Είχα ακούσει τη διαφήμιση που μιλούσε για την “τεράστια ελληνική σημαία” στην πλατεία Ομονοίας. Προσκαλούσε όλους να νιώσουν περήφανοι και να αντέξουν λίγο ακόμα. Ένα τεράστιο γαλάζιο πανώ σε μιά απέραντα γκρίζα πλατεία. Ένα πανώ που, κατ’ εμέ, διαβάζεται κι αλλιώς.
Ως συνήθως, έκανα βόλτες στην Αθήνα για άλλο ένα μεσημέρι, στο όριο του καλοκαιριού. Δέκα λεπτά μέχρι να φύγει το επόμενο λεωφορείο, είπα να απλώσω μερικά βήματα μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Όχι για να δω κάτι καινούριο, αλλά γιατί μου αρέσει να πιάνω τον παλμό της πόλης όποτε μπορώ.
Ανέβηκα μέχρι την πλατεία, είδα ένα παλιό, κλειστό με ρολά πλέον ξενοδοχείο κι έπειτα στάθηκα σε ένα σημείο και άρχισα να κοιτάω τριγύρω.
Ποιό είναι το πρόσωπο του κέντρου της πόλης άραγε; Ποιός μπορεί να μένει στην πλατεία Ομονοίας; Κάποια ρετιρέ, εκεί που το μάτι δεν τα πιάνει, μαρτυρούσαν από τις κουρτινούλες ότι μάλλον δεν ήταν επαγγελματικοί χώροι. Απέναντί μου, το Μπάγκειον και το Ξενοδοχείο Αλέξανδρος στέκουν θυμίζοντας την Αθήνα στο γύρισμα του αιώνα… και στη μέση…κάτι γκρίζο.
Προσπαθούσα να απαντήσω, όχι για το πρόσωπο, πλέον, της πλατείας. Σίγουρα δεν υπάρχει ενιαία φυσιογνωμία των κτιρίων. Τίποτα που να σου εντυπώνεται στο σύνολο. Τουλάχιστον έψαχνα για το χρώμα. Κάτι διαφορετικό από το γκρίζο. Γυρνώ την πλάτη μου να φύγω και το μάτι μου πέφτει σε ένα μεγάλο γαλάζιο πανώ.
Μια ελληνική σημαία δεσπόζει, μπροστά στο γνωστό πολυόροφο κατάστημα καλλυντικών. Και από κάτω ένας στίχος του Μανώλη Ρασούλη. “Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ”. Θυμήθηκα τη διαφήμιση που είχα ακούσει απο την ίδια εταιρεία στο ραδιόφωνο.
“…μία τεράστια γαλανόλευκη σημαία στην πλατεία Ομονοίας για να νιώσουμε περήφανοι…”
Ή τουλάχιστον… η εικόνα μια γαλανόλευκης. Και ένα στίχος από κάτω. Και ένα “Χρόνια πολλά, καλή χρονιά” καλυμμένο,όχι και πολύ καλά, με γαλάζια μπογιά από κάτω.
Το πανώ υπήρχε. “Ας βάλουμε ένα στιχάκι και ας το διαφημίσουμε”. Να εμπνεύσει τί άραγε; Εθνική υπερηφάνεια; Να ορίσει την εικόνα της πλατείας;
Μια πλατεία που θα έπρεπε η ίδια να είναι πηγή αναψυχής μέσα στην ίδια τη πόλη, έχει ένα πανώ να δεσπόζει, καθορίζοντας δυσανάλογα μεγάλο μέρος της εικόνας της. Και να φανταστεί κανείς ότι από το ρετιρέ αυτού του κτηρίου, έχει εξαιρετική θέα προς τον βράχο της Ακρόπολης. Το ίδιο κτήριο δείχνει ό,τι θέλει στην υπόλοιπη πλατεία.
Ένα ξαναχρησιμοποιημένο πανώ, με μία τσαπατσούλικη αλλαγή ενός κομματιού λόγου και πολλή διαφήμιση.
Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό…κάτι μου θυμίζει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.