Αν έπρεπε να περιγράψω με μια λέξη τη ζωή στην Ελλάδα, θα δανειζόμουν έναν ιατρικό όρo. Κ-Α-Ρ-Δ-Ι-Ο-Γ-Ρ-Α-Φ-Η-Μ-Α.
Από τη νηνεμία στην ταραχή, από την ησυχία στο θόρυβο, από την απογοήτευση στην αισιοδοξία, από την ηττοπάθεια στην ανυποχώρητη μάχη, από τον καναπέ στον δρόμο, από τη σιωπή στην κραυγή.
Περίτρανη απόδειξη η ΕΡΤ. Σε μια ώρα ο Σαμαράς έβαλε λουκέτο, σε 1 ώρα και κάτι χιλιάδες κόσμου άφησαν πίσω στεναχώριες, προβλήματα, πικρίες από αγώνες που δεν κερδήθηκαν ποτέ, σήκωσαν κεφάλι και βρέθηκαν στην Αγ. Παρασκευή. Κι απ’ τη βουβαμάρα πλώρη για «της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία».
Στη μουσική μας κυνηγά η ίδια… παλαβομάρα. Παρέα αυτή τη βδομάδα με τον Πέτρο Θεοτοκάτο πάμε κόντρα στα ήθη κι έθιμα της στήλης, εμπλουτίζοντας και χωρίζοντας το μενού των ακουσμάτων σε χρονικές περιόδους κι ανοίγουμε ένα… κυκλοθυμικό διάλογο.
Στο repeat…
Παύλος Παυλίδης – Τόσο κοντά
«Aπό τη σιωπή ως την κραυγή ελάχιστη απόσταση
Μια ρωγμή και ξαφνικά, γίνεται ο θόλος θρύψαλα
Πέφτει κομμάτια τώρα μπρος σου, ο παλιός ο ουρανός
Λένε πως έχεις πυρετό, ψάχνουν να βρουν το σφυγμό σου
Είσαι ήδη μακριά, τόσο κοντά, τόσο κοντά…»
Ανάμεσα στις μελαγχολικές πτήσεις του δίσκου, υπάρχει ένας δυναμίτης. Ο Παυλίδης έχει αφήσει πίσω την εποχή “Ξύλινα Σπαθιά”, έχει εξελιχθεί, έχει διαμορφώσει ένα διαφορετικό προσωπικό στυλ, στο οποίο έδεσαν και με το παραπάνω οι B-Movies, όμως ακόμα έχει το know how για δυνατά ξεσηκωτικά riffs. Η ικανόηττα του να χρωματίζει κάθε λέξη διαφορετικά αναδεικνύεται περίσσοτερο από κάθε κομμάτι του άλμπουμ. Πρόκειται για μια μελωδία που σε κερδίζει με την πρώτη επαφή…
Music Stories
Πέτρος Θεοτοκάτος – Ματωμένη Μπανιέρα
Π. Θεοτοκάτος: Το κόλπο ήταν να κλειδωθώ στο δωμάτιο, να βάλω την κιθάρα στο τετρακάναλο κασετόφωνο Tascam Porta2 που για χάρη του δεν θα πήγαινα διακοπές μιας και μου κόστισε μια περιουσία τότε, 1992 είμαστε. Ένα κανάλι ρυθμική, δεύτερο κανάλι συνοδευτικές φράσεις πίσω από τα λόγια, και reefs. Στο τέταρτο κανάλι είχα γράψει τα τύμπανα και το μπάσο από το Atari 1040 st E, τον πρώτο μου υπολογιστή.
Αφού είχα τρία γραμμένα κανάλια έμενε άλλο ένα για τη φωνή. Όλο αυτό έπαιρνε πολλές ώρες, και ήξερα πως αν βγω για φαγητό ή κάτι άλλο από το δωμάτιο, δουλειά δεν θα γίνει.
Πέρναγαν λοιπόν οι ώρες, κι όταν τελείωνα είχα κάψει τα αυτιά μου και τα δάχτυλα. Έτσι όμως είχα τελειωμένο ένα τραγούδι τη φορά και δούλευα χωρίς διακοπές έτσι ώστε να μη χάνω το ύφος, η τις ιδέες μου.
Στο κομμάτι που διάλεξα σήμερα εδώ ταλαιπωρήθηκα πολύ με το στίχο, γιατί είχα το ρεφρέν το οποίο μου βγήκε αυθόρμητα, σε μια στιγμή. Άκουγα ραδιόφωνο θυμάμαι, ένα τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου το οποίο είχε για επωδό τη φράση “να δεις τι σου ‘ρχεται μετά”. Δεν ξέρω ακριβώς πως δουλεύει συνειρμικά ο εγκέφαλος αλλά βγήκε κατευθείαν το δικό μου “και της Βοσνίας η μέρα ματωμένη μπανιέρα να βαφτίσεις νεκρούς”. Κατάλαβα ότι ήταν κάτι, αλλά για να χτίσω όλο το τραγούδι πάνω εκεί μου πήρε ίσως και έξι μήνες.
Απελπισία, είχα τη μουσική έτοιμη μα τα λόγια άργησαν πολύ. Το τραγούδι έκανε το γύρο όλων τον γραφείων των τότε παραγωγών σε όλες τις δισκογραφικές εταιρίες της λεωφόρου Μεσογείων μέχρι να μπει στον πρώτο μου δίσκο “το πιστόλι στο πιάτο” το 1997.
Ο Πέτρος Θεοτοκάτος προτείνει…
Τι ναι αυτό που με καθίζει στον καναπέ άφωνο, άοσμο, σαστισμένο, απαθή, χωρίς δύναμη η έτσι νομίζω, πιστεύω αυτό το φόβο, όμως δε στο λέω, δε μιλάω καθόλου, γεμίζω σελίδες που σκίζω, ονειρεύομαι τη φυγή μου. Αρπακτικός, και πληγωμένος, μοναχικός λύκος που με τα χρόνια απέκτησε κάποια στοιχειώδη ικανότητα επικοινωνίας με το κόκκινο φεγγάρι και τα σημάδια του ουρανού, ένα ντροπαλό αγόρι που το μαλώσανε κάποτε και θύμωσε για πάντα κι έπειτα ήταν αργά για να επανορθώσει. Στο τέλος, σκέφτομαι πως η μουσική ήταν το δικό μου καταφύγιο, η προσπάθεια επανόρθωσης όποιας φαντασίωσης, ενατένισης, ονείρου και διαλεκτικής με το άλλο, το “άλλο” που έπρεπε οπωσδήποτε να έχει όνομα, ερμηνεία, ιστορία, και κάποια κατάληξη.
Δυστυχώς όμως οι καταλήξεις συνήθως είναι απογοητευτικές. Όπως με την προσωπική ζωή έτσι και με την κοινωνία, χούντα, επανάσταση, μεταπολίτευση, αλλοτρίωση, καθεστώς, καταστροφή. Ακριβώς αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες είναι ο θάνατος επιτέλους αυτού του ανθρώπου, “του καναπέ” το τέλος του, μετά από μια συγκλονιστική ζωή γεμάτη επιτυχίες, έρωτες, αγώνες και διαψεύσεις…
Και μετά η σιωπή!!
Ακολουθούν έξι μουσικές επιλογές γιατί είπαμε, στο καταφύγιο βρίσκομαι!! 1986 – 2011 εποχές με τραγούδια, εποχές με κυκλικά ερεθίσματα, ακολουθίες δονήσεων, γεύσεων, προσώπων, σκέψεων, πράξεων, ματαιώσεων, ομορφιά. Ζωή που χοροπηδάει εδώ κι εκεί, νομιμοποιεί κάθε απόκλιση, κάθε ελευθερία, κάθε μελαγχολία, κάθε παροξυσμό μέσα στο πλαίσιο της συντηρητικής μου μικροφυΐας.
Λευκή Συμφωνία – Κοιτάζοντας πίσω (1986)
Pixies – Crackity jones (1989)
Oasis – Supersonic (1994)
Schnittke – Cello Sonata (part 2) (το ανακάλυψα το 2006)
Radiohead – All Ι Νeed (2008)
The Μen – Bataille (2011)
* Μην ξεχνάτε να στέλνετε τις δικές σας προτάσεις στο papantoniou90@yahoo.gr. Ραντεβού την άλλη εβδομάδα…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.