Μπασέμ Ταμίμι: «Ο καπιταλισμός θέλει να είμαστε ευχαριστημένοι βάζοντας τον τραυματισμένο Παλαιστίνιο σε καροτσάκι»

Ενώ ακόμα η Αχέντ Ταμίμι και η μητέρα της κρατούνταν στις ισραηλινές φυλακές απ’ όπου απελευθερώθηκαν την περασμένη Κυριακή, ο πατέρας της οικογένειας Μπασέμ Ταμίμι παραχώρησε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα “Junge Welt”, την οποία μετέφρασε το περιοδικό Κατιούσα και αναδημοσιεύουμε. Πολύ σημαντικές ήταν οι επικρίσεις του για την “κατεστημένη”, φιλανθρωπικού τύπου αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, απορρίπτοντας τη θυματοποίηση και προβάλλοντας την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι συμπατριώτες του ως αγωνιστές για την ανεξαρτησία και την ελευθερία τους. Υποδεικνύει τον πραγματικό ένοχο, που δεν είναι γενικά το Ισραήλ, αλλά η λειτουργία του ως αιχμή του δόρατος του ιμπεριαλισμού στην περιοχή κι ως κατοχική δύναμη στην Παλαιστίνη. Αναφέρεται στα μαρτύρια της οικογένειας Ταμίμι που εκτείνονται σε γενιές ολόκληρες, στο πώς βίωσε τη φυλάκιση της κόρης και της συζύγου του, ενώ κλείνει με την πεποίθηση ότι Εβραίοι και Παλαιστίνιοι μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο κράτος υπό προϋποθέσεις.

Η νεοαποικιοκρατία θέλει να θυματοποιεί τους Παλαιστίνιους, ώστε να υποστηρίζονται μόνο από συμπόνια. Ξέρω, ότι πολλοί Ευρωπαίοι μας στηρίζουν συναισθηματικά, αλλά τα κράτη έχουν φιλοϊσραηλινή στάση. Η Γερμανία στέλνει στους Παλαιστίνιους οικονομική υποστήριξη για φαγητό, αλλά οι Ισραηλινοί παίρνουν υποβρύχια για το στρατό τους.

Ο καπιταλισμός θέλει να είμαστε ευχαριστημένοι βάζοντας τον τραυματισμένο Παλαιστίνιο σε καροτσάκι. Αλλά ευθύνη σας είναι να τερματίσετε την κατοχή, ώστε να μην πυροβολείται καν ο Παλαιστίνιος. Έρχεστε για να λύσετε το αποτέλεσμα, κι όχι το αίτιο του προβλήματος! Κανείς δε μιλάει για την κατοχή αυτή καθαυτή, αλλά για τα σημεία ελέγχου, το τείχος, τους εποικισμούς κλπ. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα, είναι μόνο μια μορφή του προβλήματος.

Όλα τα σχέδια που έχουν ξεκινήσει στην Παλαιστίνη, υπάρχουν απλώς για να κάνουν πιο υποφερτή την ζωή των Παλαιστινίων. Δε χρειάζομαι αυτοκινητόδρομο από το Ναμπί Σάλεχ μέχρι τη Ραμάλα, με γρήγορη μεταφορά και ένα σημείο ελέγχου. Χρειάζομαι μόνο ένα μικρό μονοπάτι κι ένα γαϊδούρι χωρίς σημείο ελέγχου. Δε θέλω να με βοηθήσετε να πάρω άδεια για την Ιερουσαλήμ. Θέλω να πάω εκεί χωρίς άδεια. Δε θέλω να πάρω άδεια να είμαι παρών στη δίκη του παιδιού μου. Θέλω αυτή η δίκη να μη γίνεται καθόλου.

Όταν ήμασταν το 2017 στη Νότιο Αφρική, δείξαμε ένα ντοκιμαντέρ με την κατάσταση στο Ναμπί Σάλεχ. Μετά την ταινία πολλοί έκλαψαν, η Αχέντ έβγαλε ένα σύντομο λόγο: «Ευχαριστούμε για τα δάκρυά σας, αλλά εμείς έχουμε χύσει πολλά δάκρυα από δακρυγόνα. Λόγω της αξιοπρέπειας της πατρίδας και του λαού μου δε μου αρέσει να με λυπούνται. Δεν είμαι θύμα, είμαι αγωνίστρια της ελευθερίας. Κι αν μας βλέπετε ως μαχητές της ελευθερίας, που παλεύουν για τα δικαιώματά τους, μπορείτε στ’ αλήθεια να μας υποστηρίξετε. Αν θέλετε να μας βλέπετε ως θύματα, δε χρειαζόμαστε τα λεφτά σας. Οι δικοί σας φτωχοί αξίζουν τα λεφτά σας περισσότερο από μας».

Αυτό είναι το σημαντικότερο μάθημα που μου έδωσε η κόρη μου. Σας χρειάζομαι για να μπείτε μαζί μου στον αγώνα και να τερματίσετε την κατοχή. Το πρόβλημα δεν είναι το Ισραήλ, το Ισραήλ είναι μόνο σκιά του προβλήματος. Το Ισραήλ είναι η εμπροσθοφυλακή και η είσοδος για την αγορά του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού, της στρατιωτικής βιομηχανίας. Οι δυτικές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη χρειάζονται το Ισραήλ και τον ειδικό του ρόλο ως αποικιακή δύναμη στη Μέση Ανατολή.

Η μισή σας οικογένεια αυτή τη στιγμή κρατείται; Τι σημαίνει αυτό για σας;

Η καθημερινότητα είναι σκληρή, γιατί με την αιχμαλωσία καταστρέφεται το σύστημα της οικογένειάς μας. Οι γυναίκες είναι το κέντρο των παλαιστινιακών οικογενειών. Οι δυο μικρότεροι γιοι μου είναι δώδεκα και δεκατεσσάρων ετών, χρειάζονται την αγκαλιά της μάνας τους. Κι εγώ τη χρειάζομαι. Μπορώ να μαγειρέψω για τα παιδιά μου, αλλά όταν τα φροντίζει η μάνα τους, είναι κάτι άλλο. Ξέρετε, για τους άλλους πρέπει να είμαι δυνατός. Αλλά μερικές φορές κλαίω. Τώρα κρατείται κι ο μεγάλος μου γιος. Πρέπει να είμαστε υπομονετικοί και να παλεύουμε για τη ζωή μας.

Μπορείτε να επισκέπτεστε τους συγγενείς σας;

Ναι, αλλά δεν είναι απλό. Πρέπει να πάρεις άδεια από το ισραηλινό κράτος, ώστε ως Παλαιστίνιος να επισκεφτείς ισραηλινά εδάφη. Κι αυτή δε δίνεται πάντα. Μια φορά τη βδομάδα υπάρχει ραδιοφωνική εκπομπή που επιτρέπει στα μέλη της οικογένειας να στείλουν μηνύματα στους κρατουμένους.

Πώς εξηγείτε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την περίπτωση της κόρης σας;

Οι άνθρωποι αρχίζουν πια να μη θέλουν να βλέπουν το θάνατο παιδιών, στη Συρία, την Υεμένη, την Παλαιστίνη. Και τότε βλέπουν ένα ξανθό παιδί με γαλανά μάτια να στέκεται μπρος σε έναν οπλισμένο άντρα. Η Αχέντ δεν ανταποκρίνεται στο στερεότυπο των Παλαιστινίων, που τους έχει εντυπωθεί με πλύση εγκεφάλου. Αν ανταποκρινόταν, δε θα τους ένοιαζε. Ο Michael Oren, ο ισραηλινός πρέσβης στις ΗΠΑ, ισχυρίστηκε πως δεν είμαστε πραγματική οικογένεια. Με αυτό ήθελε να πει πως δεν είναι Παλαιστίνια.

Η Αχέντ δεν εκπαιδεύεται σε πεντάστερο ξενοδοχείο να γίνει σύμβολο. Είναι στη φυλακή, στα χέρια του εχθρού της. Είναι δύσκολο για μένα, αυτοί οι τρομοκράτες μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ίσως λίγο μετά την απελευθέρωσή της να την φυλακίσουν και πάλι. Έτσι είναι η ζωή στην κατοχή. Προσπαθούν να μας διώξουν από τη χώρα μας, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Δεν επιτρέπεται να τρομάξουμε από τις ευθύνες μας και να δραπετεύσουμε από την πατρίδα μας.

Όταν οι άνθρωποι στον κόσμο βλέπουν την Αχέντ να χτυπά έναν στρατιώτη, δεν ξέρουν τι αντιπροσωπεύει για εκείνη. Δεν ξέρουν την ιστορία της, δεν ξέρουν ότι με αυτή τη στολή συνδέει ό,τι άσχημο έχει συμβεί στην οικογένειά μας. Είμαι περήφανος για εκείνη. Είναι αρκετά δυνατή ν’αντισταθεί στην κατοχή. Πιστεύω ότι έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.

Η βασική εξήγηση για την πράξη της είναι η κατοχή. Η λανθάνουσα εξήγηση είναι πως ο ξάδερφός της λίγο πριν το βίντεο τραυματίστηκε βαριά στο κεφάλι από σφαίρα καουτσούκ ώστε έπεσε στο πάτωμα και οι άνθρωποι νόμιζαν πως πέθανε. Λίγο μετά ήρθαν οι στρατιώτες που είχαν πυροβολήσει τον ανιψιό μου, πάνω από το φράχτη του σπιτιού μου. Δεν πυροβόλησαν την Αχέντ, γιατί τους τραβούσε κάμερα. Στο Μοχάμεντ δεν υπήρχε κάμερα.

Εννιά φορές κρατήθηκα, η θεία κι ο θείος της Αχέντ δολοφονήθηκαν. Η μάνα της πολλές φορές συνελήφθη, πυροβολήθηκε και δυο χρόνια δεν μπορούσε να περπατήσει. Ο μεγάλος μου γιος τρεις φορές συνελήφθη και δυο πυροβολήθηκε. Έναν από τους μικρούς μου γιους θέλανε να συλλάβουν το 2015, υπάρχει γι’αυτό ένα γνωστό βίντεο, στο οποίο η Αχέντ δαγκώνει το στρατιώτη. Το σπίτι μου είναι υπό εντολή κατεδάφισης και έχουν εισβάλει πάνω από 200 φορές και δεκάδες φορές έχουν κατάσχει τις ηλεκτρικές μας συσκευές. Φανταστείτε ένας στρατιώτης να έλθει στο σπίτι σας και να σας τα θυμίσει όλ’ αυτά. Τι θα κάνατε; Θα του χαρίζατε ένα τριαντάφυλλο;

Όταν η διεθνής κοινότητα βλέπει την Αχέντ ή τον ανιψιό μου λέει: Αυτοί πετούν πέτρες! Μα δε βλέπουν ότι το Ισραήλ είναι μια κατοχική δύναμη με πυρηνικά, που πετά ρουκέτες στη Γάζα και απαιτεί χιλιάδες θύματα.

Ποιον εννοείτε, όταν λέτε για διεθνή κοινότητα;

Τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που θεωρούν πως είναι “ανώτερες”, την ΕΕ, τις ΗΠΑ. Κατά τη γνώμη τους πρέπει να υποκύψουμε, αλλά εμείς αντιστεκόμαστε.

Τι κερδίσαμε, αφότου χάσαμε 78% της χώρας μας και πιεστήκαμε στην συμφωνία του Όσλο στη λύση των δύο κρατών, στην “ειρήνευση”; Οι ισραηλινοί εποικισμοί επεκτάθηκαν δραματικά, χτίστηκε τείχος, δεν μπορούμε να μετακινηθούμε ελεύθερα. Δε βλέπω κανένα Ισραήλ πέραν της κατοχικής δύναμης.

Αναφέρατε τη δολοφονία της αδελφής σας και του άντρα της…

Ο αδερφός της γυναίκας μου Ναριμάν το 2012 εκτελέστηκε από τον ισραηλινό στρατό. Η γυναίκα μου τραβούσε το περιστατικό. Τραβούσε βίντεο ενώ πέθαινε.

Η αδερφή μου το 1993 δολοφονήθηκε σε ισραηλινό δικαστήριο. Επρόκειτο για τη δίκη του γιου της. Στο δικαστήριο υπήρξε διαμάχη με Εβραίους εποίκους, άρχισαν να τη χτυπούν. Η ασφάλεια τότε συνέλαβε τον μικρό της 12χρονο γιο. Ρώτησε “γιατί, γιατί;” Τότε μια υπάλληλος την έσπρωξε στις σκάλες. Χτυπούσαν την αδερφή μου, ώσπου πέθανε. Ο γιος της ήταν αναγκασμένος να την κοιτάζει.

Δικάστηκαν οι υπεύθυνοι;

Όχι. Η υπάλληλος απλά συνέχισε τη δουλειά της, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Δεν τους νοιάζει. Ο ξαδερφός μου το 2011 χτυπήθηκε από δακρυγόνο που εκτοξεύτηκε σε ελάχιστη απόσταση εναντίον του. Πέθανε. Η οικογένειά του πήγε στο δικαστήριο. Τι έγινε; Οι δικαστές καταδίκασαν την οικογένεια σε 15 χιλιάδες δολάρια πρόστιμο, γιατί σπατάλησαν το χρόνο του δικαστηρίου.

Δεν μπορείτε να καταλάβετε την κατάστασή μας, αν τη συγκρίνετε με τη χώρα σας. Οι δίκες, η αστυνομία, δεν είναι το ίδιο. Ζούμε σε κατοχή και το Ισραήλ είναι η κατοχική δύναμη. Γιατί είναι εδώ; Αυτό είναι το ερώτημα; Κάποιοι βλέπουν τους Παλαιστίνιους να πετούν πέτρες και ρωτάνε γιατί το κάνουν αυτό. Αλλά το ερώτημα είναι: Γιατί είναι οι Ισραηλινοί εδώ;

Μπορείτε να απαντήσετε το ερώτημα;

Ένα μεγάλο ψέμα της ιστορίας είναι πως η Παλαιστίνη ήταν χώρα χωρίς πληθυσμό για ένα λαό χωρίς χώρα. Αλλά οι Παλαιστίνιοι είναι παραπάνω από τους Ισραηλινούς κι αυτό το φοβούνται. Γι αυτό θέλουν να μας πετάξουν έξω. Αν αποδέχονταν να ζήσουν μαζί μας ειρηνικά, δε θα υπήρχε πρόβλημα. Όχι διακρίσεις, αλλά ίσα δικαιώματα για όλους. Είμαι υπέρ ενός ενιαίου κράτους.

Πιστεύετε στην εβραιοπαλαιστινιακή ειρήνη, παρότι τα μέλη της οικογένειας σας είναι υπό κράτηση;

Ναι, το πιστεύω. Πιστεύω σε μια χώρα Εβραίων και Παλαιστινίων. Επίσης πιστεύω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στην ανθρωπιά μέσα μας. Η πρώτη αξία είναι η ανθρωπιά μας, όχι η γη. Αν επικεντρωθούμε σε αυτό, θα φτάσουμε σε ένα σημείο να μπορούμε να ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλο.