Ρεπορτάζ: Ρημάζουν οι λόφοι και τα άλση της Αθήνας – [PHOTOS]

Τι κι αν η Αθήνα έχει ελάχιστους χώρους πρασίνου, οι περισσότεροι μένουν εδώ και χρόνια χωρίς φροντίδα από τον δήμο. Παρά τις αντίθετες εξαγγελίες πριν τις εκλογές, καμία δημοτική ηγεσία δεν έχει αποδείξει στην πράξη ότι έχει ως βασική της προτεραιότητα να ενισχύσει το πράσινο στην πόλη και να κρατήσει τους όποιους χώρους έχουν απομείνει ζωντανούς. Με εξαίρεση τον Εθνικό Κήπο, οι υπόλοιποι μεγάλοι χώροι αστικού πρασίνου είναι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, παρατημένοι.

Πάνω από εκατό δέντρα έχουν κοπεί στον Λόφο του Στρέφη και δεν έχουν αντικατασταθεί. Για πάνω από πέντε χρόνια έμενε εντελώς ασυντήρητο το Άλσος των Ευελπίδων. Εδώ και τέσσερα χρόνια δεν αποφασίζουν ν’ αλλάξουν μία μπασκέτα στο Άλσος Παγκρατίου. Χωρίς δεντροφύτευση μένει για χρόνια ο Λόφος Φιλοπάππου, ενώ δάση από κομμένα δέντρα έχουν σχηματιστεί πλέον στον Λυκαβηττό.

Ο πρώτος και τελευταίος δήμαρχος που ενδιαφέρθηκε ήταν ο Δημήτρης Μπέης, συνηγορούν οι κάτοικοι που μιλούν στην “Αυγή” της Κυριακής. Ο πολιτικός του ΠΑΣΟΚ, που στη συνέχεια έγινε και βουλευτής, ήταν ο μόνος που είχε προχωρήσει σε ολοκληρωμένες παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια της διπλής θητείας του από το 1978 μέχρι το 1986. “Πόσα πάρκα έγιναν τότε! Μόνο τρία θυμάμαι εγώ να γίνονται στον Νέο Κόσμο” μας λέει ένας κάτοικος. Ήταν ο δήμαρχος που μοίραζε σακούλες για να βάζει ο κόσμος τα σκουπίδια μέσα και να μην τα πετάει από δω κι από κει.

Τριάντα χρόνια μετά τα έργα του Μπέη έχουν ρημάξει. Αν και σε κάποια σημεία δίνουν ακόμη την αίσθηση μιας φροντισμένης πόλης.

Τριάντα χρόνια μετά και σε μια ακόμη περισσότερο πυκνοκατοικημένη Αθήνα η ανάγκη για περιποιημένους ανοιχτούς χώρους γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Σε μια πόλη γεμάτη πολυκατοικίες, λεωφόρους και αυτοκίνητα, οι χώροι που δεν τους διαπερνά ο θόρυβος και οι ρυθμοί της ρουτίνας παγώνουν γίνονται απαραίτητοι.

Τριάντα χρόνια χωρίς ενδιαφέρον για τα στοιχειώδη είναι πάρα πολλά ώστε ένα μεγάλο σιντριβάνι στην πολύπαθη Ομόνοια να πείθει ότι δεν γίνεται ακόμη μία παρέμβαση για το θεαθήναι με άγνωστο κι αβέβαιο μέλλον για τη συντήρησή του. Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει ούτε σ’ ένα πάρκο παραπέρα μια βρύση που να λειτουργεί.

Άλσος Παγκρατίου Αφημένο στην τύχη του

Οι κάτοικοι είναι ενεργοί για το άλσος τους. Ο Κωνσταντίνος Κατσάμπης συμμετέχει σε νεοσύστατη πρωτοβουλία πολιτών η οποία ήδη υλοποιεί δράσεις για την αναζωογόνηση του χώρου και ασκεί πιέσεις προς τον δήμο

Είναι βασικός πνεύμονας για την περιοχή. Και οι κάτοικοι έχουν να θυμούνται αναμνήσεις που έχουν τις ρίζες του στο πολύ μακρινό παρελθόν. Όπως ο Κωνσταντίνος Κατσάμπης, o οποίος είναι 70 χρόνων. «Είναι ένα ιστορικό πάρκο και θυμάμαι από παιδί να μου λέει ο πατέρας μου για τη συμμετοχή του σε δεντροφύτευση του άλσους. Πρέπει να έγινε κάπου στις αρχές του 1920. Εκείνος ήταν νεαρό παιδί και συμμετείχε εκεί που άνοιγαν τις γούβες για να φυτέψουν τα πεύκα».

Το 1930 στο άλσος έβοσκαν κατσίκια, τα οποία μάλιστα έτρωγαν τα φυτά από το φυτώριο με θάμνους και δένδρα που είχε φτιάξει εκεί η «Φιλοδασική Εταιρεία». Μέχρι τη γερμανική κατοχή στο άλσος υπήρχε ζωολογικός κήπος και υπόγεια κλουβιά όπου βρίσκονταν φυλακισμένες τρεις αρκούδες σε ρόλο… ατραξιόν. «Δεν υπήρχε το πνεύμα της φιλοζωίας που υπάρχει σήμερα». Μετά τον Εμφύλιο δημιουργήθηκε εκεί το Ελεύθερο Θέατρο, όπου ανέβηκαν «πολύ σπουδαίες παραστάσεις» κι επίσης υπήρχε θερινός κινηματογράφος. Λειτουργούσε κάποια στιγμή και ένα μικρό αναψυκτήριο.

Τα κλουβιά με τις αρκούδες, ευτυχώς, μπαζώθηκαν. Μπαζώθηκε όμως και μια λιμνούλα που ήταν όαση. Θεατρικές παραστάσεις δεν ανεβαίνουν πια, ούτε γίνονται κινηματογραφικές βραδιές. «Κάποιοι κάτοικοι που τα σπίτια τους γειτνίαζαν διαμαρτυρήθηκαν και σταμάτησαν όλα». Τίποτα δεν θυμίζει τις ωραίες πτυχές της λειτουργίας του άλσους στο παρελθόν. Αντίθετα, τα προβλήματα έχουν πολλαπλασιαστεί.

Το βράδυ ο φωτισμός δεν λειτουργεί. Δεν περιποιούνται τα δέντρα και δεν αντικαθιστούν τα ξεραμένα. Οι βρύσες είναι όλες χαλασμένες και υπάρχει σοβαρό ζήτημα με την καθαριότητα. Το γήπεδο μπάσκετ είναι σε εγκατάλειψη με τη μία του μπασκέτα σπασμένη εδώ και τέσσερα χρόνια. Η ανακαινισμένη παιδική χαρά αποτελεί μια θετική εξέλιξη κόντρα στη ροή των εξελίξεων, ωστόσο κι εκεί ο φωτισμός δεν δουλεύει όπως πρέπει.

Οι κάτοικοι είναι ενεργοί για το άλσος τους. Ο Κωνσταντίνος Κατσάμπης συμμετέχει σε νεοσύστατη πρωτοβουλία πολιτών, η οποία ήδη υλοποιεί δράσεις για την αναζωογόνηση του χώρου και ασκεί πιέσεις προς τον δήμο. Η Συνέλευση Άλσους Παγκρατίου είναι εδώ και χρόνια ενεργή και πραγματοποιεί τις συνελεύσεις κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα στον χώρο. Στο παρελθόν πολίτες και αλληλέγγυοι είχαν καταφέρει να αποτρέψουν τα φαραωνικά έργα Κακλαμάνη, που ήθελε να επαναφέρει το θέατρο, ρίχνοντας όμως τόνους από μπετόν.

Διαβάστε ακόμη:

Η πλατεία Νεάπολης σ’ εγκατάλειψη – [PHOTOS]

Λόφος Φιλοπάππου

Ούτε ένα δέντρο δεν έχει μπει από τον δήμο

Πολλά από τα δέντρα είχαν πέσει μόνα τους, καθώς οι κάμπιες είχαν φάει τις βελόνες τους τόσο πολύ, που δεν έκαναν φωτοσύνθεση, πέθαιναν και με τον καιρό σάπιζαν οι ρίζες τους. Ακόμη και για να μαζέψει τους κορμούς ο δήμος, καθώς υπήρχε μεγάλος κίνδυνος πυρκαγιάς, χρειάστηκε να τον πιέσουμε πρώτα”

Ούτε ένα δέντρο δεν έχει φυτεύσει τα τελευταία χρόνια στον λόφο Φιλοπάππου ο δήμος εξαιτίας των αντιδράσεων από την αρχαιολογική εταιρεία. Οι αρχαιολόγοι αντιδρούν, καθώς θεωρούν ότι ο χώρος έχει αμιγώς αρχαιολογικό χαρακτήρα και από κάτω υπάρχουν υπολείμματα της αρχαίας πόλης. «Τα φυτά δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου» λέει ο Άκης Παπασαράντης, μέλος της Κίνησης Πολιτών Φιλοπάππου. Όπως αναφέρει, η δεντροφύτευση για τη διατήρηση του πράσινου στον χώρο είναι απαραίτητη, καθώς κάθε χρόνο που γίνεται η αποψίλωση των ξερών χόρτων για την αποτροπή πυρκαγιών κόβεται ταυτόχρονα και ό,τι φυτρώνει από μόνο του.

«Το αποτέλεσμα είναι να φθίνει το πράσινο όλο και περισσότερο. Μάλιστα, πέρυσι είχαμε χάσει πάρα πολλά δέντρα από τις κάμπιες, καθώς για δύο συνεχείς χρονιές είχαν πολλαπλασιαστεί υπερβολικά λόγω των καιρικών συνθηκών. Πίσω από το σπίτι του Θεοδωράκη και τον Διόνυσο έχουν σχηματιστεί ξέφωτα. Πολλά από τα δέντρα είχαν πέσει μόνα τους, καθώς οι κάμπιες είχαν φάει τις βελόνες τους τόσο πολύ που δεν έκαναν φωτοσύνθεση, πέθαιναν και με τον καιρό σάπιζαν οι ρίζες τους. Ακόμη και για να μαζέψει τους κορμούς ο δήμος, καθώς υπήρχε μεγάλος κίνδυνος πυρκαγιάς, χρειάστηκε να τον πιέσουμε πρώτα».

Οι κάτοικοι έχουν πάρει πρωτοβουλίες και έχουν βάλει αρκετά φυτά από μόνοι τους. Ωστόσο, αυτό έχει γίνει σε συγκεκριμένα σημεία, όπου έχουν τη δυνατότητα να τα ποτίζουν. “Στο μεγαλύτερο μέρος του λόφου, ο οποίος είναι 700 στρέμματα, οι κάτοικοι δεν έχουν πρόσβαση σε νερό ώστε να βάλουν κι εκεί δέντρα, αλλιώς θα το έκαναν. Επίσης, υπάρχει σύγκρουση με την αρχαιολογική υπηρεσία, η οποία φέρνει την αστυνομία”.

Στον λόφο πάντως υπάρχουν πολύ πυκνές παροχές νερού από την εποχή του Δ. Μπέη. “Ήταν ο μόνος δήμαρχος που έκανε μια πραγματικά ολοκληρωμένη παρέμβαση στον λόφο. Ενίσχυσε τον αστικό εξοπλισμό, διαμόρφωσε διαδρομές ήπιας άθλησης, έβαλε όργανα γυμναστικής, παγκάκια και τραπέζια”. Όλα αυτά σήμερα βρίσκονται στο έλεος της φθοράς του χρόνου. Από τις δύο αντλίες νερού που λειτουργούσαν, ανοιχτή είναι μόνο η μία ύστερα από πιέσεις των κατοίκων, η οποία όμως χρησιμοποιείται για την κάλυψη αναγκών σε άλλες περιοχές! Ακόμη και τα ξύλινα σκαλοπάτια δεν συντηρούνται, με αποτέλεσμα το νερό να παρασέρνει το χώμα που ήταν εκεί και να κάνει απρόσιτη την πρόσβαση σε σημεία του λόφου.

Άλσος Ευελπίδων Πέντε χρόνια δεν πάτησε άνθρωπος

Διαλυμένα παγκάκια, βρόμικοι χώροι και πεσμένα δέντρα συνθέτουν την εικόνα σήμερα του άλσους Ευελπίδων, έκτασης 100 στρεμμάτων. Απ’ όσα είχε δεσμευτεί ο δήμος έχουν γίνει μόλις ένα στα δέκα. Εύλογα αναρωτιέται κανείς, μας λέει ο Δ. Τσιαμπούρης, “γιατί ακριβώς ο Κ. Μπακογιάννης διεκδικεί τη μεταφορά της εποπτείας του Πεδίου του Άρεως στον δήμο της Αθήνας;”

Διαλυμένα παγκάκια, βρόμικοι χώροι και πεσμένα δέντρα συνθέτουν σήμερα την εικόνα του άλσους Ευελπίδων, έκτασης 100 στρεμμάτων. “Είναι σε μια κατάσταση που δεν σε εμπνέει να πας. Στην κατάσταση που βρίσκονται οι περισσότεροι χώροι πρασίνου στην Αθήνα, ιδιαίτερα αυτοί που έχουν λίγο μεγαλύτερο μέγεθος” μας λέει ο Δημήτρης Τσιαμπούρης, κάτοικος στην περιοχή και μέλος της Κίνησης Πολιτών Επιμένουμε Πεδίον του Άρεως, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής.

“Απ’ όσα είχε δεσμευτεί ο δήμος έχουν γίνει μόλις ένα στα δέκα” λέει. “Ας πούμε, υπάρχει ένα σημείο κοντά στη Μουστοξύδη, στην κάτω μεριά δηλαδή, προς το Πεδίον του Άρεως, το οποίο είναι το ουρητήριο και αφοδευτήριο, κυρίως, των ταξιτζήδων. Εκεί έχουν πέσει τα σύρματα και με το που πλησιάζεις σε πιάνει η μυρωδιά. Εκείνο το σημείο το καθάρισε ο δήμος. Θα μπορούσε όμως να βάλει και κάποια χημική τουαλέτα για τις ανάγκες των ανθρώπων”.

Ο φωτισμός είναι και εδώ κατεστραμμένος. “Μπορεί να έχει πέσει μια ασφάλεια, έτσι; Δεν είναι ότι σώνει και καλά τον έχουν σπάσει. Απλά δεν ασχολείται κανένας!” Γι’ αυτό κι ένα από τα αιτήματά της Επιτροπής είναι να μπει επιστάτης. “Όχι φύλακας υποχρεωτικά, δηλαδή σεκιουριτάς. Απλά να υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί που θα ενημερώνει τη διοίκηση και οι κάτοικοι θα μπορούν να του μεταφέρουν ένα παράπονο”.

Σημειώνει ότι στο πάρκο είχε προηγηθεί πενταετής εγκατάλειψη, καθώς οι ευθύνες για τη συντήρησή του γίνονταν μπαλάκι μεταξύ του δασαρχείου και του δήμου. Το πρόβλημα επιλύθηκε ύστερα από επίμονες παρεμβάσεις των κατοίκων και πλέον την ευθύνη έχει ο δήμος, που όμως διατείνεται ότι πρέπει να δώσει προτεραιότητα σε άλλους πράσινους χώρους.

Σε άλλα αιτήματά της η Επιτροπή ζητά να γίνεται συστηματικός καθαρισμός στο έδαφος και όχι μόνο στα καλάθια σκουπιδιών, να γίνει επισκευή και βάψιμο στα παγκάκια, αλλά και επισκευή της ξύλινης κατεστραμμένης γεφυρούλας. Να γίνουν επίσης ενέργειες για την αντιμετώπιση του παρκαρίσματος μέσα στο άλσος (από οδό την Πριγκηπονήσσων) και την κυκλοφορία δίτροχων, να αποκατασταθεί το δίκτυο ύδρευσης και να απομακρυνθούν οι κατεστραμμένοι πυροσβεστικοί κρουνοί, οι οποίοι, σύμφωνα με την Πυροσβεστική, δεν χρησιμεύουν πια στην κατάσβεση. Ζητούν τέλος να λειτουργήσει με συγκεκριμένους όρους προστασίας του περιβάλλοντος το αναψυκτήριο στον χώρο του Άλσους.

Με βάση την κατάσταση που βρίσκεται το άλσος, εύλογα αναρωτιέται ο Δ. Τσιαμπούρης “γιατί ακριβώς ο Κ. Μπακογιάννης διεκδικεί τη μεταφορά της εποπτείας του Πεδίου του Άρεως στον δήμο της Αθήνας;”

Λυκαβηττός Περισσότερο τσιμέντο αντί για δέντρα

Πριν λίγες ημέρες ομάδα πολιτών που οργανώνει πεζοπορίες πραγματοποίησε πορεία διαμαρτυρίας για την ανέγερση κτίσματος εκεί που βρίσκεται το “μπαλκονάκι”. Στη θέα της ανέγερσης ενός τσιμεντένιου οικοδομήματος 50 τ.μ. οι περίοικοι εξοργίστηκαν. Αυτό που ζητούν δεν είναι περισσότερο τσιμέντο, αλλά να παραμείνει ο λόφος πράσινος και να δεντροφυτευθεί ακόμη περισσότερο

Όλα τα είχαν οι επισκέπτες του Λυκαβηττού, τα μπετά τους έλειπαν. Πριν λίγες ημέρες ομάδα πολιτών που οργανώνει πεζοπορίες πραγματοποίησε πορεία διαμαρτυρίας για την ανέγερση κτίσματος εκεί που βρισκόταν η «Πράσινη Τέντα», παλιό καφενείο-ουζερί που λειτουργούσε μέχρι το 2003, εκεί που βρίσκεται το “μπαλκονάκι”. Στη θέα της ανέγερσης ενός τσιμεντένιου οικοδομήματος 50 τ.μ. οι περίοικοι εξοργίστηκαν, αφού βλέπουν εδώ και καιρό τον λόφο τους σε πλήρη εγκατάλειψη. Κι αυτό που ζητούν δεν είναι περισσότερο τσιμέντο, αλλά να παραμείνει ο λόφος πράσινος και να δεντροφυτευθεί ακόμη περισσότερο.

Σε επίσκεψή μας στον χώρο αντικρίσαμε τα γνωστά σημάδια εγκατάλειψης. Η ξύλινη περίφραξη των διαδρομών έχει σαπίσει και σε αρκετά σημεία έχει καταρρεύσει. Τα ξύλινα γεφύρια, αν και πιο συμπαγή, δεν είναι συντηρημένα και έχουν επίφοβη όψη. Πολλά από τα ξύλινα σκαλοπάτια έχουν καλυφθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από το χώμα. Ακόμη χειρότερα, μέσα στο δάσος έχουν σχηματιστεί μικρότερα δάση από κομμένα δέντρα που δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ. Σε αρκετά σημεία ολόκληρα τα ξεραμένα δέντρα έχουν μείνει παρατημένα εκεί.

Ούτε λόγος για παγκάκια και κάδους. Κάμποσα από αυτά είναι ξηλωμένα και αρκετοί κάδοι έχουν αντικατασταθεί από λαστιχένιες σακούλες που αλλάζουν οι ελάχιστοι εργαζόμενοι. Σε τραγική κατάσταση βρίσκεται ο χώρος του θεάτρου, με χορταριασμένες μεγάλες επιφάνειες. Σε κίνδυνο βρίσκονται κι εκεί αρκετά δέντρα λόγω της κάμπιας.

Παρ’ όλα αυτά, ο Λυκαβηττός ανήκει στις βασικές επιλογές των Αθηναίων για να ξεσκάσουν. Κάμποσοι είναι εκείνοι που τον τρέχουν γύρω-γύρω κι ακόμη περισσότεροι όσοι πάνε να αράξουν για να δουν την Αθήνα από ψηλά, όπως και τη θάλασσα του Πειραιά. Διαθέτει επίσης μια πλούσια άγρια πανίδα. Ο Λυκαβηττός φιλοξενεί 65 είδη πουλιών, γεράκια και κιρκινέζια, κουκουβάγιες, χουχουριστές, τσαλαπετεινούς, σπίνους και τσίχλες.

Οι εξαγγελίες Καμίνη για σειρά σημαντικών παρεμβάσεων που είχαν στόχο την αναζωογόνηση και αναβάθμιση του λόφου έχουν παγώσει. Τα έργα περιλαμβάνουν αντιδιαβρωτικό-αντιπλημμυρικό έργο σε περιοχή του επιβαρυμένου πρανούς της ΝΑ πλευράς, πάνω από τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, την αποξήλωση και αντικατάσταση της ασφάλτου στον λόφο με ειδικό υδατοπερατό υλικό, τον καθαρισμό του λόφου σε βάθος στα δύσβατα σημεία καθώς και εξειδικευμένο καθαρισμό από ειδικούς και την επισκευή μιας πεζοπορικής διαδρομής 3 χλμ. μεγάλης χρήσης.

Λόφος Στρέφη

Χωρίς σύστημα πυρόσβεσης και κάθε χρόνο με λιγότερα δέντρα

“Είναι ο πιο εγκαταλελειμμένος χώρος πρασίνου στην Αθήνα” μας λέει ο Θοδωρής Κοκκινάκης, κάτοικος των Εξαρχείων, που κρούει τον κώδωνα του κίνδυνου για το δάσος του λόφου, το οποίο διαρκώς συρρικνώνεται

Κάποτε ήταν λατομείο. Μετέπειτα δεντροφυτεύτηκε και σήμερα κινδυνεύει να γίνει φαλακρός τόπος γιατί δεν έχει αντικατασταθεί κανένα από τα εκατό κομμένα του δέντρα. Για την κατάσταση στον λόφο μας μιλά αναλυτικά ο Θοδωρής Κοκκινάκης, κάτοικος των Εξαρχείων από γεννησιμιού του και με ενεργό συμμετοχή στα τοπικά κινήματα.

“Είναι ο πιο εγκαταλελειμμένος χώρος πρασίνου που υπάρχει στην Αθήνα. Ας αρχίσουμε από το πράσινο. Το πράσινο είναι γενικώς απεριποίητο και είναι αρκετά κατεστραμμένο. Ειδικά η βόρεια πλευρά του, που βλέπει στην οδό Πουλχερίας, έχει πάνω από εκατό δέντρα, μετρημένα, που είναι κομμένα για διάφορους λόγους (από γήρανση, αρρώστιες κ.τ.λ.). Με αποτέλεσμα, ειδικά σε περιόδους μεγάλων ανέμων, να φεύγει και το χώμα. Τα γύρω σπίτια έχουν μεγάλο πρόβλημα σκόνης. Αυτό μεγαλώνει το ενδεχόμενο να χαθούν κι άλλα δέντρα από τη στιγμή που δεν αντικαθίστανται. Δεν μπαίνουν κάποιοι θάμνοι ώστε να μπορέσουν να συγκρατήσουν το έδαφος. Είναι ζήτημα χρόνου, ετών βέβαια, να χάσουμε ένα μεγάλο μέρος του πράσινου, ειδικά από την ορεινή πλευρά”.

Ανεπαρκείς είναι επίσης οι προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι στιγμής και για το πότισμα του λόφου, ενώ ανύπαρκτο είναι το σύστημα πυρόσβεσης. “Κάποτε είχε τοποθετηθεί ένα ποτιστικό σύστημα που ήταν υπέργειο και σήμερα είναι πλήρως κατεστραμμένο. Και όσες φορές λειτουργούσε είτε ήταν κομμένο και τρέχανε τα νερά ακατάσχετα, είτε πότιζε τους διαδρόμους. Μέσα από αυτό περνάμε στα νερά του Στρέφη. Ο Στρέφης έχει μια-δυο βρύσες, οι οποίες δεν είναι ευκολοδιαχείριστες από το κοινό γιατί ανοίγουν με ειδικό κλειδί. Υπήρχε γενικότερα μία κατασπατάληση του νερού. Αλλά ένα θέμα που χρονίζει και το είχαμε θέσει και στον δήμο και στην Πυροσβεστική είναι ότι δεν υπάρχει σύστημα πυρόσβεσης, καθώς οι κρουνοί που υπάρχουν πάνω στον λόφο είναι ασύμβατοι με τις μάνικες της πυροσβεστικής. Έχει συμβεί αυτό σε πυρκαγιά, ήρθε η Πυροσβεστική πάνω και απλώσαν τις μάνικες και ξαφνικά είδαν ότι δεν μπορούσαν να πάρουν από πουθενά νερό και φέρναμε μετά νερό με κουβάδες για να σβήσουμε την πυρκαγιά”.

Οι υποδομές που είχαν κάνει κάποτε στολίδι τον λόφο παρακμάζουν. “Η τελευταία πολύ καλή προσπάθεια αποκατάστασης του χώρου είχε γίνει επί δημαρχίας Μπέη. Αλλά από τότε όλα εγκαταλείφθηκαν και από τις υποδομές που διαμορφώθηκαν, όπως το θεατράκι, έχουν μείνει μόνο κομμάτια. Το ανοιχτό γήπεδο του μπάσκετ επίσης είναι πολύ εγκαταλελειμμένο και πριν από χρόνια, μία μπασκέτα είχε πέσει και παραλίγο να τραυματιστεί ένα παιδί. Τώρα ο χώρος έχει μετατραπεί, για μένα κακώς, αλλά ίσως είναι αναγκαίο, σε χώρο περιπάτου και παιχνιδιού των σκύλων. Γεγονός που καθιστά αδύνατο να πάνε μικρά παιδιά εκεί, καθώς η συνύπαρξη μικρών παιδιών με σκυλιά ταυτόχρονα σαν τόπος παιχνιδιού και των μεν και των δε είναι λίγο ασύμβατη. Γιατί αλλιώς θα παίξει το σκυλί, αλλιώς το παιδί και θα υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα είναι συγκρουόμενα τα ‘συμφέροντά’ τους.”

Ο φωτισμός είναι επίσης κατεστραμμένος στο μεγαλύτερος μέρος του, αλλά τα… πρωινά είναι αναμμένος. “Λίγα φωτιστικά που έχουν μείνει ακέραια και δεν είναι σπασμένα τουλάχιστον τις πρωινές ώρες είναι αναμμένα”. Ζήτημα υπάρχει και με την καθαριότητα, “η οποία είναι πολύ σχετική στους πλακόστρωτους δρόμους του λόφου και ανύπαρκτη στους χώρους πρασίνου και στα χωμάτινα μονοπάτια”.

Η άλλη μεγάλη έλλειψη είναι η παιδική χαρά. “Είναι ανύπαρκτη πλέον. Επί σειρά ετών και με προσπάθειες κατοίκων συντηρούταν. Αυτή τη στιγμή δεν έχει ούτε όργανα, ούτε δάπεδο. Είναι ένας περίφρακτος χώρος, άσχημα περιφραγμένος μάλιστα, γιατί τα παγκάκια που υπάρχουν για τους γονείς, τα μόνα στον λόφο, είναι έξω από την περίφραξη της παιδικής χαράς”.

Στον λόφο ζουν επίσης και ορισμένοι άστεγοι. “Υπάρχουν πέντε σκηνές. Δεν ξέρω αν υπάρχει συνέχεια κόσμος σ’ αυτές τις σκηνές ή αν κάποιοι φεύγουν και έρχονται. Πέρα από το πρόβλημα της ασυμβατότητας, να μένουν άνθρωποι σε έναν τόσο στενό χώρο πρασίνου μέσα στην πόλη, ενώ θα έπρεπε να είναι μέσα σε κάποιες δομές οπωσδήποτε πιο καλά βαλμένοι, έχει παρατηρηθεί ότι από τους συγκεκριμένους ανθρώπους έχουν μπει κάποιες φωτιές. Μικροεστίες στην αρχή, έχουν γίνει και μια-δυο πιο μεγάλες. Επενέβησαν κάτοικοι γρήγορα και τις πρόλαβαν. Η κινητοποίηση της Πυροσβεστικής ήταν πάρα πολύ αργή, ενώ και η πρόσβαση ήταν προβληματική. Με καταμετρημένο χρόνο, μέρες αργιών που οι δρόμοι είναι άδειοι, πάνω από τρία τέταρτα, με αιτιολογία ότι θα έπρεπε να τους συνοδεύουν δυνάμεις των ΜΑΤ. Πολλές φορές υπάρχει η διαπίστωση από τους κατοίκους που τους έχουν καλέσει ότι δεν ξέρουν πώς ακριβώς θα ανέλθουν στον λόφο. Αν είναι δυνατόν η Πυροσβεστική Υπηρεσία μιας πόλης να μην ξέρει πώς θ’ ανέβει σ’ έναν από τους πιο κεντρικούς λόφους της πόλης. Έχουμε φτάσει να τους καθοδηγούμε με μοτοσικλέτα ή και πεζοί ακόμα. Φυσικά το ίδιο δεν συμβαίνει όταν θέλει να ανέβει για κάποιο λόγο η αστυνομία επάνω”.

Από τον δήμο τους λένε “ότι χρειάζεται μια ολιστική μελέτη που θα πάρει χρόνο, η οποία όμως δεν ξεκινά ποτέ. Είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται να μπει κάποιο μόνιμο προσωπικό να ασχολείται με τον χώρο”.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στην Αυγή

Διαβάστε ακόμη:

Ιδρύουν Ανώνυμη Εταιρεία για τη «διαχείριση» του Φιλοπάππου και του Εθνικού Κήπου