Η σκηνή γνωστή. Έπειτα από σχεδόν μισάωρη – στην καλύτερη περίπτωση – αναμονή, το λεωφορείο φτάνει ασφυκτικά γεμάτο στη στάση. Ο κόσμος στριμώχνεται να κατέβει, προσπαθώντας να… υπερπηδήσει εκείνους που έχουν σταθεί μπροστά στην πόρτα έστω κι αν δεν κατεβαίνουν στη συγκεκριμένη στάση κι αυτούς που έχουν «μαρμαρώσει» αρνούμενοι να κάνουν ένα βήμα να περάσεις.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν να ανέβουν εναγωνίως στο λεωφορείο χωρίς να κατανοούν ότι, πρώτον αν δεν κατέβουν όσοι είναι μέσα δεν πρόκειται να αδειάσει χώρος για να τρέξουν προς τη θέση που φαντάζει σαν… όαση και δεύτερον ότι το όχημα δεν πρόκειται να φύγει αν ο κόσμος συνεχίζει να ανεβαίνει, οπότε προς τι η βιασύνη;
Η σκηνή είναι, λοιπόν, γνωστή, αλλά το απογοητευτικό είναι οι… συμμετέχοντες. Μία κυρία στριμώχνει το όχι πάνω από πέντε χρόνων παιδί της την ώρα που το «μπουλούκι»… εκ των έσω παλεύει να πατήσει πεζοδρόμιο, λέγοντάς του να ανέβει γρήγορα για να πάει να πιάσει θέσεις. Το παιδάκι περνάει κάτω από τα απλωμένα χέρια των μεγαλυτέρων του που τους φτάνει μέχρι τη μέση, έχοντας όχι και τόσο άνετη επαφή διαφόρων… μελών του ανθρωπίνου σώματος με το πρόσωπό του. Δεν δείχνει να διακατέχεται από το ίδιο άγχος με τη μητέρα του που ακούει στην καλύτερη περίπτωση σχόλια του τύπου «κάτσε κυρά μου να κατέβει πρώτα ο κόσμος, έχεις και μικρό παιδί».
Ένα μικρό παιδί, όμως, που μαθαίνει ότι, όπως του λέει η μαμά του, όταν έρχεται το λεωφορείο, θα πρέπει να «τρέξουμε να πιάσουμε θέσεις».
Σκηνικό νούμερο 2. Πολυσύχναστος δρόμος διπλής κατεύθυνσης με διαβάσεις πεζών και φανάρια σε λογική απόσταση μεταξύ τους. Μαμά κρατά το παιδάκι της από το χέρι, καιροφυλακτώντας για το πότε θα «κόψει» η κίνηση για να περάσει. Όχι όταν στο φανάρι βγει ο «Γρηγόρης», όπως μας μαθαίνουν όταν είμαστε μικροί, ούτε από τη διάβαση. Μόλις ο δρόμος καθαρίσει κάπως, η μαμά σφίγγει το χέρι του μικρού και τρέχει… καμικάζι στο απέναντι πεζοδρόμιο. Οι κόρνες και οι φωνές τρομάζουν το παιδί, αλλά η μαμά γελαστή του φωνάζει «έλα, τρέχα» μετατρέποντας την ριψοκίνδυνη κούρσα τους σε παιχνίδι.
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι μόνο ενδεικτικά μιας νοσηρής κατάστασης. Μπορεί να είναι απλοϊκά, αλλά αποτελούν απόδειξη του σοφού ρητού «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα».
Το παιδικό μυαλό είναι σαν σφουγγάρι. Απορροφά ο,τιδήποτε συμβαίνει γύρω του και συγκεντρώνει πληροφορίες που συχνά εκπλήσσουν. Τα παιδικά ματάκια είναι σαν φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνουν εικόνες και παραστάσεις, ειδικά όταν αυτές προέρχονται από τα πρότυπά τους, όπως είναι οι γονείς ή γενικότερα οι συγγενείς.
Όταν τα μηνύματα είναι λανθασμένα, οι συνέπειες είναι ανάλογες. Από τα απλά καθημερινά πράγματα μέχρι τα πιο σοβαρά.
Πρόσφατα, νηπιαγωγός μου διηγήθηκε ένα περιστατικό από το σχολείο της κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για τη γιορτή της 17 Νοέμβρη. «Ο Παπαδόπουλος ήταν καλός άνθρωπος, έσωσε την Ελλάδα», της είπε ένα 5χρονο που όσο έξυπνο κι αν είναι, είναι μάλλον απίθανο να έχει διαβάσει κι ενημερωθεί μόνο του για το τι συνέβη την περίοδο της επταετίας.
Φυσικά, η κάθε πολιτική άποψη είναι σεβαστή, αλλά τα ακραία γεγονότα των τελευταίων μηνών αποδεικνύουν ότι οι δογματικές απόψεις που δεν είναι προϊόν μελέτης κι έρευνας, αλλά άκρατου φανατισμού μπορούν να έχουν οδυνηρές συνέπειες. Πόσο μάλλον όταν το μυαλό «εμποτίζεται» με αυτές από παιδική ηλικία.
Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος μεγαλώνοντας αποκτά τη δική του προσωπικότητα και μπορεί να κάνει τις επιλογές του. Το «χωράφι», όμως, πρέπει να είναι ήδη πρόσφορο. Κι όταν τα role models του, όπως λέμε και στο χωριό μου, δεν το καλλιεργούν σωστά στην πιο κρίσιμη ηλικία, από το πιο απλό όπως είναι το να περνά πάντα τον δρόμο από το φανάρι ή να περιμένει να κατέβει ο κόσμος από το λεωφορείο για να ανέβει, μέχρι το πιο πολύπλοκο όπως είναι η πολιτική συνείδηση, μπορεί να γεμίσει αγριόχορτα ή ο καρπός του να είναι δηλητηριώδης.
Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι μικροί του σήμερα, είναι οι μεγάλοι του αύριο…
Νατάσα Παπαδημητροπούλου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.