Το να είσαι ποδηλάτης στην Αθήνα δεν είναι εύκολο. Οι οδηγοί Ι.Χ. δεν σε βλέπουν ή κάνουν ότι δε σε βλέπουν, οι ταξιτζήδες φαίνεται να σε σημαδεύουν, οι πεζοί τρομάζουν – έχουν συνηθίσει να αποφεύγουν νταλίκες και λεωφορεία περνώντας το δρόμο από οπουδήποτε πλην των διαβάσεων, αλλά στη θέα του ποδηλάτου βραχυκυκλώνουν.
Η κατάσταση βελτιώθηκε ραγδαία όταν τα ποδήλατα επιτράπηκαν όλο το 24ωρο σε μετρό και ηλεκτρικό, μετά την τροποποίηση της -γελοίας- αρχικής ρύθμισης που όριζε συγκεκριμένα ωράρια. Από τότε, όλο και περισσότεροι περίεργοι τύποι βγάζουν τις κούρσες και τα mountain τους έξω, για να τα δοκιμάσουν στις λακκούβες της Πατησίων και της Βασιλίσσης Σοφίας.
Παρόλα αυτά, ο ποδηλάτης παραμένει ξένος σε μία πόλη χωρισμένη σε βιαστικούς αυτοκινητιστές και μπουχτισμένους επιβάτες μαζικών μέσων μεταφοράς. Όταν αποφασίσει να αφήσει τη ζούγκλα του δρόμου και να μπει στον ηλεκτρικό, πολλοί τον κοιτούν σα να βλέπουν εξωγήινο. Άλλοι δεν κρύβουν την ενόχλησή τους. Γριές έτοιμες να στραβώσουν για όλα μουρμουράνε “τσκ, τσκ, τσκ, τι άλλο θα δούμε” και διάφοροι Ελληνάρες σκέφτονται φωναχτά ότι “για τους ανθρώπους είναι το τραίνο, δε χωράμε πια με τα ποδήλατα”.
Τους έχω ξαναδεί, να αμφιβάλλουν για το αν μία κατάκοπη Γεωργιανή κυρία είχε δικαίωμα σε μία θέση ενός μάλλον άδειου βραδινού λεωφορείου. Τους έχω ακούσει παλιότερα να επικαλούνται τα θεία, σε ένα πλοίο για κάποιο νησί, όταν ένα ζευγάρι gay τουριστών “τόλμησε” να επισφραγίσει την ευτυχία της στιγμής με ένα φιλί. Τους έχω συναντήσει στα ΚΤΕΛ, να φωνάζουν για να μη συνταξιδέψουν με ένα μικρό ζώο που καθόταν τρομαγμένο αλλά ήσυχο στο κλουβάκι του.
Δεν δίνω πια σημασία σε όλους αυτούς. Ηττώνται καθημερινά από τον κόσμο που αλλάζει ερήμην τους.
Πέμπτη απόγευμα, μπήκα στον ηλεκτρικό σε ώρα αιχμής στην Ομόνοια. Στο τελευταίο βαγόνι στριμώχνονταν ήδη ένα αστραφτερό ποδήλατο, ένα αξιαγάπητο κουτάβι, ένας ψηλός Αφρικανός με περήφανο βλέμμα και ένας χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου. Μαζί με πολλούς ακόμη. Κάποιος παραχώρησε τη θέση του στην ηλικιωμένη κυρία που μπήκε μπροστά μου. Ο άλλος ποδηλάτης έκανε μία μικρή μανούβρα κι ένα ζευγάρι πήγε λίγο πιο πίσω για να χωρέσει το ταλαιπωρημένο μου mountain. Το σκυλάκι -που δεν απολάμβανε καθόλου τη βόλτα με το τραίνο- κούρνιασε ήσυχα ανάμεσα στα πόδια και τα ποδήλατα. Η βρώμικη ρόδα μου ακούμπησε λίγο το τζην μιας κοπέλας, ζήτησα συγγνώμη, αυτή χαμογέλασε. Χωρέσαμε όλοι, το τραίνο ξεκίνησε.
Χωρέσαμε όλοι. Πάντα υπάρχει τρόπος να χωράμε όλοι, και θα χωράμε πάντα- ό,τι κι αν λένε.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.