Η επιθυμία ( και απαίτηση θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς) του λαού για συνεργασία της αριστεράς είναι κατανοητή και δεδομένη και εκφράστηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές. Το ερώτημα ωστόσο που προκύπτει είναι κατά πόσο η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα προς τα λοιπά κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ) έχει βάση ή απλά γίνεται για να γίνεται…
Προεκλογικά , θα μπορούσε να κατανοήσει κανείς τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ για συνεργασία των δύο τους μετεκλογικά, παρά το γεγονός πως από το Περισσό ήταν ξεκάθαροι πως δεν προτίθενται να συνεργαστούν με κανέναν, ούτε καν με το πιο κοντινά ιδεολογικά τους κόμμα, καθώς ακόμα και με αυτό τους χωρίζουν αγεφύρωτες διαφορές στην παρούσα τουλάχιστον φάση.
Καλώς ή κακώς το χάσμα ανάμεσα στα δύο κόμματα της αριστεράς είναι τόσο μεγάλο που το να δώσει κανείς ελπίδα στον απλό κόσμο (πράγμα που ζητάει απελπισμένα ο λαός) εκεί που δεν υπάρχει δεν είναι μαγκιά αλλά λαϊκίστικο ψέμα… Κι αυτό γιατί είναι τουλάχιστον αφελές από τον ΣΥΡΙΖΑ να πιστέψει πως ένα κόμμα τόσο σταθερό και προσηλωμένο στις απόψεις του όσο το ΚΚΕ θα άλλαζε ξαφνικά τις θέσεις του, υιοθετώντας μάλιστα άλλες τις οποίες θεωρεί ανέφικτες και ψευδείς.
Αν λοιπόν σε ορισμένους έκανε εντύπωση η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά (έχοντας ως δεδομένο το «όχι» της Αλέκας Παπαρήγας και του ΚΚΕ σύσσωμου) τότε τι να πει κανείς μετεκλογικά, που με τις παρούσες συνθήκες ακόμα και το ΚΚΕ να έλεγε το πολυπόθητο «ναι» μια απλή μαθηματική πράξη αρκεί για να καταλάβει κανείς πως το άθροισμα των εδρών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ δεν αρκεί όχι για κυβέρνηση αριστεράς αλλά ούτε για ζήτω!
Με δεδομένη λοιπόν την άρνηση του ΚΚΕ για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την ούτως ή άλλως δεδομένη αδυναμία σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης μένει να δούμε τι άλλο έχει να προτείνει ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, τώρα που τα ποσοστά του είναι πολύ υψηλά και το κλίμα το ευνοεί όσο ποτέ άλλοτε. Και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε αν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ δεχόντουσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να θέσουν τους παραμικρούς όρους, αποδεχόμενοι δηλαδή στο 100% το πρόγραμμα του, τι εξελίξεις θα είχαμε τότε.
Διότι η κλισέ φράση «Δεν είναι μέρα χαράς, είναι μέρα ευθύνης» παίρνει σάρκα και οστά για τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του. Η στροφή του κόσμου προς την αριστερά είναι κάτι που μόνο θετικά μπορεί να το κρίνει κάθε υγιείς σκεπτόμενος άνθρωπος, ωστόσο σημασία έχει και το αν αυτά τα οποία άκουσε ο λαός ώστε να πάρει την απόφαση του να… στρίψει αντιστοιχούν στην πραγματικότητα η όχι.
Διότι όπως και να το κάνουμε στο τέλος της ημέρας, κατά την γνώμη μου τουλάχιστον, είναι καλύτερα να έχεις πει ή να έχεις πιστέψει μια άσχημη αλήθεια παρά ένα όμορφο ψέμα…
Υ.Γ: Οικονομικός αναλυτής δεν είμαι, οπότε δεν γνωρίζω το τι και το πώς απλά αναρωτιέμαι με ποιό τρόπο γίνεται να καταγγείλεις κοτζάμ Μνημόνιο, να μην παρθούν δηλαδή άλλα μέτρα και να αφαιρεθούν αν δεν κάνω λάθος κάποια από τα ήδη υπάρχοντα και παράλληλα οι Ευρωπαίοι να σε αφήσουν να παραμείνεις μέσα στο ευρώ… Ίδωμεν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.