Όταν περιμένεις πολύ καιρό μια στιγμή, δεν συνειδητοποιείς απόλυτα ότι την ζεις όταν έρχεται, αλλά αφότου την έχεις ζήσει. Κάπως έτσι συνέβη και με τη συναυλία των Pearl Jam στη Βιέννη.
Η ιστορία κρατά χρόνια. Στην Ελλάδα, είχαν έρθει μία και μοναδική φορά, τον Σεπτέμβριο του 2006, όντας όμως μαθήτρια και μη μπορώντας να βρω πολλούς άλλους πρόθυμους, τελικά δεν πήγα. Από τότε, χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο· λογικό.
Ο χρόνος, όμως, έχει γυρίσματα και εκεί που πίστευα ότι δεν θα αξιωθώ να τους δω ποτέ live, μιας και η επιλογή της Αθήνας δεν υπήρξε μέσα στις περιοδείες τους από το ’06 και έπειτα, η προοπτική να τους δω στο εξωτερικό φάνταζε μακρινή αλλά τελικά φάνηκε και η μοναδική για να μπορέσω να απολαύσω ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα live.
«Ιερός τόπος» το Stadthalle της Βιέννης. Η τελευταία Τετάρτη του Ιουνίου, που μπορεί να αποδείχθηκε «φθινοπωρινή» με τόση βροχή, αλλά λίγη σημασία είχε, καθώς το γήπεδο ήταν κλειστό και δεν υπήρχε φόβος ακύρωσης της συναυλίας.
Μιάμιση ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας, οι ουρές είχαν σχηματιστεί ήδη έξω από κάθε θύρα του σταδίου, περιμένοντας υπομονετικά να ανοίξουν οι πόρτες.
Το κοινό «πολύχρωμο». Η Βιέννη είχε γίνει τόπος συνεύρεσης των θαυμαστών των Pearl Jam, σχεδόν απ ‘όλη την Ευρώπη. Τρεις Ελληνίδες εμείς και γύρω μας άκουγες προφανώς γερμανικά αλλά και ιταλικά, πορτογαλικά, σλοβάκικα και δεν ξέρω τι άλλο. Το σίγουρο είναι ότι μία γλώσσα κυριαρχούσε και την καταλαβαίναμε όλοι μας: η μουσική.
“I know someday you’ ll have a beautiful life, I know you’ ll be a sun in somebody else’s sky, but why, why, why can’t it be, can’ t it be mine?”, κάπου εκεί το στάδιο «σείεται» και εσύ αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι όντως βρίσκεσαι στο Stadthalle της Βιέννης, ακούγοντας τους στίχους ενός αγαπημένου τραγουδιού από το στόμα του ίδιου του Eddie Vedder κι όχι από τη στοίβα με τα cd που έχεις στο σπίτι ή τις λίστες αναπαραγωγής του mp3 σου.
Ο χώρος γεμάτος -ούτε καρφίτσα δε έπεφτε- με το κοινό να τραγουδά μαζί με τους αειθαλείς Pearl Jam, οι οποίοι ήταν «κύριοι», στην ώρα τους μόλις μίση ώρα μετά την προβλεπόμενη έναρξη, βγήκαν στη σκηνή, όπου θα βρίσκονταν για 3 ακόμη ολόκληρες ώρες.
Τρεις ώρες όπου η επαφή με το περιβάλλον φάνταζε ακατόρθωτη, όλοι μας είχαμε μείνει με το βλέμμα στη σκηνή, κολλημένο πάνω στην αεικίνητη φιγούρα του Eddie, ο οποίος δεν διέφερε πολύ από τον νεαρό με τα μακριά μαλλιά που ξεσήκωνε το κοινό του Pink Pop Festival 22 χρόνια πριν.
Η μοναδική και χαρακτηριστική φωνή του αντηχούσε σε ολόκληρο το χώρο με την ιδιαίτερη βραχνάδα που τη διακρίνει να έχει μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο. Φέτος ,θα κλείσει τα 50 του χρόνια, αλλά η σπιρτάδα και η ζωντάνια του πάνω στη σκηνή διαψεύδει πανηγυρικά την ηλικία του, όπως και των υπολοίπων.
Η ψυχή των Pearl Jam δεν είναι ο frontman τους, αλλά η παρέα τους, η οποία ξεσηκώνει τα πλήθη σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου κι αν πάνε. Αλλά και το κοινό τους, το οποίο παραμένει “Alive”, το οποίο και τραγουδιέται πάντα με τα μάτια κλειστά και τα χέρια ψηλά, με μια φωνή.
Έτσι και στη Βιέννη: 3 ώρες, 2 encore, 35 τραγούδια και από τα 10 album τους, μαζί με διασκευές πολυαγαπημένων τραγουδιών όπως των Beatles,The Who, και του «θείου» του, όπως τον αποκάλεσε επί σκηνής ο Eddie , Neil Young.
Παρά το γεγονός ότι η περιοδεία τους έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου album τους με τίτλο Lightning Bolt, η setlist τους περιείχε μόνο 3 τραγούδια από αυτό, αφιερώνοντας τον υπόλοιπο χρόνο της συναυλίας σε τραγούδια από τους προηγούμενους δίσκους τους, με τον πρώτο τους και κλασικό πλέον Ten, να έχει την τιμητική του, παίζοντας τα περισσότερα κομμάτια από αυτό.
Η σημερινή παρέα των Eddie Vedder, Jeff Ament, Stone Gossard, Mike McCready και Matt Cameron απέδειξαν ότι το πάθος για τη μουσική χρόνια δεν κοιτά. Όσα χρόνια και να περάσουν , στη σκηνή πάντα θα ανεβαίνουν οι εικοσάρηδες του Ten, πιο ώριμοι από ποτέ, να μας ξεσηκώνουν με τους rock και grunge ήχους τους.
Θα ‘ναι πάντα εκείνα τα παιδιά από το Seattle που ξεκίνησαν ένα μεγάλο ταξίδι στις αρχές του ’90 και το γουστάρουν… Και μαζί τους γουστάρουμε κι εμείς που έχουν συντροφέψει με τη μουσική τους και τους στίχους τους, τόσο τις παρεΐστικες όσο και τις μοναχικές μας στιγμές.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.