Ο δημοτόμπατσος
Δεν είδα ποτέ μου με καλό μάτι την δημοτική αστυνομία, όπως ποτέ μου δεν κατάλαβα ποια ήταν η πραγματική χρησιμότητά της. Παρόλα αυτά, για ένα είμαι σίγουρη, οι δημοτόμπατσοι είναι και αυτοί θύματα.
Παίζοντας φάπες με τη νομιμότητα
Μόνο δύο επιλογές υπάρχουν: είτε δεν θα παίξουμε καθόλου το παιχνίδι της -έστω κουτσής, στραβής και ανάποδης- Δημοκρατίας που έχουμε, και θα κάνουμε, για παράδειγμα, αντάρτικο πόλεων, είτε θα παίξουμε αυτό το παιχνίδι ακολουθώντας όλους τους κανόνες, και όχι μόνο αυτούς που μας βολεύουν.
3. Το γάντι
Το ελληνικό κράτος, από τον Μαυροκορδάτο ως σήμερα, μοιάζει περισσότερο με κάτι διαδικτυακά παιχνίδια προσομοίωσης που στόχος είναι να φτιάξεις και να διοικήσεις μια πόλη, να δημιουργήσεις την ιστορία της και τους θεσμού της. Μοιάζει περισσότερο με αυτό παρά με ένα αληθινό κράτος.
Όλοι διαφορετικοί – όλοι ίσοι
Καθένας με τη δική του ιστορία, ξεκίνησε από τον τόπο του για κάτι καλύτερο ή απλά διαφορετικό. Εκεί που αναζητά το ανθρωπίνως αυτονόητο, μπαίνει με υποσχέσεις και τρέχει ως; εξιλαστήριο θύμα. Η αλλαγή ζωής καταλήγει σε αλλαγή θύτη. Στην αναζήτηση τοιυ αυτοινόητου όμως, κανείς δεν χρειάζεται να είναι μόνος.
Οφείλουν να μην ξεχάσουν
Πριν λίγες μέρες ανεπιθύμητοι και λαθραίοι και τώρα, πρωτοσέλιδο και ευπρόσδεκτοι στο Μαξίμου. Κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη από μέρους της πολιτείας, καθώς τα φλας έχουν το δικό τους βάρος. Οι Αντεντονκούνμπο όμως, οφείλουν να μην ξεχάσουν.
Δεν γίνονται έτσι τα Πολυτεχνεία
Ο κόσμος που δίνει το παρών στο ραδιομέγαρο μειώνεται καθημερινά. Αυτό ήταν αναμενόμενο, αφ' ενός διότι ο Βασίλης Λέκκας κουράζει μετά την εικοστή συνεχόμενη εμφάνισή του, αφ' ετέρου διότι ειπώθηκαν πάρα πολλά, αλλά ουσιαστικός διάλογος για το πώς πραγματικά θέλουμε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν έγινε.
Άδωνις – Πακιστάν = 1-1
Ρίχνοντας μια ματιά στις χτεσινές ειδήσεις, παρατήρησα πως η είδηση για την δολοφονία των δυο έφηβων κοριτσιών στο Πακιστάν συγκέντρωσε δεκάδες τετριμμένα σχόλια: «Απολίτιστοι», «100.000 χρόνια πίσω», «αυτά να βλέπετε και εμείς τους φτιάχνουμε τζαμιά». Οι πολιτισμένοι Έλληνες "έτρεξαν" να σχολιάσουν την είδηση της δολοφονίας, δεν συνέβη το ίδιο, όμως, με την έτερη είδηση περί επαναφοράς της απαράδεκτης διάταξης του Λοβέρδου για τις οροθετικές ιερόδουλες από τον κ. Γεωργιάδη.
Λεωφορείο ο τρόμος
Δεν έχουν νιώσει το συναίσθημα του να έρχεται επιτέλους το λεωφορείο και την ώρα που φτάνει να αντικρίζεις σαρδελοποιημένους επιβάτες να φωνάζουν δεν χωράει άλλος. Έτσι ήταν αδύνατο να καταλάβουν ότι κόβοντας στο μισό τα δρομολόγια, το λεωφορείο θα μετατρεπόταν από ανυπόφορο σε λεωφορείο του τρόμου.
«Συγνώμη, αλλά δεν σας άκουγα»
Πριν λίγες μέρες άνοιξα κουβέντα με φίλους γύρω από το νέο trendy ερώτημα «η χώρα έχει πιάσει πάτο ή όχι;»
Από το success story στις κάλπες, μέσω Μνημονίου 4
"Το νέο κυβερνητικό σχήμα είναι τόσο γελοίο, που ούτε κατάθλιψη δεν μπορώ να πάθω", σχολίασε μία φίλη μετά τον ανασχηματισμό. Πράγματι, η σύνθεση της νέας, δικομματικής πλέον κυβέρνησης είναι για γέλια. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα την υποστούμε για πολύ καιρό. Ό,τι και να κάνουν οι νέοι υπουργοί, η πορεία προς την αποτυχία είναι ήδη εξασφαλισμένη από τους προκατόχους τους.
Χωρίς ασφάλιση. Χωρίς περίθαλψη;
Άνθρωποι ανάμεσα μας χάνουν τις δουλειές τους, πουλάνε όσο-όσο την όποια περιουσία έχουν προκειμένου να τα βγάλουν πέρα. Μένουν ανασφάλιστοι και απλά ελπίζουν να μην αρρωστήσουν. Κοιτάω τους φίλους μου, οι περισσότεροι άνεργοι και ανασφάλιστοι. Οι πολιτικές των τελευταίων ετών εξαιρούν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού από την ιατρική κάλυψη.
Η προμελετημένη “αυτοκτονία” του Φώτη
"Πάει η ΔΗΜ.ΑΡ., οι μισοί θα την κάνουν για ΣΥΡΙΖΑ, λίγοι τολμηροί για Δράση και οι άλλοι ΠΑΣΟΚ", ήταν μία από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις που διάβασα μετά τη δήλωση του Φώτη Κουβέλη που άνοιξε το δρόμο για την κυβερνητική κρίση. Για άλλη μία φορά, η βιασύνη δεν μάς επιτρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα.