*Της Βασιλικής Τσιφτσή, αναπληρώτριας εκπαιδευτικού στην Λέσβο
Τούτη την εποχή, που ουρλιάζουν οι άνθρωποι και σωπαίνουν οι λύκοι*, χαρτογραφούνται χιλιάδες ψυχές, που περιπλανιούνται για χρόνια, από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη, από το πιο απόκρημνο νησί μέχρι το πιο ψηλό βουνό, ως «αναπληρωτές».
Τελικά ποιον αναπληρώνουμε, αν όχι τον ίδιο μας τον εαυτό; Οι δάσκαλοι, που τόσο λοιδορούνται από την κοινωνική πλειοψηφία ως βολεμένοι ή προνομιούχοι, κουβαλούν τη ζωή τους σε θραύσματα, μέσα σε μια βαλίτσα, καταχτυπημένη από τα ατέρμονα δρομολόγια. Και όλα αυτά, για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Για ένα σχολείο που θα έχει ανοιχτές τις πόρτες του σε όλους και όλες και όχι σε μια ολιγομελή κάστα πλουσίων με αγορασμένα πτυχία.
Στην ιστορία της Δ δημοτικού, μαθαίνουμε στα παιδιά τη σεισάχθεια του Σόλωνα. Τα θεωρικά του Περικλή, που επέτρεπαν και στον πιο φτωχό πολίτη να παιδευτεί μέσα από την θεατρική τέχνη. Πως να ομολογήσουμε στις αθώες ψυχές ότι σήμερα, κανείς δεν μας σείει το άχθος, κανείς δεν ενδιαφέρεται για την γνωστική και πνευματική μας εξέλιξη, αντιθέτως, μας θέλει δούλους ενός βασανιστικού φαύλου κύκλου, εξαντλημένους οικονομικά και ψυχικά, να παλεύουμε για μια θέση στον ήλιο, ακόμη και αν αυτή ανήκει σε άλλον και πρέπει να την πάρουμε με τη βία.
Η δημόσια εκπαίδευση επί σειρά ετών απαξιώνεται. Πλέον μπαίνουν οι βάσεις για την ολοκληρωτική εξόντωσή της και οι άνθρωποι που όργωσαν την Ελλάδα μαχόμενοι, να πεταχτούν σαν τη τρίχα από το ζυμάρι. Στρατιωτάκια σε ένα διεστραμμένο παιχνίδι ρόλων, στο οποίο, όποιος καταφέρει να μαζέψει περισσότερους πόντους, θα προσπαθήσει να βολευτεί σε μια γωνιά, κάθιδρος και θλιμμένος. Από την απέναντι πλευρά, πυροβολούν ανελέητα, με «διατάξεις» και «νόμους», όλοι εκείνοι που από τον θρόνο του βασιλιά, ορίζουν τις ζωές μας.
Άτομα επικίνδυνα, γιατί εκτός από άγνοια, χαρακτηρίζονται και από ψυχική αναισθησία. Φανατικοί μιας εξοντωτικής πολιτικής, έτοιμοι να διαλύσουν και το τελευταίο ψήγμα ελπίδας για καλύτερη ζωή. Πέρα από την αυστηρότητα και τις απειλές, ακόμη ένα όπλο τους είναι τα εξιλαστήρια θύματα. Οι φτωχοδιαβόλοι του κόσμου ετούτου, τα θύματα του πολέμου, οι αιώνιοι πρόσφυγες που σαν να μην έφτανε το ότι είναι το λάδι στην παγκόσμια πολεμική κρεατομηχανή, φορτώνονται και τις αμαρτίες του καπιταλισμού. Ο πρόσφυγας λοιπόν, ο κατατρεγμένος, φταίει για τη δική σου ανεργία, για τη δική σου ανασφάλεια, για τη δική σου μηδενική προσωπική ζωή, για τη δική σου στέρεψη πνεύματος . Αυτά είναι τα παραγγέλματα από το θρόνο του βασιλιά. Και οι υπήκοοι, τα ακούν σαν υπνωτισμένοι και κραδαίνουν τις ελληνικές σημαίες σα λάφυρα, μπας και ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.
Οι περισσότεροι θα βιαστούν να πουν, ότι το παιχνίδι χάθηκε, ότι η ζωή μας έτσι θα είναι από δω και πέρα , ότι το σκοτάδι νίκησε. Τα πάντα συναινούν στο ότι δεν υπάρχει συλλογικός δρόμος, παρά μόνο ατομικός και τα τελευταία ψήγματα ελευθερίας κείτονται ημιθανή γύρω από το βωμό της «αξιολόγησης», της «αριστείας» και της «ιδιωτικοποίησης».
Και γιατί να τους πιστέψουμε; Γιατί να διαλέξουμε να γινόμαστε μέρα με τη μέρα οι άνθρωποι που σκύβουν το κεφάλι τους στα παραγγέλματα του βασιλιά, αντί να θρώσκουν άνω; Γιατί να εμπιστευόμαστε τους λαϊκισμούς που θέλουν τους πιο αδύναμους συνανθρώπους μας υπεύθυνους για το δικό μας κατήφορο;
Τα μεγαλύτερα πνεύματα που γέννησε αυτός ο τόπος, μας έμαθαν ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο**. Οι επιλογές δεν είναι πολλές, παρά μόνο δυο. Είτε θα ανοίξουμε το παράθυρο στο φως, είτε θα αφήσουμε το σκοτάδι να μας πνίξει, μέσα και έξω. Δάσκαλος δεν είναι μόνο αυτός που ξυπνάει έτοιμος για το μάθημά του το πρωί, δάσκαλος είναι εκείνος που αναπνέει σαν ζωντανό κύτταρο μέσα στην κοινωνία που ζει, κάνοντας πράξη στην καθημερινότητά του τις διδαχές του περί αλληλοβοήθειας, συνεργασίας και παγκόσμιας αγάπης. Όσο και αν πολεμάνε την ανθρωπιά μας από τον ψηλό τους θρόνο, πάντα υπάρχει μια χαραμάδα στο φως, να μας θυμίζει πως μπορούμε να τον γκρεμίσουμε.
Τα τείχη της κυρίαρχης αφήγησης είναι ισχυρά. Ωστόσο, άνθρωποι τα έχτισαν και άνθρωποι θα τα γκρεμίσουν, σαν καταλάβουν ότι πια είναι τόσο ψηλά που τους κρύβουν τον ήλιο.
Υποσημείωση: Το παρόν κείμενο, αποτελεί κάλεσμα στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ανά την επικράτεια.
*Μενέλαος Λουντέμης, Οδός Αβύσσου, αριθμός 0
** Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.