Α.Τ. Ακροπόλεως: το κλείσιμο ενός κολαστηρίου;

Μπορεί το αμαρτωλό Α.Τ. Ακροπόλεως να κατέβασε ρολά την περασμένη εβδομάδα, αλλά γίνεται με το κλείσιμο ενός αστυνομικού τμήματος να λύνεις ένα συνολικό πρόβλημα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας;

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.), το κτίριο όπου στεγαζόταν το συγκεκριμένο τμήμα κρίθηκε ακατάλληλο, καθώς ήταν ευάλωτο στις εμπρηστικές επιθέσεις. Βέβαια η ανακοίνωση αναφέρει ότι στην απόφαση αυτή συνέβαλαν και οι διαμαρτυρίες που υπήρχαν από διεθνείς ανθρωπιστικούς οργανισμούς για τις συνθήκες κράτησης. Κλείνει αναφέροντας ότι οι 150 αστυνομικοί που υπηρετούσαν στο συγκεκριμένο τμήμα θα μεταφερθούν στα κοντινά αστυνομικά τμήματα του Συντάγματος, των Εξαρχείων και της Ομόνοιας.

Να δεχθούμε ότι το κτίριο όντως ήταν σε κακή κατάσταση και οι επιθέσεις με μολότοφ χειροτέρεψαν την κατάστασή του και έτσι κρίθηκε ακατάλληλο για χρήση. Αλλά το γεγονός ότι πέρα από τη μη καταλληλότητα του κτιρίου, αναφέρονται ως λόγος και οι διαμαρτυρίες για τις συνθήκες κράτησης, δημιουργεί το εύλογο ερώτημα: λύνεται το πρόβλημα της κακομεταχείρισης των κρατουμένων με την μετάθεσή των αστυνομικών σε άλλα αστυνομικά τμήματα; Εκτός κι αν το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. πιστεύει ότι το συγκεκριμένο κτίριο ενέπνεε τους αστυνομικούς να βασανίζουν τους κρατουμένους τους, οπότε ναι, μια αλλαγή εργασιακού χώρου συνίσταται για την αλλαγή της συμπεριφοράς τους.

 Μια μικρή αναδρομή στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο συγκεκριμένο Α.Τ. θα μπορούσε να ρίξει φως στον πραγματικό λόγο που η ΕΛ.ΑΣ. αποφάσισε να το κλείσει. Τέσσερα περιστατικά αποτρόπαιου βασανισμού κρατουμένων από τους αστυνομικούς του Α.Τ. Ακροπόλεως μας υπενθυμίζουν πόσο εύκολα μπορούν οι αστυνομικοί στην Ελλάδα να «παραστρατήσουν», αλλά την ίδια ώρα να μένουν ατιμώρητοι.

Μεμονωμένα περιστατικά;

Στις 11 Μαΐου του 2008 ο 24χρονος Νίκος Σακελλίων ξυλοκοπείται από τέσσερις αστυνομικούς στην οδό Αναξαγόρα και πέφτει σε κώμα. Οι αστυνομικοί τον εγκαταλείπουν, αλλά ένα βίντεο αποδεικνύει την ενοχή τους. Ο μάρτυρας που πήρε το βίντεο κατηγορείται για ψευδορκία, ενώ ο πατέρας του νεαρού συνεχίζει τον αγώνα για τη δικαίωση του γιου του.  Οι αστυνομικοί ισχυρίζονται ότι ο θάνατός του προήλθε από πνιγμό κι όχι από κακοποίηση. Μετά από 5 χρόνια η δίκη γίνεται αθωώνοντας τους αστυνομικούς. Μετά την άσκηση έφεσης, όμως, η δίκη επαναλαμβάνεται και θα συνεχιστεί στις 30/01.

Στις 23 Δεκεμβρίου του 2010 ο Σενεγαλέζος μικροπωλητής Τζο Ουσμάν καταγγέλει ότι έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από αστυνομικούς του Α.Τ. Ακροπόλεως οι οποίοι τον χτύπησαν στο στομάχι με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο.

Έξι μέρες μετά, άλλος ένας συμπατριώτης του, ο Τζίλι Ντάου, συνελήφθη από αστυνομικούς  στην οδό Ερμού, όπου τον ξυλοκόπησαν και τον μετέφεραν στο Α.Τ. Ακροπόλεως όπου συνέχισαν ανενόχλητοι τα βασανιστήρια εις βάρος του. συνέχισαν να τον χτυπούν, να τον βρίζουν αλλά και να τον εξευτελίζουν «παίζοντας» με το γεννητικό του μόριο.

Δεν πρόλαβαν να περάσουν δύο μέρες και οι αστυνομικοί του συγκεκριμένου τμήματος δεν δίστασαν να συνεχίσουν το έργο τους, συλλαμβάνοντας και βασανίζοντας τον 30χρονο Χιλιανό Πέδρο Ναβάρο, στέλνοντάς τον τραυματισμένο στο νοσοκομείο.

Τα βασανιστήρια και η κατάχρηση εξουσίας από τους αστυνομικούς του Α.Τ. Ακροπόλεως μόνο μεμονωμένα περιστατικά δεν μπορούν  να χαρακτηριστούν, αφού έγιναν κατά εξακολούθηση. Και αυτά είναι μόνο όσα έφτασαν στο φως της δημοσιότητας, καθώς είναι δύσκολο για ένα θύμα και μάλιστα μετανάστη να καταγγείλει κάτι τέτοιο δημόσια.

Πέρα, όμως, από τους βασανισμούς εις βάρος των κρατουμένων, δεν είναι τυχαίο ότι μετά από έλεγχο της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων της Ελληνικής Αστυνομίας που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο Α.Τ.  και Τ.Α. Ακροπόλεως, βρέθηκαν ναρκωτικά, κούτες με τσιγάρα και κατεσχεμένα όπλα.

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι να αποδείξουμε απλά ότι το συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα δεν έκανε καλά τη δουλειά του οπότε και το κλείνουμε, αλλά πως αυτοί οι αστυνομικοί που προέβησαν στις συγκεκριμένες ενέργειες έχουν μείνει ατιμώρητοι και μια απλή μετάθεση δεν θα τους κάνει να «αλλάξουν μυαλά».

Οι βασανισμοί και η ανάλγητη συμπεριφορά των αστυνομικών όμως δεν γίνεται να πηγάζει μόνο από μια προσωπική τους δίψα για επιβεβαίωση της ανωτερότητας τους, αλλά τόσο από τη φύση του επαγγέλματός τους ως ένας μηχανισμός καταστολής, όσο και από την εκπαίδευση και την ανοχή που δίνεται στο εσωτερικό της αστυνομίας για τέτοιες συμπεριφορές.  Ακόμη και η ελληνική δικαιοσύνη αντί να τιμωρεί, επιβραβεύει στην ουσία τέτοιου είδους πρακτικές μέσα από την αθώωση των περισσότερων αστυνομικών που κάθονται στο εδώλιο για περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας και βασανισμών.

 Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά κρατουμένων, από διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Αμνηστία αλλά και καταδικαστεί με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου(ΕΔΔΑ).  Ίσως το κλείσιμο του Α.Τ. Ακροπόλεως να είναι μια αρχή αλλά το πρόβλημα παραμένει. Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και η διοίκηση της ΕΛ. ΑΣ. δεν φαίνεται να έχουν πάρει ακόμη στα σοβαρά τις κατηγορίες αυτές, ούτε δείχνουν διάθεση να συμμορφωθούν με τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ.

Το Α.Τ. Ακροπόλεως λοιπόν δεν έκλεισε λόγω των επιθέσεων που δεχόταν αλλά λόγω των επιθέσεων που το ίδιο εξαπέλυε απέναντι στην κοινωνία, καταπατώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων και ικανοποιώντας τα άγρια ένστικτα των αστυνομικών που ανήκαν σε αυτό, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το αποκρύψουν.