Ένας χρόνος πέρασε από το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Αντιφασιστικές διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα δήλωσαν την εναντίωση τους στην εξάπλωση του μικροβίου του φασισμού. Το 3pointmagazine.gr βρέθηκε στις διαδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι οποίες αν και διαλύθηκαν με χρήση αδικαιολόγητης βίας, έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα για τη συνέχεια.
Εδώ Θεσσαλονίκη. «Έναν χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά, η ΧΑ καταφέρνει να διατηρεί την επιρροή της και να προσπαθεί να βάλει ρίζες στην κοινωνία»: Έτσι ξεκινά το φυλλάδιο το οποίο μας έδωσαν φτάνοντας στην πλατεία Αριστοτέλους.
Τα περίπου χίλια, ή και λιγότερα άτομα, μας έκαναν να πιστέψουμε πως ίσως η… μόδα του Φύσσα πέρασε, μαζί με τόσες άλλες. Μισή ώρα αργότερα ο κόσμος τριγύριζε ασφυκτικά το άγαλμα του Βενιζέλου, ευτυχώς διαψεύδοντας μας.
Μάλλον ούτε η αστυνομία περίμενε τόσο μεγάλη προσέλευση, κάτι που φάνηκε από την προσπάθεια τους να διαλύσουν την πορεία από τα πρώτα μέτρα της, στο ύψος περίπου της Αγίας Σοφίας, ρίχνοντας δυο δακρυγόνα. Το “ανθρώπινο ποτάμι” όμως δεν σταμάτησε έτσι εύκολα και προσπέρασε τις πρώτες προκλήσεις (γιατί μόνο ως πρόκληση μπορεί να θεωρηθεί απ’ τη στιγμή που δεν υπήρχε κάποια αιτία). Όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά συνέχισε να μεγαλώνει. Από τη μέση περίπου της συγκέντρωσης υπολογίσαμε χονδρικά περίπου τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους, ίσως και περισσότερους, μεταξύ τους οι… συνήθεις ύποπτοι, αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, ακόμη και οικογένειες με μικρά παιδιά. Αυτοί που ξεχώρισαν, κυρίως γιατί αυτοί είναι το μέλλον, ήταν οι «πιτσιρικάδες», όχι κάτω από 13-14, όχι πάνω από 18-19.
«Μισή ώρα αργότερα ο κόσμος τριγύριζε ασφυκτικά το άγαλμα του Βενιζέλου, ευτυχώς διαψεύδοντας μας»
Πέρα των δύο προαναφερθέντων δακρυγόνων, οι διαμαρτυρόμενοι συνέχισαν την πορεία τους ειρηνικά, με τα ΜΑΤ να τους ακολουθούν από το πεζοδρόμιο, προστατεύοντας την περιουσία του «φτωχού λαού», σπρώχνοντας όμως χωρίς ιδιαίτερη ντροπή μια ηλικιωμένη που προσπαθούσε να περπατήσει στο πεζοδρόμιο.
Η ερώτηση μας σε δυο τρεις αστυνομικούς σχετικά με τον τερματισμό της πορείας πήρε την απάντηση «δεν ξέρουμε, απλά τους ακολουθούμε», όπως αποκαλύφθηκε όμως αργότερα, ήξεραν πολύ καλά που οδηγούταν. Η πορεία δεν τερματίστηκε εκεί από όπου ξεκίνησε, στην πλατεία Αριστοτέλους δηλαδή, συνέχισε όμως να προχωράει, με τους αστυνομικούς που τους περιτριγύριζαν να μην δείχνουν και ιδιαίτερη έκπληξη. Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να αναφερθεί πως εδώ και κάποια ώρα ακολουθούσαμε την πορεία από τις τελευταίες σειρές, οπότε είχαμε «ευχέρεια κινήσεων».
«…προστατεύοντας την περιουσία του «φτωχού λαού»
Φτάνοντας στην πλατεία Εμπορίου, τέσσερις κλούβες στη διασταύρωση και μια πίσω τους σε περίπτωση… έκτακτης ανάγκης έκλεισαν το δρόμο οδηγώντας την πορεία στην παραλιακή, όπου και πάλι τους κλεινόταν ο δρόμος από περίπου πέντε κλούβες. Μόνη οδός, η πορεία επί της Λεωφόρου Νίκης προς τον Λευκό Πύργο. Πριν όμως στρίψουν οι διαδηλωτές κατάφεραν να «σημαδέψουν» με σπρέι μια από αυτές, με τους αστυνομικούς να τρέχουν να το σβήσουν (παρόμοια περίπτωση με το «Το δέντρο ρε!» στα γεγονότα του ’08 στο κέντρο της Αθήνας). Κάποιοι άρχισαν να υποψιάζονται πως σύντομα θα τελειώσει η πορεία, με κάποιες κοπέλες να σημειώνουν έξυπνα πως «από τη θάλασσα δεν μπορούν να φύγουν».
«τέσσερις κλούβες στη διασταύρωση και μια πίσω τους σε περίπτωση… έκτακτης ανάγκης έκλεισαν το δρόμο οδηγώντας την πορεία στην παραλιακή
Κάπου εκεί αποκαλύφθηκε πως η αστυνομία ήξερε ακριβώς που θα όδευε η πορεία. Ακριβώς μπροστά στην είσοδο του Λιμανιού έπεσαν οι πρώτες κρότου λάμψης, δακρυγόνα και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία. Ένα ζευγάρι τουρίστες με το νεογέννητο μωρό τους έτρεξε τρομοκρατημένο να βρει καταφύγιο στα Λαδάδικα, όπως και όσοι ήταν σχετικά μακριά από το κέντρο της πορείας, ξεφεύγοντας από το ανέντιμο παιχνίδι που έφερε τη διαδήλωση περικυκλωμένη. Λίγο πιο πέρα συναντήσαμε έναν κύριο, περίπου στα 50, με το γιο του, με τον πρώτο να έχει πρόβλημα με το μάτι του, με τα χημικά της αστυνομίας να μην βοηθούν ιδιαίτερα στην κατάσταση του. Τους ρωτήσαμε εάν διαλύθηκε τελείως η πορεία, με το γιο του να μας λέει με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο όσα απερίγραπτα γεγονότα είδαν τα μάτια μας: «Μας γάμησαν».
Σήμερα το μόνο που θυμίζει στην πόλη τα χθεσινά γεγονότα είναι η περίεργη μυρωδιά των ληγμένων χημικών της αστυνομίας. Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ίσως έχει πάει και προς το χειρότερο. Το φυλλάδιο ολοκληρωνόταν με τη φράση «δώσε μαζί μας αυτόν τον αγώνα!», ένας αγώνας άνισος, που ποτέ δεν τελειώνει και ποτέ δεν αξίζει να παρατήσεις.
Εδώ Αθήνα. Αφού κατεβήκαμε ειρηνικά στο Κερατσίνι προκειμένου να στείλουμε ένα μαζικό και ηχηρό μήνυμα κατά του φασισμού, άρχισαν να μας περικυκλώνουν οι μαυροντυμένοι, των οποίων την ταυτότητα ίσως δε θα μάθουμε ποτέ.
Αφού χτύπησαν κάποιους ανθρώπους, έσπασαν το Κ.Ε.Π , μία τράπεζα , έγραψαν στο Max Perry ότι γαμιέται ή κάτι παρεμφερές, διέσπασαν το μπλόκ μας, πέταξαν μολότοφ και προσπάθησαν να μας στείλουν σε άλλη κατεύθυνση λέγοντάς μας πως μπροστά μας έχει μπάτσους. Πάντως στο παιχνίδι « βρες τον ασφαλίτη» που έπαιζα με τους φίλους μου, οι μαυροντυμένοι βγήκαν νικητές. Κάτι που θα επιβεβαίωναν λίγο αργότερα οι ΜΑΤατζίδες με την άγρια καταστολή τους.
Το κράτος με την ψευδή εικόνα του παρακράτους που χρησιμοποιεί συχνά πυκνά τη βία για να ξεχάσει την αγάπη, απέτυχε. Αφενός γιατί η εκτόνωση των μαυροντυμένων έφερε ένα πλήγμα στον καπιταλισμό, όσο πλήγμα μπορεί να φέρει και το μποικοτάζ στην coca cola. Αφετέρου διότι ό, τι εντυπώθηκε μέσα μας δεν είχε καμία σχέση με το μαύρο. Ήταν ο πατέρας του Σαχζάτ Λουκμάν( ο οποίος δολοφονήθηκε από Χρυσαυγίτες) που συγκινημένος τίμησε το μνημείο του Παύλου Φύσσα, ήταν η ηλικιωμένη κυρία που κλαίγοντας φίλησε την προτομή του. Τα πολύχρωμα μπαλόνια που σιγά σιγά έφευγαν στον ουρανό όπως και τα πολυποίκιλα όνειρα ενός ανθρώπου. Ο στίχος: «μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις όμορφα και όρθιος σε δημόσια θέα». Ίσως να είναι όλα θέμα χρώματος τελικά.
Ρεπορτάζ: Λάμπρος Παπαευθυμίου- Μάιρα Ζαρέντη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.