Το Μουντιάλ του 1962 ήταν εκείνο στο οποίο η δύναμη του Τύπου και η δυνατότητά του να καθορίζει και να προβοκάρει συνειδητά ή ασυνείδητα μετέτρεψαν έναν αγώνα ομίλων στο πιο αξέχαστο ματς της διοργάνωσης.
Το έβδομο Παγκόσμιο Κύπελλο θα διεξαγόταν σε μια χώρα ισοπεδωμένη αφού δυο χρόνια πριν είχε συμβεί ο μεγαλύτερος καταγεγραμμένος σεισμός στην ιστορία του κόσμου με 9,5 Ρίχτερ (!).
Η καταστροφή στη χώρα ήταν ολική όμως τίποτε δεν θα εμπόδιζε την Χιλή από τη διοργάνωση του Μουντιάλ.Την ίδια στιγμή η Ιταλική Κυβέρνηση (εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι το ιταλικό στοιχείο ήταν πάντα έντονο στη χώρα της Λατινικής Αμερικής) ασκούσε πιέσεις για να μεταφερθεί το Μουντιάλ. Φυσικά αυτές οι απόψεις εξόργιζαν τους Χιλιανούς οι οποίοι πλέον έβλεπαν την διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ως τον τρόπο της ανοικοδόμησης της χώρας. Το λάδι στη φωτιά το έβαλαν δυο Ιταλοί δημοσιογράφοι οι οποίοι σε ρεπορτάζ τους όχι μόνο έθεταν θέμα αλλαγής χώρας για τη διοργάνωση, αλλά μιλούσαν με πολύ υποτιμητικό τρόπο για τους Χιλιανούς και δη για τις Χιλιανές.
Από το αντίπερα στρατόπεδο ο χιλιανός Τύπος καλλιέργησε ένα πολεμικό κλίμα με την Ιταλία. Χαρακτηριστικό είναι ότι λίγες ημέρες πριν την έναρξη του Μουντιάλ σε ένα μπαρ ένας Αργεντινός δημοσιογράφος τον οποίο οι θαμώνες πέρασαν για Ιταλό ξυλοκοπήθηκε άγρια από ένα πλήθος που το προηγούμενο διάστημα είχε εθιστεί στην ιδέα ότι είναι το λιγότερο ο νο1 εχθρός της Χιλής.
Η κατάσταση είχε πια ξεφύγει…
Το Μουντιάλ της Χιλής είναι το μοναδικό που μπορεί να έχει καταγράψει στη μνήμη περισσότερο ένα πρόωρο ματς στη φάση των ομίλων παρά την εξέλιξη του ή ακόμα και τον τελικό και το repeat της Βραζιλίας.
Ο αγώνας του δευτέρου ομίλου Χιλής-Ιταλίας πέρασε στην ιστορία ως η μάχη του Σαντιάγκο. Είναι κυριολεκτικά το πιο «βίαιο ματς» στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων. Είναι ο αγώνας που εξαιτίας του εισήχθη λίγα χρόνια μετά η κίτρινη και η κόκκινη κάρτα. Εισηγητής σε αυτό ήταν ο Βρετανός ρέφερι Κεν Άστον, ο οποίος σε κανένα σημείο του αγώνα δεν μπόρεσε να επιβάλει την οποιαδήποτε λογική.
Από την αρχή του αγώνα οι παίκτες έπαιζαν μεταξύ τους κάτι που σίγουρα δεν ήταν ποδόσφαιρο αλλά ούτε και πυγμαχία γιατί πολλά από τα χτυπήματα θα απαγορεύονταν και σε έναν αγώνα πυγμαχίας ακόμα και εκείνης της εποχής.
Αν πάμε στο σήμερα θα δούμε πως στα ματς ειδικών συνθηκών και δη εθνικών ομάδων ο Τύπος φτιάχνει ένα κλίμα που κυριολεκτικά μπορεί να φέρει απρόβλεπτες καταστάσεις και να υποκινήσει φυλετικό-ρατσιστικό-εθνικό μίσος.
Δυστυχώς ακόμα και μετά από τόσα χρόνια οι οδηγίες των δημοσιογραφικών ενώσεων για ρεπορτάζ και άρθρα που δεν θα δυναμιτίζουν το κλίμα πριν από τέτοιους αγώνες πέφτουν στο κενό.
Το Μουντιάλ της Χιλής έδειξε τη δύναμη της 4ης εξουσίας στο πιο μαζικό κοινωνικό άθλημα και τις διαστάσεις του…
Αναδημοσίευση από το Οthersidefootball.com
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.