Παρακολουθούμε τον τελευταίο μήνα, τουλάχιστον, πιο προσεκτικά και εντατικά, σε ρυθμούς κανονικούς και ανεπηρέαστους από την καλοκαιρινή ραστώνη, τις εξελίξεις στον κόσμο. Τα όρια ξεκινούν από τη γειτονιά μας και τελειώνουν εκεί που «τελειώνει ο κόσμος», αφορούν δηλαδή τους πάντες και τα πάντα γύρω μας. Η ειδησεογραφία ταξινομείται ανάλογα με τη σοβαρότητα των θεμάτων, την εγγύτητα και τις εξελίξεις που σημαδεύουν την καθημερινότητα.
Αρχές Σεπτεμβρίου, όπως σημειώναμε και στο πρώτο editorial, επανήλθε στο προσκήνιο η κουβέντα των λοβοτομημένων και των πονηρών για την εξίσωση των «δυο άκρων», με αφορμή την εκδήλωση της εσθονικής προεδρίας της Ε.Ε. για τα θύματα ολοκληρωτικών καθεστώτων, στη συνολική προσπάθεια της αστικής τάξης, των κομμάτων που εκφράζουν τα συμφέροντά της και του Τύπου που προπαγανδίζει σχετικά, να εξισωθεί ο κομμουνισμός, σαν σύστημα ιδεών, με το φασισμό. Ο Στάλιν με τον Χίτλερ, το σφυροδρέπανο με τη σβάστικα, η ΕΣΣΔ με το Τρίτο Ράιχ.
Ακολούθησε η επέτειος των τεσσάρων χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Τότε δόθηκε άλλη μια δυσάρεστη αφορμή να θυμηθούμε αντιφασιστικούς στίχους, να φωνάξουμε αντιρατσιστικά συνθήματα, να σκεφτούμε πως οι εγκληματίες που δρουν στους δρόμους των πόλεων και αποφασίζουν να επιβάλλουν με τρομοκρατία το ποιος θα μιλάει και τι θα λέει, εκπροσωπούνται κοινωνικά, με πλήθος ανθρώπων που ασπάζονται φασιστικές θέσεις ακόμα κι αν δεν ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, όσο και θεσμικά, μέσα στο Κοινοβούλιο, γαβγίζοντας σε όποιον (θέλει να) τους φοβάται.
Ήρθαν και οι γερμανικές εκλογές για να… σοκάρουν για άλλη μα φορά αυτή την αθώα κοινή γνώμη και να ανοίξει πάλι την κουβέντα περί της ακροδεξιάς που σαρώνει την Ευρώπη. Απορίες για τον κόσμο που πάει και ψηφίζει νεοναζί, σπαραξικάρδιες προσευχές να μην επιστρέψει η Γερμανία σε δρόμους σκοτεινούς και βρώμικους, σαν αυτούς τους οποίους περιδιάβαινε ο όγκος του Τρίτου Ράιχ εντός κι εκτός χώρας, οιμωγές για το πού οδηγούμαστε. Δεν έφταναν οι μαχαιροβγάλτες στα καθ’ ημάς, δεν έφτανε ολόκληρος Ντόναλντ Τραμπ πλανητάρχης, αλωνίζουν και στη Γερμανία πια οι φασίστες;
Πώς είναι ποτέ δυνατόν, αναρωτιούνται αφελείς και λιγότερο αφελείς, πριν ανοίξουν την τηλεόραση στις 20.00 να δουν τι γίνεται;
Οι πρώτες σκέψεις για τα αποτελέσματα των εκλογών ( αποτυπώθηκαν περιεκτικά και εύστοχα, ενώ πια θα αρχίσουμε να συνηθίζουμε κι αυτό το «τέρας», όπως και τα προηγούμενα. Εκεί ακριβώς εκκινεί η συλλογική κατάθλιψη που (θα έπρεπε να) διαπερνά το σύνολο του κοινωνικού ιστού: Πλέον η κουβέντα για τον φασισμό δεν είναι θεωρητική.
Αφορά την καθημερινότητα, την πιάνεις γύρω σου, τη μυρίζεις παντού και σε αναγκάζει να κλείνεις τη μύτη, τη βλέπεις και θες να αποτραβήξεις το βλέμμα σου. Πια έχει λόγο να ασχολείται κανείς με τη θεματολογία αυτή πολύ τακτικά. Είναι πια εδώ, απειλεί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, παίρνει χώρο, αναρριχάται στην δημόσια ατζέντα και κάνει φασαρία. Το φίδι σέρνεται γύρω μας κι αλίμονο ποιο πόδι θα βρει απροστάτευτο για να δαγκώσει.
Το οξυγόνο πια λιγοστεύει, κι ας επιδεικνύονται ακόμα ενθαρρυντικά αντανακλαστικά. Όλα έχουν σημασία, αφού ζητείται ελπίς σε όλους τους τόνους. Από τα συλλαλητήρια για τον Φύσσα, που αποδεικνύουν πως δεν ξεχνιέται ο χαμός του, μέχρι την πολυπληθή συγκέντρωση αλληλεγγύης για την Ηριάννα Β.Λ , με ένα Πάρκο Γουδή γεμάτο και κόσμο να τραγουδά και να προσφέρει το περίσσευμά του στις υπηρεσίες του αγώνα της. Ακόμα και η παρουσία του Μανού Τσάο στο City Plaza, πριν δυο εβδομάδες, για να τραγουδήσει και να συντροφεύσει με την κιθάρα του τους πρόσφυγες, έχουν πια αξία μεγαλύτερη από συμβολική. Πρέπει πια να μετράμε αλλιώς τέτοιες κινήσεις, αφού τις χρειαζόμαστε. Αλλιώς θα ξανάρθουν εκλογές, οι χρυσαυγίτες θα ξαναπάρουν 400.000 ψήφους και θα ξανασοκαριστούμε. Κι αυτό, το τελευταίο, είναι πλέον ασυγχώρητο.
ΥΓ. Μιας και μιλάμε για αντανακλαστικά, με αφορμή την εκλογική γιγάντωση του AfD στη Γερμανία, η Μπορούσια Ντόρτμουντ έβγαλε ένα σποτ για να δείξει πως ποδόσφαιρο και ρατσισμός δεν γίνεται να ταιριάξουν. Οποιαδήποτε σύγκριση με την απήχηση που έχουν πολιτικές εξελίξεις στην κοιμωμένη ελληνική αθλητική κοινωνία, γιγαντώνουν τη θλίψη και τη μιζέρια. Ας είναι, τουλάχιστον δεν είναι παντού όλοι τόσο αδιάφοροι στη θέα του τέρατος.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.