Όλοι σχεδόν έχουμε ακούσει το Highway to Hell των AC/DC. Όλοι λίγο πολύ έχουμε χτυπηθεί σε κάποιο rockόμπαρο ακούγοντας το TNT. Σίγουρα κάπου μπερδεμένος στους παλιούς δίσκους θα σκονίζεται ένας δίσκος του διάσημου συγκροτήματος από την Αυστραλία. Κι όμως αν το ακούσεις και το συγκρίνεις με ένα βίντεο από το youtube μιας live εμφάνισης θα αντιληφθείς τη διαφορά. Κι αυτό διότι το 1980 υπήρξε ένα έτος σταθμός στην ιστορία της μπάντας. Το 1980 πεθαίνει ένας θρύλος των φωνητικών, ένας «αλήτης» με τη rock ερμηνεία της λέξης, ένας δαιμονικός τραγουδιστής.
Γεννημένος στις 9 Ιουλίου 1946 στο Forfar της Σκωτίας, ο Ronald Belford Scott, ή Bon Scott όπως έγινε γνωστός, δεν είχε αυτό που λέμε μια ζωή μέσα στα ακόρντα και στις συγχορδίες. Μαζί με τους γονείς του αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία, όπου και εργάστηκε περιστασιακά ως πωλητής, οδηγός τρακτέρ ή ψαράς. Στα 18 του σχημάτισε την πρώτη του μπάντα έχοντας καθήκοντα drummer και μερικές φορές τραγουδιστή. Δύο χρόνια αργότερα, δημιούργησε τους The Valentines και ανέλαβε το μικρόφωνο του συγκροτήματος. Έπαιξαν support σε αρκετά γνωστά συγκροτήματα ανοίγοντας τις συναυλίες τους, όπως στους Deep Purple και στους Free. Το 1974 έρχεται σε επαφή με τους αδερφούς Young, οι οποίοι βρίσκονταν σε αναζήτηση τραγουδιστή για τους AC/DC. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους αναλαμβάνει και επίσημα τα φωνητικά της μπάντας μιας και οι δύο Young βρήκαν στο πρόσωπό του τον τέλειο frontman.
Εκείνη την εποχή το rock ΄n΄ roll εκτός από μουσική προτίμηση θεωρούνταν δείγμα συγκεκριμένης κουλτούρας, καθώς και για πολλούς, τρόπος ζωής. Ο Bon ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε στο πετσί του ένα τέτοιο είδος καθημερινότητας. Έτσι λοιπόν, η 18η Φεβρουαρίου ήταν για εκείνον μία συνηθισμένη μέρα, με δεδομένη μία βραδινή έξοδο σε ένα μπαρ του Λονδίνου και με δεδομένη την κατανάλωση αρκετών ποτών. Στο γυρισμό ο Bon λιποθύμησε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του φίλου του, Alistair Kinnear, και εκείνος τον άφησε να κοιμηθεί εκεί. Την επόμενη μέρα ο Alistair βρήκε τον Bon αναίσθητο στο αυτοκίνητο. Κατά την άφιξή του στο νοσοκομείο ήταν ήδη νεκρός. Επίσημη αιτία θανάτου η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ που οδήγησε σε αναρρόφηση. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα στα μουσικά δρώμενα, όπως και στα υπόλοιπα μέλη των AC/DC, καθώς με τα χρόνια είχαν δεθεί αδερφικά μεταξύ τους.
Το Hells Bells του επόμενου δίσκου γράφτηκε για να τιμήσει τη μνήμη του Bon. Το τραγούδι Bonny, που βασίζεται στη σκωτσέζικη μπαλάντα The Bonnie Banks O΄ Loch Lomond, τραγουδιέται μόνο στις συναυλίες που δίνονται στη Σκωτία, προς τιμήν της καταγωγής του. Ένας αληθινός frontman που με την τραχιά, βραχνή φωνή του έδωσε το στίγμα σε ένα από τα διασημότερα rock συγκροτήματα που υπήρξαν και θα υπάρξουν. Ο Bon αποτέλεσε την πνευματική σπιθαμή των AC/DC με το ουρλιαχτό του, τη μελωδία της φωνής του, το συναίσθημα και τη σκηνική του παρουσία. Απλός σε όλα του, μα όχι μέτριος ή συγκαταβατικός έζησε το rock ΄n΄ roll στην κόψη του ξυραφιού, μέχρι που ξεπέρασε ακόμα και τα δικά του όρια. Στις 18 Φεβρουαρίου 1980 το rock (και όχι η rock μουσική) έχασε έναν άξιο ακόλουθό του.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.