Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν τον αγαπάς μόνο για το μπάσκετ, αλλά και γι’ αυτό που είναι εκτός των παρκέ. Σε συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης που έδωσε πρόσφατα στο περιοδικό TIME, o 22χρονος παίκτης των Μιλγουόκι Μπακς, ερωτηθείς για τα όνειρά του εκτός μπάσκετ, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι θα ήθελα να χτίσει σχολεία στην Ελλάδα και να βοηθήσει κόσμους που δεν θα γίνουν σταρ του ΝΒΑ να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.
Για τους στόχους των Μπακς: «Έχουμε τον ίδιο κορμό με πέρσι και μόνο καλύτερα μπορούμε να πάμε. Είναι η ευκαιρία μας να πάμε ψηλά. Κάθε χρόνο γινόμαστε πιο δυνατοί και έμπειροι. Πιστεύω πως έχουμε ρεαλιστικές πιθανότητες για να είμαστε στην πρώτη τετράδα της Ανατολής. Λέγοντας αυτό δεν θέλω να βάλω πίεση στην ομάδα μου, αλλά θεωρώ πως είναι ένας ρεαλιστικός στόχος».
Για την αφοσίωσή του στους Μπακς: «Οι Μπακς είναι ομάδα μιας μικρής αγοράς, αλλά τη λατρεύω. Είμαι πολύ ανταγωνιστικός και επίμονος. Αυτό με κάνει να θέλω να οδηγήσω τους Μπακς στην κορυφή, να τους κάνει μια ομάδα μεγάλης αγοράς. Αυτός είναι ο προσωπικός στόχος που έχω θέσει κι ελπίζω να τον πετύχω. Αυτή η ομάδα με βοήθησε, με επέλεξε στο νούμερο 15 του ντραφτ ακόμη κι όταν δεν ήμουν έτοιμος να παίξω στο ΝΒΑ κι αυτό το εκτιμώ. Η ομάδα με φρόντισε από την πρώτη στιγμή, με πίστεψαν και θέλω να μείνω πιστός σε αυτούς. Ελπίζω να είμαι στους Μπακς για πολλά χρόνια. Δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες που έχουν μείνει στην ίδια ομάδα σε όλη την καριέρα τους. Ο Κόμπι, ο Ντάνκαν και ο Νοβίτσκι… Θέλω να γίνω ένας από αυτούς και πιστεύω πως μπορώ να το καταφέρω. Όμως θέλω να κάνω την ομάδα σπουδαία, όχι να είμαι απλώς εδώ. Θέλω να κατακτήσουμε ένα πρωτάθλημα. Αυτός είναι ο στόχος μου. Όταν θέτω στόχους, τους πετυχαίνω. Ελπίζω η διοίκηση να κάνει τις σωστές κινήσεις και να φέρει καλούς παίκτες δίπλα μου, όπως ο Μίντλετον και ο Πάρκερ».
Για το πρωτάθλημα: «Ο Ντουράντ ήταν οκτώ χρόνια στους Θάντερ, αλλά ίσως δεν είχε τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω του για να πάρει το πρωτάθλημα. Ήθελε έναν τίτλο και γι’ αυτό πήγε στους Γουόριορς και τα κατάφερε. Αυτό ήταν δική του απόφαση. Εγώ πιστεύω πως μπορώ να πάρω πρωτάθλημα με το Μιλγουόκι. Αν δεν το καταφέρω, τότε θα πρέπει να πάρω την κατάλληλη απόφαση για να πάρω ένα πρωτάθλημα. Αν όμως εγώ, η διοίκηση και όλα τα μέλη της ομάδας έχουμε τον ίδιο στόχο, μπορούμε να φέρουμε ένα πρωτάθλημα στο Μιλγουόκι».
Για τα ηγετικά του καθήκοντα: «Είναι δύσκολο να είσαι ηγέτης, ειδικά αν είσαι νέος και πρέπει να καθοδηγείς κάποιους μεγαλύτερούς σου. Ήμουν 20 χρονών και ο Τζέισον Κιντ μού ζητούσε να ηγηθώ παικτών που είχαν τα διπλά μου χρόνια. Θα πρέπει να αποτελώ παράδειγμα. Δεν μπορώ να ζητώ από τους άλλους να κάνουν στο γήπεδο κάτι που δεν κάνω εγώ. Θα πρέπει να είμαι πρώτος στην προπόνηση, αλλά αυτό είναι κάτι που κάνω από μικρό παιδί. Πρότυπο ηγέτη για μένα είναι ο Μάτζικ Τζόνσον, που έκανε κάποια σπουδαία πράγματα στο γήπεδο και έξω από αυτό. Και ο Λεμπρόν Τζέιμς όσα κάνει είναι απίστευτα. Όμως θαυμάζω και ανθρώπους όπως ο Μουχάμαντ Άλι ή ο Νέλσον Μαντέλα για τον οποίο μου μιλούσε μικρός ο πατέρας μου. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη γη απλώς για να θυσιαστούν για το καλό των άλλων».
Για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια: «Η οικογένειά μου έδινε καθημερινά μια μάχη. Έπρεπε να παλέψουμε για να έχουμε φαγητό στο τραπέζι. Θυμάμαι ένα διάστημα που είχε αρρωστήσει η μητέρα μου. Ήμουν 17 και ζούσαμε σε άσχημες συνθήκες. Η μητέρα μου είναι ο ηγέτης της οικογένειας, έκανε τα πάντα για μας και όταν αρρώστησε όλοι έπρεπε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Πιστεύω πως το κάναμε. Έπρεπε να συνεισφέρουμε στην οικογένεια και να φροντίζουμε να πηγαίνουν τα αδέρφια μας στο σχολείο. Ήμουν καλούτσικος μαθητής, αλλά είχα εστιάσει στο μπάσκετ. Αυτό ήταν λάθος, αλλά έδινα το 100%. Είχα πει στη μητέρα μου πως θα πετύχω στο μπάσκετ για να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Τώρα είναι καλά, χαμογελά και απολαμβάνει τη ζωή».
Για την περίοδο που ήταν μικροπωλητής: «Μέχρι πριν πέντε χρόνια πουλούσαμε πράγματα στο δρόμο για να ζήσουμε. Βοηθούσα τους γονείς μου. Ήταν δύσκολα. Οι γονείς μου ήταν παράνομοι και ήταν δύσκολο ο πατέρας μου να εργαστεί, γιατί μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τον συλλάβουν και να μας απελάσουν. Έτσι ήταν πιο εύκολο να δουλεύει η μητέρα μου. Εγώ έκανα ό,τι μπορούσα. Πουλούσαμε ρολόγια, γυαλιά, παιχνίδια, ρούχα… Είχε πλάκα. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο για να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές, θα το έκανε. Ήμασταν όλοι μαζί, ζούσαμε οικογενειακές στιγμές. Έτσι δεθήκαμε όλοι μαζί. Αυτό γινόταν μέχρι το 2012, μετά εστίασα στο μπάσκετ και το 2013 έγινα ντραφτ και το 2014 ακολούθησε ο αδερφός μου. Υπήρχαν μέρες που δεν πουλούσαμε τίποτα όλη τη μέρα και επιστρέφοντας στο σπίτι δεν είχαμε λεφτά. Αναρωτιόμασταν τι να κάνουμε. Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε λεφτά, αλλά δεν είχαμε πολλούς φίλους. Οι γονείς μας δεν είχαν πολλούς φίλους γιατί ήταν παράνομοι. Θα μπορούσε κάποιος να τους καταγγείλει στις αρχές. Ακόμη και στο Μιλγουόκι οι γονείς μου δυσκολεύονταν να εμπιστευτούν κάποιον. Εμείς δεν είχαμε τις ίδιες ευκαιρίες όπως άλλα παιδιά. Δεν είχα ελληνικό διαβατήριο μέχρι τα 18. Δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ό,τι θέλαμε γιατί δεν είχαμε τα χαρτιά. Ζούσαμε στο φόβο μήπως απελάσουν τους γονείς μας. Θα μπορούσα να ξυπνήσω μια μέρα και να είναι σε άλλη χώρα. Εμένα δεν μπορούσαν να με απελάσουν, γιατί δεν είχα διαβατήριο. Να με στείλουν πού; Πίσω στη Νιγηρία; Γεννήθηκα στην Ελλάδα, έχω και πιστοποιητικό γέννησης. Ο φόβος να απελάσουν τους γονείς μου ήταν μεγάλος όσο μεγαλώναμε».
Για το τι συμβουλεύει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες δυσκολίες: «Το πιο σημαντικό για ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια θέση με αυτή που ήμουν εγώ είναι να τους δίνονται ευκαιρίες. Για να βρίσκομαι εγώ εδώ τώρα, κάποιος μου έδωσε μια ευκαιρία. Πολλοί άνθρωποι απλώς θέλουν μια ευκαιρία για να γίνουν κάτι σπουδαίο. Εμείς σαν οικογένεια είχαμε υπομονή και διψούσαμε για μια ευκαιρία. Κάναμε για πολλά χρόνια ό,τι μπορούσαμε κι όταν έρχεται η ευκαιρία πρέπει να την αρπάζεις. Οι γονείς μου πάντα μας έλεγαν να είμαστε σκληροί, να πιστεύουμε στο Θεό και πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή και πίστη».
Για τα όνειρά του εκτός μπάσκετ: «Όσο μεγαλώνω και ωριμάζω θέλω να ασχοληθώ και με άλλους σκοπούς. Ίσως να πάω στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική ή και στην Ελλάδα για να χτίσω σχολεία. Ένα πράγμα που είναι σίγουρο, είναι πως όταν φύγω από τη γη, θα έχω βοηθήσει ανθρώπους να έχουν ένα καλύτερο μέλλον».
Για το προσωνύμιο Greek Freak: «Μου αρέσει το παρατσούκλι μου. Θεωρώ πως είναι πολύ ωραίο. Πρώτα από όλα έχει το ελληνικό στοιχείο, γιατί πάντα εκπροσωπώ τη χώρα μου. Και δεύτερο το freak, γιατί είμαι ένας αθλητής που θέλω να κάνω τερατώδη πράγματα στο παρκέ».
Για τον κορυφαίο παίκτη του ΝΒΑ: «Ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι ένα από τα πρότυπά μου. Για μένα ο καλύτερος παίκτης στο ΝΒΑ. Και θα είναι για κάποια χρόνια ακόμη. Με αυτά που κάνει κρατά γερά αυτή τη θέση, αλλά ελπίζω ακόμη κι εγώ κάποια μέρα να του την πάρω».
Για τα στοιχεία που πρέπει να βελτιώσει στο παιχνίδι του: «Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να βελτιώσω. Μιλάω περισσότερο με τους συμπαίκτες μου, βελτιώνομαι και στο σουτ, ενώ χτίζω και χαρακτήρα. Θα πρέπει να είσαι δολοφόνος στο γήπεδο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όταν πατάς στο παρκέ θα πρέπει να παίζεις σαν να είναι το τελευταίο στο ματς».
Τη συνέντευξη είδαμε πρώτα εδώ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.