Είναι περίεργο να βιώνεις κάτι το οποίο άκουγες κατ΄ επανάληψη, μαχόσουν και μάχεσαι εναντίον του, αλλά ποτέ δεν περίμενες ότι θα σου συμβεί… Περίεργη αίσθηση, αλλά και αναπόφευκτη. Άλλωστε ο χώρος των ΜΜΕ δεν προσφέρεται για κάτι διαφορετικό. Στα πλαίσια μίας απόλυτα ανταγωνιστικής ανθρωποφάγας κοινωνίας, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί όργανο εδραίωσης ενός καθεστώτος, που βασιλεύουν οι λίγοι, αλλά όχι απαραίτητα καλοί…
Ένας κύκλος λοιπόν έκλεισε. Μετά από 2,5 χρόνια παρουσίας στην πρώτη -χρονικά- αθλητική ιστοσελίδα της Ελλάδας, η διοίκηση του Sport.gr όπως ονομάζεται πλέον αποφάσισε να δείξει την πόρτα της εξόδου σε 10 δημοσιογράφους, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ. Δεν ήταν κάτι βέβαια που περίμενα, όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοι άλλωστε…
Από την μία η επιστροφή στα λημέρια της απόλυτης ελευθερίας και του άπλετου χρόνου σε φουσκώνει με μία ηδονή που δεν μπορείς να αρνηθείς. Από την άλλη η ταμπέλα του άνεργου είναι κάτι που δύσκολα χωνεύεται και το κυριότερο δύσκολα φεύγει…
Σαν σήμερα θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στην άγνωστη για μένα μέχρι τότε Sportline. Στις 23 Φεβρουαρίου του 2009 πέρασα για πρώτη φορά την όχι και τόσο γοητευτική στην όψη πόρτα της εταιρείας. Μοναδικές γνώριμες παρουσίες ο Θοδωρής που ήταν και ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο ήρθα σε επαφή για τη πρώτη μου δουλειά, αλλά και η Ηλέκτρα, η οποία είχε ήδη όμως αποφασίσει να αναχωρήσει για άλλες πολιτείες και συγκεκριμένα για το newstime.gr.
Από την απόλυτη ρεμπελιά, σε μία σκληρή εργασιακή καθημερινότητα. Όμως μου άρεσε. Ήμουν δίπλα σε πραγματικά καλούς δημοσιογράφους και ήξερα ότι μπορούσα να αποκομίσω σημαντικές εμπειρίες. Με ενέπνευσε άλλωστε και η ψαρωτική στάση του ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας, Κώστα Γεωργιάδη. Σε ανάγκαζε να τον σεβαστείς, αν και τότε η αλήθεια είναι πως αδυνατούσα να καταλάβω, γιατί ο κόσμος που έφευγε από το site δεν εκφραζόταν και με τον καλύτερο τρόπο για τη διοίκηση…
Μου άρεσε πολύ λοιπόν το γεγονός ότι κλήθηκα να κολυμπήσω στα -ομολογουμένως- βαθιά νερά της δημοσιογραφίας. Στο μυαλό μου είχα αρχικά ότι θα εργαζόμουν για τρεις μήνες, θα έπαιρνα μία γεύση και στη συνέχεια επιστροφή στη φοιτητική ζωή. Αμ δε! Αν γλυκαθείς από ένα τόσο όμορφο επάγγελμα όπως η δημοσιογραφία, είναι δεδομένο πως έχεις αναπτύξει έναν περίεργο εθισμό.
Πράγματι, παρά τις συμβουλές φίλων αποφάσισα να παραμείνω και να παλέψω προκειμένου να εξελιχθώ ως δημοσιογράφος αφού πρώτα γίνω. Η ιστορία με δικαίωσε. Δεν είναι και λίγο να μπαίνεις σε μία διαδικασία αναζήτησης πληροφοριών χάρη στις οποίες θα μπορέσεις να παράγεις την είδηση και να ενημερώσεις ένα σημαντικό μέρος του κόσμου. Κατ΄ επέκταση δεν είναι λιγότερο σπουδαίο να φτάσεις στο σημείο να καταφέρνεις να πηγαίνεις σε αποστολές, να γνωρίζεις και να μιλάς με άνεση σε ανθρώπους που μέχρι πρότινος είχε συνηθίσει να τους βλέπεις μέσω εφημερίδων και τηλεόρασης, αλλά και να σκαρφίζεσαι κάθε μέρα -όχι λόγω του ότι σε υποχρέωνε κάποιος- ένα καινούριο θέμα.
Όλα αυτά θα μου λείψουν μέχρι να βρω τον επόμενο σταθμό της καριέρας μου (κλισέ φράση Αθλητικού Τύπου). Όμως αυτό που θα μου λείψει περισσότερο και δεν θα αναπληρωθεί είναι αυτή η απίστευτη παρέα του sport.gr. Μέχρι τον Μάρτιο όταν και η συνταγή χάλασε ελέω ανόητων αποφάσεων, η σύνθεση ήταν… μαγική. Εξαιρετικά παιδιά και εξαιρετικοί δημοσιογράφοι. Τα πόστα όλα καλυμμένα (εκτός των σπορ, είχε φύγει ο Παππούς για το onsports.gr) και δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι ναι μεν τα ωράρια ήταν σκληρά και σε πολλές περιπτώσεις απάνθρωπα, αλλά ήμασταν αυτό που λέμε μία οικογένεια, που έβρισκε τους τρόπους να επιβιώνει και να παράγει κάτι όμορφο.
Η χαριστική βολή δυστυχώς δόθηκε προ ολίγων ημερών. Στις 23 Αυγούστου χωρίς να το ξέρω εργάστηκα για τελευταία φορά στο site. Ειδοποιηθήκαμε πως τα έσοδα ψαλιδίστηκαν, οι στόχοι διαφοροποιήθηκαν και πλέον τίθεται θέμα επιβίωσης. Ένας όμορφος κύκλος για μένα έκλεισε. Όμως έχει δίκιο η Σοφιάννα. Είμαι πολύ τυχερός που στην πρώτη μου δουλειά έζησα -όπως και σε αυτή- τόσα πολλά και όμορφα πράγματα. Και αυτά θα κρατήσω. Τα κακώς κείμενα που αφορούν κυρίως τις καταπατήσεις βασικών εργασιακών δικαιωμάτων μας, αφορούν συνολικά τον κλάδο και απαιτούν μία σκληρή και μαζική αντίδραση. Ίδωμεν…
ΥΓ1: Στεναχωριέμαι όταν βλέπω μία πραγματικά ιστορική ιστοσελίδα να κινδυνεύει με αφανισμό… Αν δεν κάνω λάθος μάλιστα είχε αναδειχτεί ως η κορυφαία το 1997, ενώ από αυτήν έχουν περάσει σπουδαία ονόματα όπως οι Ασπρούλιας, Καβαλιεράτος, Καίσαρης, Βλαχόπουλος, Βελονάκη, Γραβιά, Βιρβίλης κ.α. Μακάρι να ξαναβρεί το δρόμο της…
ΥΓ2: Κοίτα να δεις, στις 23 ξεκίνησα και στις 23 έφυγα…
(27/8/2011)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.