Μπονούτσι βλάκα, σκάσε και σκέψου

Γκολ, 0-2. O 19χρονος πήγε να πανηγυρίσει μπροστά στους οπαδούς της Κάλιαρι. Μπροστά σ’αυτούς που του απηύθυναν ρατσιστικά συνθήματα και κραυγές σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του αγώνα. Στάθηκε μπροστά τους, άνοιξε τα χέρια και έμεινε σταθερός να τους κοιτάει.

Έτσι στέκονται πλέον οι παίκτες μπροστά στο δικό τους κοινό, ζητώντας το χειροκρότημα, την αποθέωση. Ο Κεν στάθηκε μπροστά σ’αυτούς που έβγαζαν τον ρατσισμό τους στο πρόσωπό του. Μετά από 85 λεπτά επιθέσεων σε κάθε επαφή με την μπάλα, είχε έρθει η δική του στιγμή.

Έμεινε εκεί, να τους κοιτάει, με τα χέρια ανοιχτά. Καμία έκφραση, καμία χειρονομία, τίποτα. Οι κραυγές εντάθηκαν. Όμως, οι άνθρωποι στον αγωνιστικό χώρο δεν ήθελαν να ασχοληθούν με τους ρατσιστές, ήθελαν να ασχοληθούν με τον Κεν.

ΤΟΝ ΕΣΠΡΩΞΕ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ

Ένας-ένας κατέφτασαν στο σημείο παίκτες για να τον απομακρύνουν. Δεν έκανε τίποτα κακό, αλλά για εκείνους έπρεπε να σταματήσει και να φύγει από εκεί. Τον έδιωξε ο τερματοφύλακας της Κάλιαρι και ένας αμυντικός των γηπεδούχων, που έκανε νόημα στον κόσμο να σταματήσει.

Ταυτόχρονα τον απομάκρυναν και οι συμπαίκτες του. Ο Μπονούτσι έφτασε στο σημείο. Δεν τον πήρε αγκαλιά, δεν τον συνεχάρη για το γκολ. Τον έσπρωξε προς το κέντρο, με μια κίνηση “φύγε από εδώ”, μάλλον καταδικασμού της στάσης του πιτσιρικά.

50-50, ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΞΕΠΛΥΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Το χειρότερο ήταν αυτό που ακολούθησε μετά το τέλος του αγώνα. Ο Μπονούτσι έκανε δηλώσεις. Δεν μίλησε για τον ρατσισμό, αλλά για την αντίδραση του συμπαίκτη του. “Τα γκολ πανηγυρίζονται με τους συμπαίκτες. Ακόμα και ο ίδιος ξέρει ότι θα μπορούσε να είχε ενεργήσει διαφορετικά. Η ευθύνη είναι 50-50. Ο Μόιζε δεν θα έπρεπε να το έχει κάνει αυτό και το πέταλο δεν θα έπρεπε να έχει αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο”.

Ο Κεν στο πρόσωπο του Μπονούτσι δεν βρήκε σύμμαχο, αλλά έναν ισαποστάκια της κακιάς ώρας. Η ευθύνη είναι 50-50, το χειρότερο ξέπλυμα της ιστορίας. Ναι, Λεονάρντο Μπονούτσι, 50-50. Ο ένας φταίει που είναι μαύρος και οι άλλοι φταίνε που είναι ρατσιστές.

Να ήταν ο μόνος; Ο Αλέγκρι στις δικές του δηλώσεις μετά το ματς μίλησε για ηλίθιους που κάνουν ηλίθια πράγματα και χαλάνε την εμπειρία των οπαδών, αλλά στάθηκε και στον παίκτη του. “Δεν έπρεπε να πανηγυρίσει έτσι, είναι μικρός και πρέπει να μάθει, αλλά συγκεκριμένα πράγματα επίσης δεν πρέπει να ακούγονται”.

ΑΛΛΟ Ο ΡΟΝΑΛΝΤΟ, ΦΙΛΕ ΜΟΪΖ

Δεν έπρεπε Μόιζ να σταθείς ακίνητος μπροστά σ’αυτούς που σε θεωρούν πίθηκο μετά το γκολ σου. Έπρεπε να πας στους συμπαίκτες σου. Τι; Ο Ρονάλντο; Άλλο ο Ρονάλντο. Ο Ρονάλντο εννοείται πως μπορεί να πάει στους οπαδούς της Ατλέτικο και να τους δείξει τα cojones του, άσχετα αν αυτό που έδειχνε η χειρονομία του ήταν μάλλον κάτι άλλο, πολύ χειρότερο.

Άλλο ο Κριστιάνο, φίλε Μόιζ. Αυτόν τον παίρνω αγκαλιά, δεν τον σπρώχνω. Γι’αυτόν δεν ισχύει ότι τα γκολ πανηγυρίζονται με τους συμπαίκτες, αυτός δεν είναι μαύρος, ούτε νέος που πρέπει να μάθει.  Εσύ πρέπει να μάθεις να το βουλώνεις απέναντι στον ρατσισμό, γιατί αλλιώς έχεις το 50% της ευθύνης.

ΤΟ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΠΑΛΟΤΕΛΙ

Ο Μπονούτσι το είχε κάνει ξανά πριν επτά χρόνια. Στο Euro του 2012, ο Μπαλοτέλι ήταν τότε θύμα τέτοιων επιθέσεων. Μόλις σκόραρε, πήγε να ξεσπάσει. Πραγματικό ξέσπασμα, με βρισιές, όχι η απολύτως παθητική στάση του Κεν. Ο Μπονούτσι έτρεξε τότε να του κλείσει το στόμα.

Τότε ήταν “προστασία του παίκτη και της εθνικής, μην τιμωρηθεί ο γνωστός τρελό-Μάριο”, κτλ. Επτά χρόνια μετά, ο Μπονούτσι κρατά ξανά την ίδια στάση. Πενήντα-πενήντα η ευθύνη.

ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΛΑΚΑΣ

Θα ήταν απαράδεκτο να πούμε πως ο Μπονούτσι είναι ρατσιστής, δεν έχουμε στοιχεία για κάτι τέτοιο. Όμως είναι σίγουρα το λιγότερο αφελής, αν πιστεύει πως η σωστή στάση απέναντι στον ρατσισμό είναι το “η ευθύνη είναι 50-50”.

Και είναι σίγουρα “ρατσιστικό” να τρέχει να μαζεύει, να σπρώχνει ή να κλείνει το στόμα στους “μικρούς, άμυαλους μαύρους”, την ώρα που οι “ώριμοι λευκοί” δεν πειράζει να πανηγυρίσουν όπως θέλουν.

Ακόμα και ο ίδιος ο Μπονούτσι μετά το ματς πόσταρε για τη νίκη και το γκολ που πέτυχε. Προφανώς και δεν είπε τίποτα για τον Κεν. Αλλά το tweet είχε και δύο φωτογραφίες. Στη μία εξ αυτών ο Μπονούτσι πανηγυρίζει το γκολ του που άνοιξε το σκορ.

Με τους συμπαίκτες του; Όχι βέβαια. Πανηγυρίζει δείχνοντας τον εαυτό του στον κόσμο της Κάλιαρι. Ο Μπονούτσι μπορεί να το κάνει. Ο Κεν όχι, παρότι είναι ο μόνος στο γήπεδο που δικαιούται 1000% να σταθεί και να απευθυνθεί στους ρατσιστές της κερκίδας.

ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΥΜΑ, ΟΠΩΣ ΣΤΟΝ ΒΙΑΣΜΟ

Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως ο Κεν δεν έκανε τίποτα το άσχημο ή προκλητικό, αν και θα είχε κάθε λόγο να το πράξει. Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι συμπαίκτες και προπονητής να θεωρούν πως το θέμα που πρέπει να σχολιάσουν είναι η στάση του μικρού, για να τον νουθετήσουν.

Ακόμα και την επόμενη μέρα, ο Κιελίνι έκανε δηλώσεις και το θέμα ήταν ξανά ο πανηγυρισμός του Κεν. “Δεν έκανε τίποτα κακό”, είπε ο αρχηγός της Γιουβέντους, “μόνο μια βουτιά ήταν λάθος και είμαι σίγουρος πως δεν θα το επαναλάβει”.

Κουβέντα για τον ρατσισμό, όλοι ασχολούνται με παίκτη, όπως στον βιασμό ασχολούνται με το τι φορούσε το θύμα και ποια ήταν η σεξουαλική της ζωή. Ευτυχώς ο Κεν και η λογική βρήκαν συμπαραστάτες αλλού.

Η ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ

Ο Στέρλινγκ χαρακτήρισε για γέλια την ατάκα του Μπονούτσι, ο Μπαλοτέλι έγραψε στο instagram του Κεν: “Μπράβο. Πες στον Μπονούτσι πως είναι τυχερός που δεν ήμουν εγώ μπροστά. Αντί να σε υπερασπιστεί, είπε αυτά; Είμαι σοκαρισμένος”.

Παρόμοια ποστ από τον Εβρά, τον Ντεπάι, ενώ την ώρα του αγώνα ο Ματουϊντί ήταν αυτός που ύψωσε το χέρι του προς τον κόσμο και απαίτησε να σταματήσουν.  Ο Τουράμ σήμερα το πήγε παραπέρα, είπε πως “στην ουσία ο Μπονούτσι είπε αυτό που πολλοί σκέφτονται, πως οι μαύροι αξίζουν αυτά που παθαίνουν”.

Μαύροι όλοι τους, Οι μαύροι ξέρουν. Έχουν περάσει αυτό που περνάει τώρα ο μικρός. Μόνο που δεν αρκεί να έχουν ο ένας τον άλλον. Αυτό που χρειάζονται είναι σταθεί δίπλα τους ο λευκός προνομιούχος άντρας.

ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΑΝΤΡΑ

Ο στρέιτ λευκός άντρας, με το προνόμιο. Το προνόμιο του να είναι άντρας, άρα να μην έχει να αντιμετωπίσει σεξισμό ή βιασμό. Το προνόμιο του να είναι στρέιτ, άρα να μην έχει θέματα λόγω της σεξουαλικότητάς του, το προνόμιο του να είναι λευκός, άρα να μην αντιμετωπίζει ρατσισμό για το χρώμα του.

Ο Μπουνούτσι έγινε ο απόλυτος εκπρόσωπος, το πλήρες στερεότυπο. Με περίσσια άνεση κούνησε το δάχτυλο στο θύμα, γιατί δεν μπορεί, κάτι θα έχει κάνει λάθος κι αυτός, κάπου θα έχει προκαλέσει. Ακόμα και την επόμενη μέρα, όταν αναγκάστηκε να κάνει νέες δηλώσεις μετά την κατακραυγή, απέτυχε στο να καταλάβει το λάθος του.

Είπε φυσικά πως καταδικάζει τον ρατσισμό, πως τα λόγια του παρερμηνεύτηκαν, αλλά και πάλι δεν στήριξε τη στάση του Κεν, δεν τον ανέφερε, δεν δήλωσε πως ο μικρός δεν έχει την παραμικρή ευθύνη, που δικαιούται να πανηγυρίσει όπως γουστάρει.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ 50-50, ΜΟΝΟ 100-0

Το ποδόσφαιρο δεν φταίει για τον ρατσισμό, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να τον εξαλείψει. Μπορεί όμως να ασχοληθεί μαζί του και πρέπει να το κάνει όταν τα κρούσματα πλέον είναι όσο συχνά όσο τα γκολ του Μέσι και του Ρονάλντο. Για να το κάνει θα πρέπει ο λευκός προνομιούχος άντρας να σκάσει και να κάτσει να σκεφτεί. Να σκεφτεί πως δεν αρκεί να μην είναι ο ίδιος ρατσιστής, δεν αρκεί να λέει “καταδικάζω τον ρατσισμό”.

Να σκεφτεί πόσο τυχερός είναι που δεν γεννήθηκε μαύρος και να καταλάβει πως δεν υπάρχει 50-50, υπάρχει μόνο 100-0. Οι Κεν αυτού του κόσμου δεν έχουν κανέναν λόγο να περνάνε χειρότερα στο γήπεδο και στη ζωή απ’τους Μπονούτσι αυτού του κόσμου. Κι αυτό που σίγουρα χρειάζονται είναι ένα χέρι που τους αγκαλιάζει, που δεν τους σπρώχνει να φύγουν, λες και είναι προβληματικοί ταραξίες.

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΣΤΑΘΜΟΣ

Δεν είναι μακριά η μέρα που ένας παίκτης θα φύγει από το γήπεδο, που ίσως το ματς δεν θα τελειώσει. Όταν θα συμβεί αυτό, εμείς οι προνομιούχοι Μπονούτσι αυτού του κόσμου, θα πρέπει 100-0 να είμαστε δίπλα στον μαύρο, χωρίς τα 50-50 του βλάκα που δεν ξέρει πόσο τυχερός είναι. Αν δεν το κάνουμε, το όνομα του Κεν θα είναι απλώς ένας ακόμα σταθμός στη διαδρομή από τον Γουέα, στον Λιβεράνι, στον Σισόκο, στον Κουλιμπαλί, στον Μουντάρι, στον Μπόατενγκ, στον Νιάνγκ.

Και αυτοί είναι μόνο οι ποδοσφαιριστές στην Ιταλία. Η λίστα μεγαλώνει αν πάμε σε άλλες χώρες. Αν πάμε σε άλλα αθλήματα. Αν δεν μιλήσουμε μόνο για αθλητές, αλλά για όλους τους ανθρώπους. Δεν πρέπει να υπάρχει 50-50 για κανέναν.

Πηγή: sport24.gr