Τελικά όσο κι αν αγαπάς, αν αγαπάς μόνος, η ελπίδα πεθαίνει νωρίς… Γιατί τα άτομα που μας στηρίζουν είναι πάντοτε εκεί… Στα άσχημα… Στα δύσκολα… Στα ξεχασμένα….
Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εμφάνιση του πρωτόγνωρου και πολυσχολιασμένου “Kινήματος των Αγανακτισμένων”.Πριν ένα χρόνο,και συγκεκριμένα σαν σήμερα 25 Μαΐου κατά τις 6 το απόγευμα, κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται μπροστά από τη Βουλή
Παρακολουθώντας την συνέντευξη του Νίκου Μιχαλολιάκου στον Σταύρο Θεοδωράκη και τους «Πρωταγωνιστές», κατανοεί κανείς ακόμα περισσότερο τους λόγους που η Χρυσή Αυγή φώλιασε σταδιακά στη συνείδηση τόσων χιλιάδων Ελλήνων
Ήταν αναμενόμενο το ότι κ.Σαμαράς θα έκανε τα πάντα μέχρι την ημέρα των επόμενων εκλογών της 17 Ιούνη για να εξασφαλίσει την πρώτη θέση και το πολυπόθητο ποσοστό για το κόμμα του, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι πιστεύαμε ότι θα είχε και κάποια όρια
Το ψευδό ηχείο του τραίνου, ανακοίνωσε πως φτάνουμε στο Μοναστηράκι. Η διαδρομή μου τελείωσε. Άλλο ένα εμβόλιο ενάντια στη βλακεία με είχε διαπεράσει. Η ανοσία πλέον έχει κατακτηθεί. Σας ευχαριστώ.
Η ζωή λένε θέλει αισιοδοξία. Θέλει πείσμα και κέφι. Το τελευταίο διάστημα όμως παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες καταβάλλω, η αισιοδοξία φαντάζει παραμύθι απατηλό