«Η ΕΚΤ μάς έχει ακόμη τη θηλιά στο λαιμό», ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στο γερμανικό Spiegel. Ο πρόεδρός της, Μάριο Ντράγκι, άφησε την Ελλάδα έξω από το «χορό» των δισεκατομμυρίων για τις κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης. Η κίνηση είναι πολιτική και αναδεικνύει πλήθος ζητημάτων, των οποίων ο χαρακτήρας θίγει το τί κάνει και πώς σκοπεύει να πορευτεί από δω και στο εξής ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά και τα φτωχά «ποσοστά» δημοκρατίας μέσα σε αυτό που ονομάζεται συνολικά Ευρώπη.
Η διαπραγμάτευση έχει εδώ και καιρό αναδείξει τα δύσκολα μονοπάτια, αυτά τα οποία η κυβέρνηση καλείται να διαβεί με όχημα την ειλικρίνεια, την οποία υποσχέθηκε προεκλογικά. Αναντίρρητα οι φωνές στο εσωτερικό του ίδιου του κόμματος δείχνουν πως κάτι δεν πάει καλά και πως άλλη είναι η γραμμή του προέδρου και άλλη η αντιπολιτευτική στάση στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το ελαφρυντικό του πολύ σύντομου και συνάμα «πυκνού» πολιτικού χρόνου που διανύθηκε από τις 26 Ιανουαρίου μέχρι και το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου, πλέον παύει να θεωρείται σημαντικό. Η ευφορία πριν τις εκλογές, αλλά και μετά, με τις επικοινωνιακές φωτοβολίδες όπως αυτή του επεισοδίου Βαρουφάκη – Ντάισελμπλουμ στην Αθήνα, δεν λάμπουν τόσο έντονα. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα κληθεί να διαλέξει δρόμο και σε αυτόν δεν μπορεί να τα έχει όλα.
Πλέον έχουν γίνει φανερά δυο πράγματα. Το ένα είναι πως η διαπραγμάτευση δεν είναι καθόλου -μα καθόλου- εύκολη υπόθεση. Τα βιαστικά συμπεράσματα πως στις 20 Φεβρουαρίου η Ελλάδα πέτυχε ένα συμβιβασμό που θα της έδινε χρόνο μέχρι τη λήξη του περίφημου τετραμήνου διαψεύστηκαν από τις εξελίξεις. Κι αν οι σειρήνες περί Grexit και απώθησης της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ καλά κρατούν – αν και πλέον δύσκολα μπορεί να τις λάβει στα σοβαρά – οι εξελίξεις αποδεικνύουν πως για τα τσακάλια της τρόικας και των… θεσμών κανένας συμβιβασμός, καμία υποχώρηση και καμία συμφωνία δεν είναι αρκετή, μέχρι να έρθεις στα μέτρα τους. Η λογική άλλωστε το επιβεβαιώνει, πως αν γίνει αντιληπτό πως η διάθεση σου να υποχωρήσεις είναι εντονότερη να συγκρουστείς, τότε ο δυνατός που θα το πάρει χαμπάρι θα σε σπρώξει κι άλλο προς τα πίσω. Τις τελευταίες μέρες αυτό ακριβώς παρακολουθούμε. Τον Ντράγκι να ανακοινώνει πακέτα χρηματοδότησης 1 τρις ευρώ για τις κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης -πλην της Ελλάδας βεβαίως βεβαίως- , τον Γιουνκέρ να φέρεται να απορρίπτει οποιαδήποτε συνομιλία με τον Τσίπρα, και τον Σόιμπλε να καγχάζει στο γερμανικό ακροατήριο για το πώς έβαλε στη θέση του τους Έλληνες.
Μεθαύριο έχουμε πάλι Eurogroup και η κυβέρνηση πιέζεται επί της ουσίας να δεχτεί απευθείας ή με το ζόρι το e-mail Χαρδούβελη. Την ώρα που ακόμη και η ανθρωπιστική κρίση και τα ψίχουλα των 200 εκατομμυρίων ευρώ απορρίπτονται από τους εταίρους, τα πράγματα δεν μοιάζουν ευοίωνα. Την ώρα που ακούγονται δειλά-δειλά εικασίες και προβλέψεις για εκλογές, αυτό που καταλαβαίνει κανείς είναι πως μπορεί τα πράγματα να φτάσουν σε τέτοιο οριακό σημείο και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να κληθεί να συμφωνήσει σε κάτι τόσο αισχρό και επαχθές, όπως αυτά που υπέγραφε η προηγούμενη συγκυβέρνηση της υποτέλειας, ώστε να χρειαστεί να ξαναρωτήσει το εκλογικό σώμα. Και αυτό είναι μονάχα το καλό σενάριο.
Ακόμη και ο τίτλος του παρόντος κειμένου είναι προβληματικός, γιατί δυστυχώς, και όπως προέβλεψαν οι περισσότεροι, η μετάλλαξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επί της ουσίας σε ένα αρχηγικό αστικό κόμμα συμβαίνει ταχύτερα του αναμενόμενου.
«Η ελπίδα έρχεται», ήταν το σύνθημα που ένωσε ετερόκλητες μάζες, απελπισμένους και ιδεολόγους, σε κάθε περίπτωση αηδιασμένους με τους Σαμαροβενιζέλους, να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην Αριστερά. Η Αριστερά δεν φτάνει απλά να διανοείται τη ρήξη, όπως διαλαλεί δεξιά και αριστερά ο Βαρουφάκης, σε σημείο μάλιστα που αναρωτιέται κανείς αν το λέει περισσότερο για να πείσει τον κόσμο ότι πράγματι έτσι συμβαίνει, παρά γιατί ισχύει. Η Αριστερά και το διαφορετικό της πρόγραμμα, με τις διαφορετικές προτεραιότητες, για να πείσει ότι μπορεί να τα καταφέρει οφείλει να κάνει αυτό το «άλμα προς τα εμπρός», προς όφελος των αδύναμων. Αυτό το άλμα χρειάζεται ρήξεις, αλλιώς δεν θα ήταν άλμα, και δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο. Και οι ρήξεις δεν σημαίνουν απαραίτητα ρήξεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με το ευρώ. Αυτό ίσως δεν είναι της παρούσης. Χρειάζονται ρήξεις με τα συμφέροντα, με τη διαπλοκή και με τους νταβατζήδες της χώρας. Διαφορετικά η ελπίδα θα μείνει κενό γράμμα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.