Χρόνια τώρα με βασανίζει ένα ερώτημα… «Για ποιο λόγο, στον τόπο που ζω, η κυρίαρχη απάντηση στο ερώτημα της ψήφου, είναι… «Μυστική»!. Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα πριν καταθέσουμε το ερώτημα «Τι ψήφισες;». Ειλικρινά δε βρίσκω κανένα λόγο –κι αν διαφωνείτε βοηθήστε με- να δημιουργεί οποιοσδήποτε προστατευτικό ανάχωμα, μπροστά από τις πολιτικές επιλογές του και χωρίς να γνωρίζω άριστα την κατάσταση που επικρατεί σε άλλους τόπους, είμαι πεπεισμένος ότι μόνο στην Ελλάδα, ο πολιτικός, ή ιδεολογικός προσανατολισμός, αποτελεί κάτι σαν προσωπικό «Αγιο Δισκοπότηρο»…
Ένα μυστήριο κλειδωμένο, βαθιά μέσα στην ψυχή μας κεκαλυμμένο από το παραβάν του εκλογικού κέντρου. Γιατί κάποιος υποστηρίζει με θέρμη την αγαπημένη ομάδα του, φωνάζει και διαδηλώνει υπέρ της, αλλά αποφύγει σαν κλέφτης που θέλει να γλιτώσει τη σύλληψη, να υποστηρίξει την ψήφο του; Ευτυχώς, το περιβάλλον των πράσινων και γαλάζιων καφενείων, του πολιτικού «εμφυλίου» πολέμου που στηνόταν τόσο άνετα όσο και το πάλκο ενός περιοδεύοντα θιάσου σε κάθε ομήγυρη στο παρελθόν, τείνει να ξεφτίσει. Γιατί τα λέω όλα αυτά όμως; Για να μπω στη ουσίας της σκέψης μου, μετεκλογικά κι ενώ οι κομματικές και μιντιακές αναλύσεις, διυλίζουν τον κώνωπα, ασκώντας προχωρημένες πολιτικές κριτικές…
Για να ξεκαθαρίσω… Με λένε Θανάση Ασπρούλια και στις κάλπες που στήθηκαν στο εκλογικό κέντρο του Αγιου Βασιλείου (Σειρές ή Βερσίτσι) Καλαβρύτων, έσπρωξα στη χαραμάδα το ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού. Για πολύ ιδιαίτερους προσωπικούς λόγους, συνάμα με τους έντονους πολιτικούς που είχαν εγκαταστήσει στη γκλάβα μου. Λίγες ώρες μετά την άσκηση του καθήκοντός μου, όμως, συνάντησα, μέσω του τηλεοπτικού δέκτη, για ακόμα μία φορά, ένα σμάρι ανειλικρινών προσώπων, που καλούνταν να εξηγήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και να ακτινογραφήσουν , τη δομή και τα εσωτερικά κίνητρα των ψηφοφόρων. Ακουγα ανθρώπους να αποθεώνουν τον κυρίαρχο ελληνικό λαό (που κατ’αυτούς γνωρίζει άριστα τι ψηφίζει), την ίδια στιγμή, που δήλωναν προβληματισμό για την κύηση του αυγού του φιδιού, που γέννησε τελικά 22 νοσταλγούς του Χίτλερ στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων αλλά και των άλλων κομμάτων , σε μία παροιμιώδη διαδικασία, έφτυναν, αλλά συνάμα έγλειφαν τα δάχτυλα αυτών που τους μαύρισαν, διότι δεν είχαν τη δύναμη να φωνάξουν το αυτονόητο… Ότι ο μέσος Ελληνας πολίτης, διακατέχεται από πλήρη άγνοια και δραματική έλλειψη παιδείας σε ό,τι έχει σχέση με τη πολιτική. Είναι ο κατ’εξοχήν Ο.Φ.Ας ψηφοφόρος, δίχως το παραμικρό πολιτικό υπόβαθρο, που σαλιώνει ψηφοδέλτια σαν να κολλάει το μπάφο του και το σπρώχνει στην κάλπη με το όνειρο να εκλεγεί ο «δικός του» βουλευτής που θα του δώσει προαγωγή και την επόμενη μέρα, στη δουλειά, θα πάρει, όλους αυτούς που τον …γαμούσαν μέχρι τότε, κωλοφεράτζα. Μη λοκάρετε με τις λέξεις… Εσείς, ή πολλοί από εσάς, τις χρησιμοποιείτε. Οι λέξεις δεν είναι ταμπού φίλοι μου όταν εκφράζουν τις αληθινές εικόνες…
Ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι αυτός που εφηύρε το τρικ της μυστικότητας της ψήφου και όχι βεβαίως για να υπερασπιστεί το αναφαίρετο και δημοκρατικό δικαίωμα της ανωνυμίας, αλλά για να προστατεύσει την πελατειακή σχέση που (θα ήθελε να) είχε αναπτύξει με τους εισπράκτορες των σταυρών του… Η (γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά), να απενοχοποιηθεί από κάθε είδους ταύτιση που θα μπορούσε να επιφέρει η έκφραση μίας πολιτικής άποψης, ώστε σε ενδεχόμενη αλλαγή κυβέρνησης να μην μάζευε τα μπογαλάκια του για τη μετάθεση στην πόλη της …πινέζας! Παρόλα αυτά, κάποιοι επιμένουν… Να αναλύουν την πολιτική στάση ενός λαού, που στο 35% του πληθυσμού του, εν καιρώ κρίσης και στην πιο κρίσιμη εκλογική διαδικασία, προτίμησε να πάει για μπάνιο… Ενός λαού, που ανάθεμά την πίστη μου, αν διάβασε έστω και μία λέξη από τα δεδηλωμένα προγράμματα των κομμάτων, ενός λαού που είναι ξεκάθαρο ότι δεν πιστεύει σε πολιτικές, που αν του μιλήσεις για ιδεολογικά πεδία, θα σου απαντήσει… «Τι μου τώρα για πεδία και ….αιδοία», ενός λαού που ψήφισε τα κόμματα από τα οποία άκουσε αυτά που ήθελε να ακούσει κι όχι αυτά που έπρεπε…
• Νεοδημοκρατών που ψηφίζουν τον Σαμαρά, ο οποίος σε δύο –κι όχι μία- περιπτώσεις στέρησε από το κόμμα του την εξουσία,
• Πασοκτζίδων, που τίμησαν τον Βενιζέλο, τον άνθρωπο που (ρωτήστε και τον Βαξεβάνη), όπως λέγεται, έχει έμμεση ή άμεση συμμετοχή σε μία σειρά νομοθετημάτων που είτε ξεπερνούν ή ισορροπούν στα όρια της συνταγματικότητας,
• ΣΥΡΙΖΑίων, που ψήφισαν μεν ό,τι κι εγώ, έχοντας όμως και οι ίδιοι άγνοια για τον τρόπο που ο Τσίπρας θα διεκδικήσει αυτά που λέει, ή τέλος πάντων πόσο εφαρμόσιμα είναι,
• Αναξάρτητων (Ελληνων), που αφήστε, εδώ δεν έχω λόγια,
• Χρυσαυγιτών, επονείδιστων πατριωτών, ένα σημαντικό μέρος των οποίων είναι παιδιά από 18 έως 24 ετών, που έχουν παραμυθιαστεί από μεγάλα λόγια και νταηλίδικες πράξεις, αλλά δε αντιλαμβάνονται τι ακριβώς ψήφισαν,
• ΔΗ.ΜΑΡιτών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, που ταλαντεύτηκαν μεταξύ της αποχής και της ψήφου διαμαρτυρίας, όπως βέβαια συνέβη και με άλλα κόμματα και βεβαίως.
• Πολιτικών που εδώ και χρόνια, τους ακούμε να απευθύνονται στην νεολαία ως την μελλοντική πηγή ενέργειας και ιδεών του τόπου, αλλά το βούλωσαν και δεν έβγαλαν άχνα όταν οι δημοσκόποι τους ενημέρωσαν ότι τα νεαρά ηλικιακά στρώματα έφτυσαν τον δικομματισμό στη μάπα…
Μου ζητάτε στο πολιτικό κριτήριο αυτού του λαού να έχω εμπιστοσύνη; Και πολύ περισσότερο να αναλύσω το ιδεολογικό προφίλ του, ώστε να ερμηνεύσω το μήνυμα που έστειλε μέσω της κάλπης στον δικομματισμό; Συγγνώμη, αλλά έχω πιο σοβαρά πράγματα να κάνω… Και καταριέμαι τον εαυτό μου που τις τελευταίες ημέρες δίνω σημασία και χαλιέμαι, ακούγοντας από τους θαυμάσιους πολιτικούς μας, να γλύφουν αυτό το καθόλα εγωπαθές αλλά πολιτικά αγράμματο κι αμόρφωτο εκλογικό σώμα… Θα αποδεχθώ την ετυμηγορία του, θα υπερασπιστώ κάθε λογική δημοκρατίας για τον τόπο μου, θα επεξεργαστώ τα επιχειρήματά του, αλλά συγγνώμη… Όχι! Δε θα δώσω την παραμικρή βάση, ούτε θα επιχειρήσω να αναλύσω επί πολιτικής βάσης το σκεπτικό του Ελληνα ψηφοφόρου, έστω κι αν αυτός είναι που θα καθορίσει τη δική μου τύχη… Αυτό, έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει… Θα ήταν ο πιο χαμένος χρόνος της ζωής μου…
Και τον χρειάζομαι τον χρόνο… Τον έχω ανάγκη… Για να κάνω την αυτοκριτική μου κυρίως, που ενίοτε την καταγράφω και δημοσίως… Ας είναι καλά τα παιδιά τούτου του site, που μου έδωσαν το δικαίωμα να τα κάνω!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.