Στο Αίγιο, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, όλα πάντοτε κυλούσαν ήρεμα. Όσα συνέβαιναν, δεν μας άγγιζαν καν, τις περισσότερες φορές. Γενικά, δύσκολα σε αγγίζει το οτιδήποτε στην επαρχία, πόσο μάλλον τα προηγούμενα χρόνια, όπου αυτή η χωρίς προηγούμενο οικονομική και κοινωνική κρίση, φάνταζε σενάριο ασύλληπτο.
Τον Δεκέμβρη του ’08, θυμάμαι, επί Γυμνασίου, μας είχαν δικαιολογήσει μια δίωρη απουσία, προκειμένου να κατέβουμε στο κέντρο της πόλης και να «διαδηλώσουμε» για τον αδίκως κι από πυρά αστυνομικού χαμένο, Αλέξη Γρηγορόπουλο. Κι αυτό ήταν όλο. Αυτό ήταν το πιο ακραίο πράγμα στο οποίο είχαμε συμμετάσχει ποτέ. Η υποτυπώδης πορεία μας, κατέληξε έξω από το Α.Τ. Αιγίου, όπου οι πιο τολμηροί πετούσαν λεμόνια κι αυγά στο κτίριο κι οι υπόλοιποι, ούτε που θυμάμαι τι κάναμε. Η φάση ήταν: «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», δίχως να ξέρεις και πολλά, μ’ ένα περίγυρο που όχι μόνο ποτέ δεν σου διηγήθηκε λιγότερο στείρα από ένα σχολικό βιβλίο, γεγονότα της ιστορίας που βίωσε επί Χούντας παραδείγματος χάριν, ενώ όφειλε, αλλά μάλιστα αντιτασσόταν στις όποιες παρθενικές «αντισυστημικές» απόψεις σχημάτιζες, με επιχειρήματα βλακώδη. «Δεν είναι οι αστυνομικοί κακοί, ο μπαμπάς του συμμαθητή σου του Γιωργάκη, είναι κακός; Ο Κωστάκης της θείας της Μαρίας είναι κακός;»
Όχι. Προφανώς και δεν είναι κανένας από τους δύο κακός, πλην του τελευταίου, που είναι μάλλον βλάκας, γιατί εντάχθηκε στο αστυνομικό σώμα λόγω της ανάγκης για δουλειά. Κάπου εκεί ξεκινάει το κακό, με τον χ, ψ Κωστάκη της χ, ψ θείας Μαρίας, που κατέληξε στο επάγγελμα αυτό από ανάγκη, είτε οικονομική, είτε επιβολής, γιατί είχε μαζέψει μπόλικες στο σχολείο από τους συμμαθητές του κι επειδή φυσικά ήταν και παραμένει αρκετά ανόητος κι αδαής. Τα ΜΑΤ που φρουρούν τη Νομική εν έτει 2014, ισχυρίζονται πως βρίσκονται εκεί επειδή εκτελούν διαταγές ανωτέρων. Ξέρεις κάτι, ΜΑΤατζή; Αν θεωρείς ότι θα απεκδυθείς των ευθυνών σου κατ΄αυτό τον τρόπο, είσαι γελασμένος. Είσαι χειρότερος από τους ιδεολόγους. Πήγαινε για τρύγο, καλύτερα. Βγες στο μεροκάματο. Νέο παιδί είσαι και μυώδες, θα τα καταφέρεις με το κοφίνι καλύτερα από τους δικούς μου, που τους βασανίζει η μέση τους. Το σημαντικότερο είναι όμως πως στο αμπέλι, δεν θα χρειαστείς ποτέ πιο εμπεριστατωμένο επιχείρημα. Στην πραγματικότητα, δεν θα χρειαστεί καν να μιλάς. Συν τοις άλλοις, θα είσαι σαφώς χρησιμότερος στην ήδη πληγείσα κοινωνία σου, δεν θα την κατουράς πάνω σε αυτή την ίδια πληγή, όπως κάνεις αυτή τη στιγμή.
Ζω στην Αθήνα ένα χρόνο τώρα. Μόνο ερχόμενος εδώ, μπορείς να επιβεβαιώσεις την όποια άποψή σου κι αυτό δεν άργησε να συμβεί και στη δική μου περίπτωση. Λίγο η αδιάλειπτη παρουσία της αστυνομίας σε κάθε γωνιά της πόλης, εκ παραλλήλου με την πλήρη απουσία του οποιουδήποτε αισθήματος ασφάλειας, λίγο το χυδαίο καμάκι που δις εδέχθην από ένστολο, κάποιο βράδυ στην Πανεπιστημίου και κάποιο ηλιόλουστο μεσημεράκι στην Αλεξάνδρας, λίγο κι όσα είδαμε, διαβάσαμε και μάθαμε για τη συμπεριφορά αυτών των υπανθρώπων όσον αφορούσε -λέω εγώ τώρα-, τις συνομίληκες με τις φουκαριάρες τις μανάδες τους απολυμένες καθαρίστριες ή κι όσα βίωσαν συμφοιτητές μας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών τις τελευταίες ημέρες –καθώς εμάς στο Πάντειο, δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά, πλην της μόνιμης ανησυχίας μην μας σκιστεί το καλσόν.
Σαράντα κι ένα χρόνια συμπληρώθηκαν εχθές από την ηρωϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου και θα το μετάνιωνα αν παρέμενα σπίτι. Η μεγάλη, καθιερωμένη πορεία στο κέντρο της Αθήνας, θα διεξαγόταν στη σκιά των δεινών της χώρας, ενισχυμένη από όσα συνέβησαν τις μέρες αυτές στη Νομική, την εφαρμογή αυτής της ειδικής δημοκρατίας στην επιτομή της, αυτή την πιο εκλεπτυσμένη αναβίωση και πιο μοντέρνα εκδοχή μιας Χούντας, που προβάλλεται ως το καλύτερο για όλους, τον βιασμό του πολιτεύματος και τη συνεχή τάση υποβάθμισης των ζωών μας σε όλους τους τομείς.
Οι προσαγωγές των φοιτητών ξεκίνησαν από το πρωί, οι δρόμοι έκλεισαν, επτά χιλιάδες μπλε και πράσινα πιόνια τοποθετήθηκαν σε όλο το κέντρο, περιμένοντας εμάς για να βαδίσουν δίπλα μας, για να μας καταστείλουν, καθώς αλίμονο κι αν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα σε τούτο τον πλανήτη από τον άοπλο φοιτητή.
Χθες έφαγα τα πρώτα μου χημικά.
Σήμερα ξέρω ότι κανείς δεν θα καταπνίξει τη φωνή μας, τη φωνή κανενός. Ούτε θα περιορίσει την ελευθερία μας. Έχουμε δικαίωμα στο όνειρο και στην προσπάθεια να πραγματοποιηθεί. Και είναι αναφαίρετο.
Βιβή Γκοτσοπούλου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.