Πολλά έχουν γραφτεί και γόνιμη κριτική έχει ήδη ασκηθεί στον φασιστικής εμπνεύεσεως νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Η συζήτηση όμως αυτή, θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή για μια ακόμη συζήτηση, ίσως ακόμη πιο βαθιά και ουσιαστική.
Από την προεκλογική κιόλας περίοδο, οι δεξιοί κατέστησαν σαφείς τις ψυχροπολεμικές τους διαθέσεις. Όλοι θυμόμαστε την περίφημη δήλωση Αϊβαλιώτη: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ευελπιστεί να είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και πρέπει να το αποδείξουμε όλοι μας με τη στάση μας. Υπάρχει και η σύμβαση της Γενεύης, η οποία προβλέπει ανθρωπιστική μεταχείριση των αιχμαλώτων των πολέμων, είτε των πραγματικών είτε των πολιτικών».
Η άλλη ωστόσο πλευρά του νομίσματος είμαστε όλοι και όλες εμείς, που θέτουμε εαυτούς\ές απέναντι από τη διαρκή φασιστική και νεοφιλελεύθερη επίθεση. Μια επίθεση πολύμορφη, ενάντια στις ελευθερίες και τα δικαιώματα, ενάντια στην ζωή την ίδια. Θα μιλήσω με μια γλώσσα, που θεωρώ αρμόζει σε μία “εσωτερική” και εσωστρεφή κριτική.
Μια δεκαετία διαρκούς κινηματικής εγρήγορσης ήταν που γαλούχησε τους αγωνιζόμενους ανθρώπους της γενιάς μας. Αξίζει να θυμηθούμε μερικούς μόνο σημαντικούς σταθμούς αυτής της περιόδου:
2006: Μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος και συγκεκριμένα μάχη για τη διατήρηση των διατάξεων 16 και 24.
2007: Πρώτες κινητοποιήσεις που διοργανώθηκαν μέσω Social Media, για την προστασία του περιβάλλοντος και των δασών, με αφορμή τις καταστροφικές πυρκαγιές που κόστισαν τη ζωή σε 84 ανθρώπους, έκαψαν 1.500 σπίτια και περισσότερα από 2.700km2 γης, 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα και 60.000 ζώα.
2008: Εξέγερση, μετά τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα. Απότοκο της εξέγερσης αποτέλεσε πλήθος καταλήψεων και αυτοοργανωμένων στεκιών που δημιουργήθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ δημιουργήθηκαν και τα περισσότερα πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία.
2010: Άνοιξη σωρείας γενικών απεργιών και κινητοποιήσεων ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας, που στόχο είχαν την εξυπηρέτηση του χρέους.
2011: Εκατομμύρια “Αγανακτισμένοι” σε όλη την Ελλάδα κατακλύζουν πλατείες διαδηλώνοντας ενάντια στα μνημόνια συνεργασίας με τους δανειστές.
2012-2013: Το κίνημα ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή που επέφερε η δραστηριοποίηση της «Ελληνικός Χρυσός» και των μετόχων της Eldorado Gold στις Σκουριές, φτάνει το ζενίθ του.
2015: Δημοψήφισμα, υπό ασφυκτικές συνθήκες, ενάντια στην υπογραφή τρίτου μνημονίου, με ξεκάθαρη νίκη του “Όχι” (61,31%).
Και μετά… Πάγος. Μιλώντας με πραγματικούς, συλλογικούς, μαζικούς, κινηματικούς όρους, από το 2015 και μετά, επήλθε τέτοια κινηματική στασιμότητα και τέλμα, που όμοιό του λίγες φορές έχει γνωρίσει η νεότερη ιστορία του τόπου μας. Και είναι πάγος συμπαγής και άθραυστος. Ορθώσαμε οδοφράγματα στην συλλογική μας πολιτική ζωή, στους κοινούς μας “χώρους” και στις κοινές μας διεκδικήσεις, τόσο ισχυρά, όσο εκείνα που έκαιγαν άσβεστα στους δρόμους της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 2008.
Θεωρώ απίθανο, μια έξωθεν διοικητική απόφαση, ή ένας νόμος να μπορέσει να ανακόψει την βούλησή μας να αγωνιστούμε. Η βούλησή μας αυτή έχει σμιλεύσει το ατσάλινο νήμα που δένει τις καρδιές και τον συλλογικό μας νου και που δεν πτοήθηκε ποτέ, εφόσον πιστέψαμε σε κάτι και αποφασίσαμε να το κάνουμε πράξη, με κάθε κόστος. Για τη δικαιοσύνη, για την ελευθερία, για την ζωή που επιδιώκουμε να γευτούμε.
Είναι αυτή η βούληση, όμως, που βρίσκεται χρόνια τώρα καταπλακωμένη από τα συντρίμμια ενός φαντασιακού που διαλύθηκε. Οργανωμένοι χώροι επικαλέσθηκαν ιδεολογίες και αυτές, ως άδεια σημαίνοντα, ως προϊόντα φαντασίας και αυτές, τεντώθηκαν για να περιλάβουν αξίες, υποχωρήσεις και πολιτικές που ουδεμία σχέση έχουν με τις αρχές που τις χαρακτήριζαν μέχρι πρότινος. Πλήθος στεκιών έχουν κλείσει, καταλήψεις έχουν εκκενωθεί βιαίως. Ιστορικά κινήματα συνυφασμένα με το πρόταγμα της ελευθερίας και της αυτοοργάνωσης ταυτίστηκαν με ομαδώσεις λίγων που επέλεξαν έναν δρόμο πιο ατομικό και σκληρά αντικοινωνικό.
Και κάπου μέσα σε αυτόν τον χαμό, άνθρωποι με αγωνία και όραμα ψάχνουν “χώρο” οικείο και κοινό να μοιραστούν βιώματα, όνειρα και στρατηγική. Με την “ασφάλεια” των εργαλείων του παρελθόντος να καταρρέει, καλούμαστε να τοποθετηθούμε απέναντι σε μια νέα κατάσταση και να αναλάβουμε νέα καθήκοντα. Να ξαναχτίσουμε νέους κοινούς “χώρους” και νησίδες ελευθερίας. Να αποφασίσουμε ποια είναι τα διακυβεύματα και οι μορφές πάλης που εξυπηρετούν το πρόταγμα της ελευθερίας στο σήμερα και να πιάσουμε από την αρχή το ατσάλινο νήμα που μας δένει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.