Το Μάιο του 1945 η ναζιστική Γερμανία υπέγραψε την άνευ όρων συνθηκολόγηση με τις συμμαχικές δυνάμεις, βάζοντας έτσι τέλος στο ευρωπαϊκό θέατρο του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Ανάμεσα στα όσα προβλέπονταν βρισκόταν το εξής: «Η εξασφάλιση ότι το βιοτικό επίπεδο στη Γερμανία δεν θα ξεπεράσει το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Οι τύποι και η ποσότητα των βιομηχανιών που θα διαλυθούν για την επίτευξη αυτού του στόχου θα αποφασιστεί αργότερα» !
Τελικά, ευτυχώς αυτή η δέσμευση δεν υλοποιήθηκε και μετά από διαγραφή χρέους, το σχέδιο Μάρσαλ και την ίδρυση της ΕΟΚ η Γερμανία στάθηκε στα πόδια της και μπόρεσε να ευημερήσει φεύγοντας οριστικά από το πολεμοχαρές παρελθόν της.
Όλο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μετά την επανένωση η Γερμανία κατάφερε να αποκαταστήσει την οικονομία της και εν συνεχεία τη γεωπολιτική ισχύ της. Το 2002 με το ευρώ ξανατέθηκε επί της ουσίας επικεφαλής της Ευρώπης δείχνοντας μέχρι τότε να έχει μάθει από τα λάθη της. Είχε; Με την κρίση του 2008 που επεκτάθηκε σε αρκετές χώρες της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια φάνηκε πως όχι.
Οι συντηρητικοί κύκλοι της Γερμανίας είδαν τη χορήγηση δανείων «σωτηρίας» ως ευκαιρία για επέκταση των γερμανικών συμφερόντων πανευρωπαϊκά και παγκοσμίως. Το κόστος της γερμανικής επανένωσης μετακυλήθηκε στον ευρωπαϊκό Νότο και οι γερμανικές επενδύσεις απλώθηκαν χωρίς μεγάλο κόστος σε ενδιαφέρουσες τοποθεσίες…
Το επόμενο σκέλος είναι στο ιδεολογικό κομμάτι. Η προτεσταντική ηθική των Γερμανών πρέπει να επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου στους «τεμπέληδες» Νοτίους, ώστε όλη η Ευρώπη να φτιαχτεί καθ’εικόνα και κατ’ομοίωση του ηγέτη λαού. Πολλοί δορυφόροι όπως η Ολλανδία, η Φινλανδία και τα βαλτικά κράτη δέχτηκαν με χαρά τον «εκγερμανισμό» τους, ωστόσο ο πάντα…προβληματικός Νότος ακόμα κλωτσάει.
Πρώτη η Κύπρος τόλμησε να πει όχι το 2013 και συνετρίβη οικονομικά. Η Ελλάδα προσπαθούσε ήδη από το 2010 να πει το δικό της όχι εκλέγοντας τελικά μία αντιμνημονιακή κυβέρνηση πρόσφατα. Οι διαπραγματεύσεις με τη γερμανική Ευρώπη ήταν αδύνατες γιατί δεν υπήρχε ποτέ συνεννόηση σε κανένα επίπεδο. Ακόμα και το όχι ενός ολόκληρου λαού στη λιτότητα δεν σήμαινε τίποτα και εξόργισε ακόμα περισσότερο τους αλαζόνες και παντογνώστες Γερμανούς.
Η χώρα δεν άντεξε στον ολιγοήμερο οικονομικό πόλεμο και η ελληνική κυβέρνηση υπό το φόβο τραπεζικού πραξικοπήματος αναγκάστηκε επίσης να συνθηκολογήσει σχεδόν άνευ όρων. Οι προβλέψεις της συνθηκολόγησης είναι παρόμοιες με το Πότσδαμ το 1945 και εγώ τις διαβάζω ως:
Η εξασφάλιση ότι το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα δεν θα ξαναφτάσει το μέσο ευρωπαϊκό όρο. (σ.σ. οι «θορυβοποιοί και είρωνες» πρέπει να τιμωρούνται) Οι τύποι και η ποσότητα των μέτρων που θα ψηφιστούν για την επίτευξη αυτού του στόχου θα αποφασιστεί αργότερα»
Μακάρι να διαψευστώ και η χώρα μας να καταφέρει γρήγορα να ξανασταθεί στα πόδια της. Εάν κάτι πετύχαμε ήταν να πέσουν οι μάσκες στην Ευρώπη, που δύσκολα μπορεί να ξαναγίνει η κοινότητα αλληλεγγύης και ευημερίας που πέτυχε ένα μικρό θαύμα μετά το ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο…
*Ο Μιχάλης Κωνσταντόπουλος είναι δημοσιογράφος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.