Χριστούγεννα 2014. Αν και δεν υπάρχει φλεγόμενο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος, τα κινηματικά γεγονότα του προηγούμενου έτους έχουν αναζωπυρώσει τη φλόγα της αντίστασης στις ανυπότακτες καρδιές της πόλης.
Κάνοντας μία ανασκόπηση στα αγωνιστικά δώρα του 2014, είναι σκόπιμο να αναρωτηθούμε πόσο εμείς συμβάλλαμε στο να υπάρχουν.
Η χρονιά ξεκίνησε βρίσκοντας μας μετέωρους σε έναν κόσμο που κάποιοι βουλευτές και δημοσιογράφοι χαρακτηρίζουν τη δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι ως «ατυχές συμβάν», σε ένα σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης που οι φυλακισμένοι δε θα είναι τίποτα παραπάνω από διάττοντες εγκληματίες με χαμένη ταυτότητα και αποπροσωποποιημένη μάζα, κοινωνικά αποκλεισμένη και ακινητοποιημένη στις φυλακές τύπου Γ’.
Μας βρήκε αιφνιδιασμένους από ένα σύστημα που αποφασίζει εν μία νυκτί να ρίξει μαύρο στη δημόσια ενημέρωση, να απολύσει τις καθαρίστριες από το Υπουργείο Οικονομικών και τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων για να αντεπεξέλθει στη μνημονιακή πολιτική της Μέρκελ. Διατηρώντας ακόμα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας σε ένα κατεστημένο που προσπαθεί να παγιώσει την τρομοκρατία και τον αυταρχισμό ως κανονικότητα με τα lock out στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα, με τη βίαιη καταστολή στις πορείες και τις απειλητικές μπατσότσαρκες στα Εξάρχεια. Κάτω από τη σκέπη μίας επίπλαστης αστυνομικής ασφάλειας , της οποίας το μακρύ χέρι οπλίζει ο φασισμός και η εκδικητικότητα για να σκοτώνει τον Π.Φύσσα και παραλίγο το Ν. Ρωμανό. Περαστικοί της πλατείας Συντάγματος που ενίοτε φιλοξενεί στο κρύο της δάπεδο Σύρους πρόσφυγες και κοινωνικές εκρήξεις που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα τους στη νομιμοποίηση και την αναγνώριση από ένα απάνθρωπο κράτος που αρέσκεται στο να τους βλέπει να εξαθλιώνονται μέρα με την μέρα και τους θεωρεί μολυσματικό στοιχείο για τη καθαρότητα της πολιτείας και τον εορταστικό χαρακτήρα των ημερών.
Όντας εν τέλει, μια αγωνιζόμενη μειοψηφία με μοναδικά της όπλα το ρομαντισμό και τον αυθορμητισμό , όπλα επαρκή για να προκαλέσουν μία μικρή ρωγμή στα ασφυκτικά τείχη του συστήματος. Χωρίς να έχουμε τις λύσεις ξεκάθαρες. Χωρίς να ξέρουμε τι είναι περισσότερο ή λιγότερο καλό. Όντας αυθόρμητοι και ανοίγοντας τα βιβλία του παρελθόντος για να μας δείχνουν λίγο το δρόμο (καθώς δεν πιστεύουμε σε μάγους με δώρα).
Κάπως έτσι, δειλά και τυφλά, μέσα από την ανεργία και την αδικία, λίγο πριν το μάθημα στη σχολή, λίγο μετά το μεροκάματο, βάλαμε την αλληλεγγύη πάνω από την απελπισία. Ενώσαμε τρόφιμα, χρόνο, πολιτικές αναλύσεις, σφίξαμε χέρια, τρέξαμε σε δρόμους, φωνάξαμε συνθήματα που ξέραναν το λαιμό και βούρκωσαν τα μάτια μας. Άλλοτε νικήσαμε. Άλλοτε χάσαμε. Στη μάχη όμως αυτή δεν είχαμε άλλη λύση από το να αντισταθούμε. Από το να φτιάξουμε πυρήνες ενεργούς από ‘δω κι’ από ‘κει μέχρι να δούμε τη στασιμότητά μας να μεταβάλλεται σε κινούμενο όχημα συλλογικοποίησης.
Ζητάμε λοιπόν από τον Αη-Βασίλη της αριστεράς, να μας εντάξει και εμάς στη λίστα με τα “καλά παιδιά” και να βοηθήσει να ταράξουμε τα νερά αυτής της τσιμεντένιας κοινωνίας χαρίζοντας μας, αντί για κάρβουνα τη δυνατότητα πραγματικής και ουσιαστικής συνδιαλλαγής μεταξύ μας. Γιατί όπως και τα παιδιά που ακόμα πιστεύουν σε θαύματα, έτσι κι’ εμείς που κάνουμε λίγο πιο πέρα το εγώ, δεν έχουμε τίποτα άλλο να μας στηρίζει, παρά την πίστη μας στους ανθρώπους.
Γιατί όπως λέει και ο Τσιρόπουλος:
«Πλαστήκαμε για να μην είμαστε μοναχοί. Για τούτο η καρδιά μας
ασταμάτητα διψά για τους άλλους. Χωρίς το διάλογο των υπάρξεών
μας η ζωή φαίνεται αδειανή, ερημωμένη, αδικαιολόγητη….
Ο Άλλος, λοιπόν, μας είναι απαραίτητος, γιατί ολοκληρώνει τον
εαυτό μας, ολοκληρώνει το βίο μας και κάνει να βλαστήσει στον κόσμο μας ο διάλογος. Ο διάλογος δεν είναι μονάχα ανταλλαγή σκέψεων. Είναι και ανταλλαγή καρδιών. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της ανθρώπινης ζωής .
Χρειαζόμαστε τον Άλλο προκειμένου να αναπτυχθεί στη ζωή μας ο
διάλογος. Αλλά τον χρειαζόμαστε ελεύθερο, αδέσμευτο, άνθρωπο
αυτεξούσιο κι ακέραιο, που θα ΄ρθει να συναντήσει εμάς, αν είμαστε αυτεξούσιοι κι ακέραιοι στην ανθρωπιά μας. Διάλογος ανάμεσα σε σκλάβους δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί, παρά μονάχα για να θρέψει τον καημό της ελευθερίας».
Μάιρα Ζαρέντη- Χριστίνα Μαργιώτη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.