζει η αστυνομία;’. Παρ’ όλα αυτά δεν πήρα απάντηση και δεν έγινε και καμία σύλληψη των ανθρώπων που κάνανε τη διανομή της λείας. Δεν το αιτιολόγησαν. Εκείνη τη στιγμή θεωρητικά δεν είχαν αρκετές δυνάμεις, γιατί ήταν δύο οι ασφαλίτες και τρεις οι διανέμοντες τη λεία».

Διάβασε ακόμη:

Οι ναρκομαφίες υποχρέωσαν σε λουκέτο δύο ακόμη μαγαζιά στην πλατεία Εξαρχείων

Τους επιδείκνυε τη σιδηρογροθιά

Άλλη περίπτωση. «Στη Ζωοδόχου Πηγής, στο σημείο μεταξύ Καλλιδρομίου και Μεθώνης, σ’ έναν φίλο μου που περίμενε την κόρη του και μιλούσε στο κινητό του, τράβηξε κάποιος από πίσω το κινητό, με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του, να πέσει πίσω και να σπάσει ο ώμος του. Επί ένα εξάμηνο ταλαιπωριόταν στα νοσοκομεία. Πιο πολύ του κόστισε αυτή η ζημιά παρά η απώλεια του κινητού του» λέει ο Θοδωρής.

«Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά» λέει ο Γιώργος, κάτοικος κι εργαζόμενος στην περιοχή. Μεθώνης και Ζωσιμάδων κάποιες κάτοικοι τα έβαλαν με έναν κλέφτη που έσπαζε ένα μικρό αυτοκίνητο. «Βγήκαν και του φώναξαν ‘τι κάνεις εκεί πέρα;’. Αυτός έφυγε. Όταν όμως βγήκαν να πάνε για ψώνια, συνάντησαν τον ίδιο μαζί με έναν άλλον. Ο κλέφτης φορούσε σιδηρογροθιά στο ένα χέρι και την επιδείκνυε μπροστά τους».

Παρέδωσαν το κλεμμένο τρεις μετανάστριες

Ένας κάτοικος έπεσε θύμα κλοπής μετά την τελευταία κινητοποίηση των κατοίκων. «Ενώ φωτογράφιζε ο άνθρωπος το σπασμένο τζάμι του αμαξιού του με το κινητό, πέρασε ένας τύπος, το βούτηξε και άρχισε να τρέχει στην Εμμ. Μπενάκη προς τα κάτω. Φτάνοντας στο ύψος του ‘Μπαρμπαγιάννη’ (οινομαγειρείο στον πεζόδρομο της Δερβενίων) κι ενώ φώναζε το θύμα από πίσω ‘το κινητό μου, δώστο πίσω, πιάστε τον!’ και υπήρξαν τρεις ακόμη που προσπάθησαν να τον σταματήσουν, ο τύπος πέταξε το κινητό.

Όμως οι άνθρωποι μες στο σκοτάδι δεν είδαν ότι το είχε πετάξει. Πήγαν στο Α.Τ να καταγγείλουν το συμβάν κι εκεί τους ρώτησαν: ‘Ένας ψηλός ήταν;’. ‘Ναι, ένας ψηλός’. ‘Α, τον ξέρουμε’. Μετά από λίγο χτύπησε το κινητό της συζύγου, γιατί είχε κάνει αλλεπάλληλες κλήσεις στο κλεμμένο κινητό. Ήταν τρεις μετανάστριες, οι οποίες είχαν βρει το κινητό και, καθώς ήταν ανοιχτό, κάλεσαν τη σύζυγο και στη συνέχεια συνεννοήθηκαν να το παραδώσουν».

Τα περιστατικά είναι ατελείωτα. «Δυο φορές ήρθε ο πατέρας μου να κρατήσει το μωρό μέσα σε δέκα ημέρες και του σπάσανε δυο φορές συνεχόμενα το αυτοκίνητο» λέει στην «Α» η Ν., που μένει στη Βουλγαροκτόνου. Όποτε βγάζει βόλτα το σκυλί της δεν ξέρει από πού να πάει για να μην πατήσει το ζωάκι τα γυαλιά από τα σπασμένα αυτοκίνητα. Τα περιστατικά είναι τόσα πολλά και γίνονται τόσο συχνά, ώστε, όταν πήγε στο Α.Τ για να πάρει ένα χαρτί που χρειαζόταν, έμαθε για ένα ακόμη. «Βρισκόταν εκεί ένας κούριερ. Μου λέει ‘κι εσείς κλοπή; Εγώ, σταμάτησα να πάρω ένα καφέ και μου πήραν δέμα αξίας 1.500 ευρώ. Ήρθα να κάνω την καταγγελία για να μην χρειαστεί να τα πληρώσω’».

“Από τις καταλήψεις δεν κινδυνέψαμε ποτέ”

Παρά την κατάσταση, τόσο ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποστήριξαν την περασμένη εβδομάδα συνεντεύξεις τους ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί αισθητά. Έλεγαν ότι η αστυνομία κατάφερε να πατήσει μέσα στα Εξάρχεια μετά από καιρό. Το μόνο έργο όμως που έχει να επιδείξει είναι η εκκένωση των καταλήψεων. Μάλιστα, την ώρα που έδινε συνέντευξη ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, η πρώην ομάδα ΔΕΛΤΑ επιχειρούσε εισβολή στην κατάληψη του ΒΟΞ. «Στα τριάντα χρόνια που υπάρχουν καταλήψεις στα Εξάρχεια δεν έχω κινδυνέψει ποτέ. Δεν είναι όλες οι καταλήψεις το ίδιο βέβαια. Πόσο όμως κινδυνεύει ο πολίτης από την ύπαρξη ενός ΒΟΞ ή ενός άλλου τέτοιου στεκιού; Και πόσο από τον τυχάρπαστο που κυκλοφορεί με ένα μαχαίρι και για ένα εικοσάευρο και σε απειλεί».

«Έχω την αίσθηση ότι οι μαφίες δρουν ανενόχλητες και καταλαμβάνουν περισσότερο τον δημόσιο χώρο» σημειώνει από την πλευρά της η Κατερίνα Δωρή, κάτοικος στην Τοσίτσα και γεννημένη στην Μπουμπουλίνας. Πριν από λίγες ημέρες, στις 10 Ιανουαρίου, είχε δημοσιεύσει φωτογραφία από την οδό Ζαΐμη, στην οποία επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι, καθώς δεν άναβε καμία λάμπα.

“Αν τον νοιάζουν τα δέντρα, να βάλει στου Στρέφη”

«Η πλατεία έχει χειροτερέψει. Η δημοτική αρχή έκανε σημαία το δέντρο και δεν είναι κακό ότι θέλει να βάλει ένα δέντρο ή να κάνει μία εκδήλωση, αλλά αυτό δεν γίνεται με πειθαναγκασμό. Πρέπει να έχεις κερδίσει πρώτα την εμπιστοσύνη της γειτονιάς. Και η εμπιστοσύνη κερδίζεται όταν έχεις κερδίσει το στοίχημα της δουλειάς που έχεις να κάνεις ως δημοτική αρχή, όχι φέρνοντας ξαφνικά ένα δέντρο σε μια πλατεία».

«Αν ενδιαφέρεται για τα ψεύτικα, τότε γιατί δεν κάνει τίποτα για τα αληθινά;» λέει ο Θοδωρής Κοκκινάκης. Όπως αναφέρει, πάνω από 100 δέντρα στον Λόφο του Στρέφη, «μετρημένα», έχουν κοπεί και δεν έχουν αντικατασταθεί. Το αποτέλεσμα είναι ο λόφος να αποψιλώνεται σταδιακά, με τους κατοίκους της οδού Πουλχερίας να αναφέρουν πως, όταν έχει αέρα, τους έρχονται ριπές από χώμα, καθώς αρκετά σημεία έχουν μείνει «φαλακρά».

«Και γιατί δεν φεύγετε;» τους ρωτάνε οι αστυνομικοί. Όπως έκανε ο συνδικαλιστής αστυνομικός Σταύρος Μπαλάσκας. «Κατόπιν συνέντευξης που δώσαμε σε κάποιο κανάλι, γύρισε και με ρώτησε αν είμαι μόνιμος κάτοικος των Εξαρχείων. Του απάντησα ότι είμαι 63 χρόνια μόνιμος κάτοικος των Εξαρχείων. Η δική του απάντηση ήταν ότι πρέπει να σηκωθώ να φύγω και να πάω σε μία πιο ήσυχη γειτονιά, όπως είναι το Παγκράτι. Στον αντίλογό μου ότι εγώ δεν εγκαταλείπω το σπίτι μου και δεν ξέρω ποιος είναι ο σχεδιασμός αστυνομίας και μπαχάλων και ποια είναι η συνεργασία τους για να διώξουν τους κατοίκους των Εξαρχείων, αλλά κι ότι θα μας βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους, η απάντησή του ήταν ότι είμαι βλάκας που το κάνω αυτό. Η δικιά μου απάντησή ήταν ότι είναι τιμή μου να με λέει βλάκα ένας φασίστας».

“Εδώ είναι που ξεκίνησε το ΕΑΜ”

“Γίνεται μία επίθεση στη γειτονιά των Εξαρχείων για δύο λόγους. Ο ένας είναι ο συμβολικός. Πρόκειται για τη γειτονιά της αμφισβήτησης. Από εδώ ξεκίνησαν το ΕΑΜ και η ΕΠΟΝ. Εδώ έγινε η πρώτη φοιτητική διαδήλωση στις αρχές του 20ού αιώνα. Είναι ο χώρος των αριστερών ιδεών, των συλλογικοτήτων, των οργανώσεων. Είναι η γειτονιά που δέχεται τον άλλο και γι’ αυτό η Δεξιά δεν θέλει την ύπαρξη αυτής της γειτονιάς. Εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν ρίξει τα ναρκωτικά στα Εξάρχεια. Αφετέρου είναι τα κτηματομεσιτικά συμφέροντα. Είναι αρκετοί οι πολιτικοί που έχουν αγοράσει εδώ ακίνητα. Διότι τα Εξάρχεια, εκτός των άλλων, είναι και μια ωραία γειτονιά με φοβερό αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον κι αυτό που θέλουν είναι να μπουν να την κάνουν όπως τη θέλουν» εξηγεί για την κατάσταση η Αννίτα Δεκαβάλλα, ηθοποιός και ιδρύτρια μαζί με τον Τάκη Βουτέρη του «Θεάτρου Εξαρχείων», που βρίσκεται επί της οδού Θεμιστοκλέους.

Παρά τη συντονισμένη όμως επίθεση που γίνεται στην περιοχή τους, οι κάτοικοι δηλώνουν αποφασισμένοι να μην την εγκαταλείψουν. Όπως λέει η Α. Δεκαβάλλα, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, τα Εξάρχεια παραμένουν ακόμη ασφαλή. «Δεν ξέρω άλλη γειτονιά όπου να έχουν οι κάτοικοι τέτοια σύνδεση, αλληλεγγύη και δίκτυο μεταξύ τους. Απλά κάποιοι θέλουν να την πεθάνουν και να την πάρουν». Στη συνέχεια ξεκαθαρίζει ότι εκείνο που ζητάνε οι κάτοικοι των Εξαρχείων «δεν είναι προφανώς η αστυνομοκρατία». Αντίθετα «απαιτούμε τα ΜΑΤ να φύγουν, καθώς είναι κι αυτά μέρος του προβλήματος».

«Η παρουσία της Πολιτείας με το θετικό πρόσημο και όχι με το πρόσημο της καταστολής είναι απούσα. Η πλήρης εγκατάλειψη, η καταστολή δεν θα έπρεπε να είναι η μόνη παρουσία της αστυνομίας στη γειτονιά» τονίζει η Κ. Δωρή. «Θέλουμε απλά να ζήσουμε στην περιοχή μας κανονικά.Τι να κάνουμε; Να φτιάξουμε πολιτοφυλακές; Δεν είμαστε ικανοί να βγούμε στους δρόμους και να προστατεύουμε εδώ τον κόσμο. Η δουλειά της αστυνομίας είναι αυτή ακριβώς. Όχι να δέρνει, αλλά να προστατεύει” αναφέρει ο Γιώργος.

Συλλογή υπογραφών για να επιστρέψει το λεωφορείο 060

Στην προσπάθεια να ανακοπεί η περαιτέρω υποβάθμιση της γειτονιάς, γυναίκες των Εξαρχείων πήραν την πρωτοβουλία για τη συλλογή υπογραφών ώστε να επιστρέψει στην περιοχή το κομμένο λεωφορείο 060. Μέχρι πρότινος το λεωφορείο διέσχιζε τη γειτονιά έχοντας αφετηρία το Μουσείο και περνώντας μεταξύ άλλων στάσεων από τη Σπ. Τρικούπη και την πλατεία. Η αφετηρία ωστόσο μεταφέρθηκε στην Ακαδημίας, αποκλείοντας έτσι τα Εξάρχεια.

«Το να καταργείς τη δημόσια συγκοινωνία είναι ένας από τους κλασικούς τρόπους υποβάθμισης μιας γειτονιάς, μαζί με τον ελλιπή φωτισμό, την έλλειψη καθαριότητας και βέβαια την άδεια στους ναρκέμπορους να πουλάνε την πραμάτεια τους» τονίζει η Α. Δεκαβάλλα.