Τέσσερις νέοι άνθρωποι, τρεις απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης και ένας μουσικός -όλοι φίλοι- αποφάσισαν να ανεβάσουν φέτος στο Θέατρο Ειλισσός το “Αγαπητέ Θεέ” του Ερίκ Εμάνουελ Σμιτ. Ο Ηλίας, η Στυλιάνα, η Καλλιόπη και ο Παναγιώτης μας συστήνονται και μιλούν στο 3pointmagazine.gr για την παράστασή τους και όσα τους έμαθε ο Όσκαρ.
Είναι δέκα χρονών, έχει λευχαιμία και ζει στο νοσοκομείο. Του αρέσει να τηγανίζει τα χρυσόψαρά του και όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει πυροσβέστης. Αυτός είναι ο Όσκαρ, ο ήρωας της νουβέλας του Ερίκ Εμάνουελ Σμιτ -έτσι μας συστήνεται. Η ζωή του στο νοσοκομείο δεν είναι καθόλου διασκεδαστική. Όλοι τον φοβούνται, σαν το μελλοθάνατο παιδάκι που πρέπει να το αγαπάνε και να γελάνε με τα αστεία του με το ζόρι. Δεν τον αντιμετωπίζουν με αλήθεια και ειλικρίνεια. Η θεία Ροζ, μια εθελόντρια που εμφανίζεται σαν μια σούπερ-ηρωίδα, έρχεται να τον σώσει. Σκαρφίζεται ένα παιχνίδι κατά το οποίο κάθε μέρα που ζει ο Όσκαρ θα αντιστοιχεί σε 10 χρόνια. Και έτσι ο Όσκαρ περνάει εφηβεία, ενηλικιώνεται και γερνάει μέσα σε 12 μέρες.
“Το παιχνίδι της θείας Ροζ χαρίζει στον Όσκαρ δώδεκα ημέρες διαφορετικές από τις άλλες: γεμάτες περιπέτειες, έρωτες και πολλές συνειδητοποιήσεις. Ζει με χαρά, χωρίς να τον νοιάζει ότι θα πεθάνει. Στο τέλος φεύγει, αλλά φεύγει χαρούμενος και για μας αυτό είναι το μάθημα που οφείλουμε να πάρουμε. Ξεχνάμε να ζούμε με γέλιο και πλάκα, είμαστε αχάριστοι. Ξεχνάμε ότι η ζωή είναι σύντομη, ότι δεν είναι δώρο αλλά δάνειο. Ο Όσκαρ μας το θυμίζει αυτό κάθε φορά που κάνουμε πρόβα, κάθε φορά που έχουμε παράσταση, κάθε φορά που φέρνουμε στο νου μας ότι αυτό το παιδί έζησε σε δώδεκα μέρες αυτό που εμείς ονειρευόμαστε να ζήσουμε σε όλη μας τη ζωή.”
Ένα άλλο μήνυμα του έργου, επίκαιρο -αλλά και πάντα επίκαιρο, έχει να κάνει με την αποδοχή. “Ο Όσκαρ μας ζητάει να τον αγαπήσουμε όπως είναι, άρρωστος. Λέει χαρακτηριστικά όταν η θεία Ροζ του εξηγεί ότι οι γονείς του δεν φοβούνται αυτόν αλλά την αρρώστια ‘Δεν μπορούν να αγαπήσουν παρά μόνο έναν Όσκαρ υγιή;’ . Η ασθένεια κι αυτός είναι ένα. Αυτό αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε κι εμείς: θέλουμε να μάθουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους μας για αυτό που είναι και όχι για αυτό που εμείς θα θέλαμε να είναι. Η αγάπη -πιστεύουμε- χτίζεται υγιώς μόνο πάνω στην αλήθεια και στην αποδοχή.»
Ο Όσκαρ ίσως κάνει στις 12 τελευταίες μέρες της ζωής του αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε όλοι κάθε μέρα. “Σε κάποια φάση σκεφτόμασταν ότι θα ήταν ωραίο να ακούγονται στην παράσταση άνθρωποι να μας μιλάνε για το τι θα έκαναν αν τους έμεναν δώδεκα ημέρες ζωής. Οπότε τους ρωτήσαμε και τους ηχογραφήσαμε. Το υλικό τελικά δεν το χρησιμοποιήσαμε αλλά οι απαντήσεις είχαν μεγάλο ενδιαφέρον! Οι πιο ευφάνταστες είχαν να κάνουν με ταξίδια στην Ινδία, με bungee jumping και άλλες -πιο τρυφερές- με οικογενειακά τραπέζια, μυστικά σ’αγαπώ σε αυτιά κλπ. Αναρωτηθήκαμε γιατί αυτές τις επιθυμίες δεν τις κάνουμε τώρα, γιατί τις αφήνουμε για αύριο, γιατί τις αναβάλλουμε μέχρι να μας πει κάποιος ότι θα πεθάνουμε… Ο Όσκαρ μας μαθαίνει ότι καλό είναι ό,τι είναι να κάνουμε να το κάνουμε τώρα και, επιπλέον, να ζούμε στο έπακρο. Να τολμάμε. Όπως λέγαμε και στο έργο -πριν κοπεί στις τελικές πρόβες!- πολλές φορές, ξεχνάμε ότι η ζωή σπάει, ότι από τη μια στιγμή στην άλλη γίνεται χίλια κομμάτια, κάνουμε σαν να ήμασταν αθάνατοι.»
Χαρακτηριστικό στοιχείο της παράστασης είναι η μουσική, τα τραγούδια και τα ευφάνταστα χορευτικά ‘ξεσπάσματα’ . “Νομίζουμε ότι η μουσική λειτουργεί ως πυροσβεστήρας στις οριακές καταστάσεις. Όταν, ας πούμε, ο Όσκαρ κρυφακούει τους γονείς του να λένε ότι δεν έχουν το κουράγιο να τον αντικρίσουν, δύο επιλογές υπάρχουν: είτε να αρχίσει να ουρλιάζει είτε να κλείσει το διακόπτη. Η μουσική στην παράσταση πατάει το off στην ψυχολογική ροή του ήρωα και επιτρέπει στο παραμύθι να συνεχιστεί χωρίς υστερίες και κλάματα. Σε αυτά τα σημεία χρειάζεται και ο θεατής χώρο και χρόνο να συνειδητοποιήσει, να αποστασιοποιηθεί ή και αντίθετα να ταυτιστεί περισσότερο με τον Όσκαρ. Εξάλλου, πάρτι χωρίς μουσική και χορό δεν νοείται. Το παιχνίδι της θείας Ροζ είναι ένα παιχνίδι χαράς. Τα μουσικοχορευτικά ξεσπάσματα επαληθεύουν ακριβώς αυτό -χαρίζουν περισσότερη χρυσόσκονη στην ιστορία και μεγαλύτερη λάμψη στα χαμόγελα.”
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι καλλιτέχνες στην προσπάθεια να βρουν τον ΄χώρο΄ τους; “Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν και οι χαρές αυτής της παράστασης για εμάς. Ήταν η πρώτη μας φορά, οπότε ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Αναζητήσαμε φόρμες, αλήθειες -δεν είχαμε τίποτα έτοιμο, δεδομένο, μόνο χτίζαμε. Δυσκολίες οικονομικές υπήρξαν επίσης, αλλά μαθαίνουμε. Την επόμενη φορά θα είναι πιο εύκολα.”
Όσον αφορά το γιατί κάνουν θέατρο, ο καθένας έχει τη δική του αφετηρία που όμως οδηγεί στον ίδιο κοινό τόπο, τη σκηνή.
O Ηλίας: “Κάνω θέατρο για να ησυχάσω τον πανικό μου. Τον ξεγυμνώνω, τον εκθέτω και μετά τον βάζω πίσω στη θέση του, λιγότερο φοβερό πια.”
Η Στυλιάνα: “…γιατί μ’ αρέσει. Γιατί γεμίζω ρυτίδες. Γιατί μπορώ να ουρλιάζω. Γιατί γνωρίζω τι είναι ο άνθρωπος».
“Κάνω θέατρο για να ηρεμήσω την ψυχή μου, να την αφήσω ελεύθερη -τουλάχιστον στη σκηνή, αφού στη ζωή οι συμβάσεις είναι πολλές, καταπιεστικές, παράλογες και ενοχικές. Ίσως με στόχο να γίνει κοινός τόπος η αίσθηση αυτού του ‘αφήματος’ ψυχής που κυνηγάω στην σκηνή” μας λέει η Καλλιόπη ενώ ο μουσικός της παράστασης Παναγιώτης: “Πρόσφατα ανακάλυψα αυτή την κλίση μου και αναρωτήθηκα: Εγώ τι κάνω εδώ; Την τουαλέτα έψαχνα!”
Αυτή η μοναδικότητα του ατόμου που χωρίς να χάνεται γίνεται μέρος ενός συνόλου με κοινό στόχο είναι η ευτυχία της τέχνης.
Σκηνοθεσία: Ηλίας Αδάμ
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Opera
Ενδυματολόγος: Κατερίνα Κουρούμαλη
Φωτισμοί: Βασίλης Κρητικός
Παίζουν: Στυλιάνα Ιωάννου, Καλλιόπη Μανδρέκα, Ηλίας Αδάμ, Παναγιώτης Θεοφανόπουλος
Ειλισσός Μικροχώρος Τέχνης – Αγλαονίκης 3 και Βουλιαγμένης, Παγκράτι
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη 9 μ.μ.
Τιμή : € 10, 5.
Κράτηση στα τηλέφωνα: 210 9214248, 6944 301678 (Περιορισμένος αριθμός θέσεων)
Έως 7/4
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.