Τις προάλλες στην Πανεπιστημίου, ένας άνθρωπος δάκρυσε από χαρά γιατί είχε ξανά παπούτσια. Τα πόδια του δεν θα χρειαζόταν πια να τα βγάλουν πέρα με το παγωμένο τσιμέντο. Θα είχε ένα λιγότερο πρόβλημα στη δύσκολη μάχη της επιβίωσης. Αλλά κι ένα λιγότερο λόγο για να τον κοιτάζουν περίεργα.
Για πολλούς είναι αυτονόητο να έχεις παπούτσια. Από την άλλη για όλο και περισσότερους από μέρα σε μέρα γίνεται πολυτέλεια. Τα παπούτσια μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, όταν τα χρήματα που μπαίνουν στο σπίτι φτάνουν μόνο για τα απολύτως απαραίτητα: φαγητό, νερό και ρεύμα. Κάποιες φορές δεν φτάνουν ούτε καν για τα παραπάνω. Άμα έχεις και νοίκι, τα παπούτσια δεν υπάρχουν ούτε ως επιθυμία.
Παρότι είναι γνωστό ότι στη χώρα μας υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που αν τους έβλεπαν στο δρόμο θα τους κοιτούσαν περίεργα. Αυτοί δηλαδή που θεωρούν ότι άμα είσαι φτωχός, κάπου έφταιξες κι εσύ για να ‘σαι. Ή αυτοί που βλέπουν τους εξαθλιωμένους ως παράπλευρες απώλειες μια δύσκολης πραγματικότητας, για την οποία δεν μπορείς να κάνεις και κάτι, άρα δεν μπορείς να κάνεις και κάτι για αυτούς που περνούν δύσκολα.
Κάπου βέβαια μέσα σε όλο αυτό το άμορφο πλήθος που καθημερινά προσπερνά για τον έναν ή τον άλλο λόγο, υπάρχουν κι αυτοί που σταματούν. Από τη μία το παιδί που αγόρασε και έδωσε τα παπούτσια στον άστεγο στην Πανεπιστημίου, από την άλλη ο φωτογράφος που απαθανάτισε τη στιγμή, μας έφεραν κάπως έτσι… συνωμοτικά μπροστά στην εικόνα από μια γλυκιά χειρονομία.
Μια γλυκιά χειρονομία που θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει τη στάση ολόκληρης της κοινωνίας. Οι λόγοι είναι ηθικοί και πρακτικοί. Αν αγοράζαμε όλοι παπούτσια σε έναν άστεγο, θα λύναμε πρώτα και κύρια ένα πρακτικό πρόβλημα και παράλληλα θα του δίναμε μία εξίσου πολύτιμη δυνατότητα: Να μπορέσει να φύγει από το πεζοδρόμιο και τα χαρτόκουτα.
Το χειρότερο για τον άστεγο, δεν είναι η κατάστασή του, αλλά η δυσκολία να φύγει από αυτή. Αν δεν έχει ρούχα και παπούτσια, διστάζει να ζητήσει δουλειά. Διστάζει ακόμα και να ζητήσει βοήθεια. Αν βγάλεις από την μέση τον λόγο που ντρέπεται, τότε γίνεται η αρχή για μια άλλη αρχή. Έτσι αν ο άστεγος έχει παπούτσια, μπορεί να περπατήσει σαν άνθρωπος κι αν μπορεί να περπατήσει μπορεί να ψάξει και για δουλειά. Επιπλέον νιώθει καλά με τον εαυτό του. Γιατί ξέρει ότι δεν θα συναντήσει περίεργα βλέμματα, αλλά θα αντιμετωπιστεί όπως όλοι, αν κι ούτως η άλλως θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται έτσι.
Η ανταπόκριση που έχει στα social media η ιστορία για τη βοήθεια στον άστεγο της Πανεπιστημίου, αποδεικνύει ότι υπάρχει πολύς κόσμος που στέκεται με ευαισθησία απέναντι στο διογκούμενο φαινόμενο της φτώχειας. Που δεν αντιμετωπίζει τον άστεγο ως σκουπίδι, αλλά νιώθει αλληλέγγυος στο πρόβλημά του. Ίσως γιατί πια σε αυτή τη θέση βρίσκεται κάποιος γνωστός του, ίσως γιατί και ο ίδιος βλέπει ότι δεν απέχει και τόσο πολύ από το να βρεθεί στην ίδια δυσμενή θέση.
Η αλληλεγγύη είναι αυτό που δεν μπορεί κανένα Μνημόνιο και κανένας φόρος να πάρουν από την κοινωνία. Είναι το στοιχείο που μπορεί να την κρατήσει ζωντανή. Ο άστεγος της Πανεπιστημίου παίρνοντας τα παπούτσια πήρε μια «ανάσα» αξιοπρέπειας και ζωής. Αύριο θα είναι αυτός που θα στηρίξει κάποιον άλλο. Όσο γεμίζουμε από ιστορίες σαν αυτή, τόσο πιο πολύ θα φτάνουμε κοντά να κάνουμε ιστορία μια κοινωνία στην οποία υπάρχουν ίσοι και λιγότερο ίσοι.
*Η φωτογραφία είναι του Ηρακλή Πνευματικάκη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.