Οι εικόνες που φτάνουν από την Τουρκία δεν μπορούν παρά να συγκλονίζουν. Εκατομμύρια κόσμου που ενώθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά και κατακλύζουν τους κεντρικούς δρόμους των πόλεων, στέκονται απέναντι στις δυνάμεις της αστυνομίας και δεν λυγίζουν ούτε από τα γκλοπ, ούτε από τα χημικά, ούτε από τις συνεχείς ριπές νερού, ούτε από τις πλαστικές σφαίρες.
Άνθρωποι που οραματίζονται την Τουρκία διαφορετικά, άνθρωποι που δεν φοβούνται ακόμα και να χάσουν τη ζωή τους, δείχνουν έμπρακτα το πάθος για αντίσταση και ανατροπή. Είναι αγωνιστές με το Α και το Ω. Όχι μονάχα θαρραλέοι, αλλά κι αλληλέγγυοι. Ο ένας φροντίζει τα τραύματα του άλλου, μοιράζονται νερό από το ίδιο μπουκάλι, τρώνε από το ίδιο σάντουιτς.
Οι διαδηλώσεις δεν περιορίζονται στην Τουρκία. Στο Λος Άντζελες, δεκάδες συμπατριώτες τους πραγματοποίησαν κινητοποιήσεις σε ένδειξη συμπαράστασης. Ανάμεσά τους κι ο Μεχμέτ Οκούρ, κορυφαίος παλαίμαχος μπασκετμπολίστας της χώρας. Αψήφησε τους δημοσιοσχετίστικους κανόνες και δήλωσε την αλληλεγγύη του.
Η σημασία της κίνησης του Οκούρ βρίσκεται σε συνάρτηση με τα επιτεύγματά και τη φήμη του που γρήγορα εξαπλώθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για τον πρώτο Τούρκο που φόρεσε το δακτυλίδι του ΝΒΑ, κατακτώντας το πρωτάθλημα με τους θρυλικούς Ντιτρόιτ Πίστονς το 2004 κι ένας από τους ελάχιστους που έχουν να επιδείξουν μια σπουδαία καριέρα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Αφίσες, φανέλες και χίλια δυο ακόμα αξεσουάρ που έχουν κυκλοφορήσει πουλήθηκαν κατά χιλιάδες. Για χρόνια η πορεία του Οκούρ αποτελούσε βασικό αντικείμενο συζήτησης σε διάφορα φόρουμ και διαδικτυακούς τόπους, σε σημείο τρέλας…
Με το πέρας του χρόνου η παραφροσύνη εξασθένησε, αλλά ο σεβασμός στο πρόσωπο του παρέμεινε. Παρότι πέρυσι αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά εξακολουθεί ν’ αποτελεί πρότυπο για πολλούς πιτσιρικάδες και εξακολουθεί να εμπνέει κόσμο.
Η ιστορία δεν γράφτηκε μόνο με αγάπες και λουλούδια. Στο παρελθόν κατηγορήθηκε ότι σνόμπαρε την Εθνική Ομάδα για χάρη του ΝΒΑ, αν και δεν αγωνίστηκε λίγες φορές με τη φανέλα της. Πρόκειται βέβαια για συνήθη -δικαιολογημένη- τακτική ιδίως των παικτών του ΝΒΑ να επιλέγουν αντί των καλοκαιρινών διοργανώσεων τη ξεκούραση και την ανάπαυση, μετά από μια γεμάτη σεζόν με 80 και 100 παιχνίδια. Οι διάφοροι εθνικόφρονες τον σταύρωσαν, αλλά μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν.
Ο Οκούρ δεν πήγε ποτέ στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας ή σε άλλα σημαντικά τουρνουά, αλλά δήλωσε παρών στο πιο σημαντικό ραντεβού των τελευταίων χρόνων για την Τουρκία. Κόντρα στην παράδοση που θέλει τους αθλητές να σφυρίζουν αδιάφορα και να κλείνουν αυτιά και ματιά σε όσα συμβαίνουν γύρω τους, εκείνος βγήκε μπροστά. Χρησιμοποίησε τη δημόσια απήχησή του προς όφελος του κινήματος. Με την παρουσία του και μόνο, φούντωσε ακόμα περισσότερο τη φλόγα της εξέγερσης, έδωσε κουράγιο, έβαλε όσους αμφισβητούν την ορθότητα των διαδηλώσεων σε δεύτερες σκέψεις.
Στην Ελλάδα παραδείγματα όπως του Οκούρ απουσιάζουν, όπως φυσικά απουσιάζουν -χωρίς να λείπουν ευτυχώς κι οι εξαιρέσεις- στο σύνολό τους οι αντιδράσεις στις πολιτικές λιτότητας. Βλέποντας λίγα χιλιόμετρα μακριά μας, τόσους ανθρώπους να παλεύουν για τα δικαιώματά τους, να μην το βάζουν στα πόδια παρότι κινδυνεύει η ζωή τους, έχουμε να αντιπαρατάξουμε σιωπή.
Όσο κι αν δεν μας αρέσει, η ελληνική κοινωνία φαίνεται πως διατηρεί πολύ πιο ισχυρά μέσα της παλαιολιθικά στερεότυπα κι αντιλήψεις. Όποιος κατεβαίνει στο δρόμο θεωρείται γραφικός, μπαχαλάκιας, ονειροπόλος ή Συριζαίος. Το χειρότερο όμως, είναι ότι η κοινωνία μας παραμένει σε μεγάλο βαθμό ατομικιστική. Υπό το φόβο του «θα χάσουμε τα πάντα» ο καθείς κλείνεται στο καβούκι του κι αγκομαχά μονάχος.
Όσοι πάλι θα μπορούσαν να ντυθούν Οκούρ, πετούν την ευθύνη από πάνω τους, πιστεύοντας ότι δεν είναι εκείνοι που θ’ αλλάξουν τον κόσμο.
«Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ» έγραφε ο Νίκος Γκάτσος. «Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου», αντιπαρέτασσε όμως ο Γιάννης Ρίτσος.
Αν ο κάθε Σπανούλης ή Διαμαντίδης, βγουν μεθαύριο και πουν «φτάνει πια!», αυτόματα θα γεμίσουν ελπίδα έναν ολόκληρο λαό και θ’ αποτελέσουν τη σπίθα που τόσο λείπει. Αναλογιστείτε τη θετική επιρροή που είχε το συγχαρητήριο μήνυμα του αρχηγού του Παναθηναϊκού στον Ολυμπιακό μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκα Θα έδιναν το έναυσμα σε μια κοινωνία που κοιμάται βαθιά.
Αντί της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου το 2008, ας είναι μια δήλωση ενός αθλητή, ή κάποιου που η ελληνική κοινωνία έχει ψηλά. Κρίμα να αφήνουμε τους σκυλάδες να αλωνίζουν και να πλέκουν το εγκώμιο των ναζί. Ακόμα πιο κρίμα να μην βρίσκουμε την τόλμη, την υπομονή κι επιμονή να πούμε «όχι» στις πολιτικές της εξαθλίωσης. Ακόμα και τώρα που βιώνουμε σκηνικά κατοχής, με παιδάκια να λιποθυμούν στα σχολεία. Αν ο Οκούρ ήταν Έλληνας ίσως αυτή τη στιγμή να ‘μασταν στους δρόμους…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.