“Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το futsal», εξομολογείται o Δημήτρης Θεοφίλου, τερματοφύλακας της Εθνικής Ομάδας και αρχηγός της Αθήνας ’90, του συλλόγου που έχει κατακτήσει… σχεδόν τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο στο άθλημα στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 2000 μέχρι σήμερα!
Ο Δημήτρης Θεοφίλου μιλάει στο 3pointmagazine.gr για το futsal, ένα “καθαρό άθλημα, χωρίς τις βρωμιές του ποδοσφαίρου και σκοπιμότητες”, την καριέρα του, την Εθνική ομάδα, τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην Ελλάδα και για όσα έχει ζήσει στη σάλα, ως μέλος της κορυφαίας πεντάδας για το 2014 κι ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας εδώ και δυο συνεχόμενες χρονιές!
Πως προέκυψε το futsal για σένα;
Όλα έγιναν με προτροπή του πατέρα μου, που ήξερε τον πρόεδρο της ομάδας μου. Ήταν φίλος του, και όταν ήμουν 8 χρονών του πρότεινε “γιατί δεν φέρνεις και το γιο σου, να δει αν του αρέσει;” Έτσι λοιπόν, είπα να πάω, τότε ήταν και η τελική φάση αγώνων παίδων. Μου άρεσε να παίζω στο τέρμα, κι έτσι, από την πρώτη στιγμή ξεκίνησα για να γίνω τερματοφύλακας.
Το σύγκρινες ποτέ με το ποδόσφαιρο, να δεις τι σου αρέσει περισσότερο;
Να σου πω την αλήθεια όχι. Πάντα έβλεπα ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, αλλά παρατήρησα πως στο 11×11 υπάρχει μεγαλύτερη “βρωμιά”, οπότε στην πορεία κατάλαβα πως σαν ερασιτέχνης αθλητής είναι πάντα καλύτερο να παίζεις futsal, είναι πιο ωραίο άθλημα, πιο καθαρό. Δεν θα έρθει κανένας παράγοντας να σου πει ιστορίες για αγρίους, “λοιπόν, να μας δώσεις το παιγνίδι κτλ”, όπως συμβαίνει ακόμη και στα τοπικά πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο. Κατά την άποψη μου, 5 λεπτά αν κάτσει κάποιος να δει έναν αγώνα futsal, θα γοητευτεί.
Τι είναι αυτό που το διαφοροποιεί από το ποδόσφαιρο κι ενδεχομένως το κάνει πιο δύσκολο;
Αρχικά, είναι πιο μικρό το γήπεδο, οπότε απαιτείται καλύτερη τεχνική κατάρτιση, αφού δεν έχεις πολύ χώρο να κινηθείς. Επιπλέον, είσαι πιο πολλή ώρα στην “τσίτα”, βρίσκεσαι όλη την ώρα σε κίνηση. Είναι όπως στο μπάσκετ, κανείς δεν μπορεί να περιμένει τη μπάλα χωρίς να κάνει τίποτα, χωρίς να βοηθάει σε άμυνα κι επίθεση. Είναι πιο αναερόβια άσκηση και πολύ επίπονη, γι΄ αυτό και γίνονται αλλαγές κάθε 3′ στο 100%. Για να αντέξεις παραπάνω πρέπει να λουφάρεις!
Ποιες είναι οι απαιτήσεις για έναν τερματοφύλακα στο futsal;
Ο τερματοφύλακας πρέπει να ξέρει μπάλα, γιατί έχει μεγαλύτερη επαφή με τη μπάλα. Από αυτόν ξεκινάει η επίθεση με την πρώτη πάσα, από ΄κει οργανώνεται η επίθεση. Δεν είναι όπως στο ποδόσφαιρο, που μπορεί να κάνει ο τερματοφύλακας ένα βολέ και να φύγει η μπάλα όπου να ΄ναι. Στο futsal είναι ενεργό μέλος της επιθετικής προσπάθειας. Άρα, επειδή περνάει συχνά η μπάλα από τα πόδια του πρέπει να έχει τη δυνατότητα να πασάρει καλά και να έχει την ικανότητα να τη χειρίζεται.
Σαν να λέμε Νόιερ δηλαδή; Λες να βλέπει futsal και να γίνεται τόσο καλός;
(γέλια) Εντάξει, δεν νομίζω, αλλά είναι σίγουρο πως έτσι εξελίσσεται η θέση του τερματοφύλακα συνολικά, οι γυμναστές και προπονητές βλέπουν ότι το μοντέλο του τερματοφύλακα στο μέλλον θα είναι αυτό. Στην Ισπανία αυτό κάνουν, συγκρίνουν μάλιστα τερματοφύλακες ποδοσφαίρου και τερματοφύλακες. Εκεί βλέπεις τη διαφορά.
Σκέφτηκες ποτέ ότι θα φτάσεις σ΄ αυτό το επίπεδο; Να αγωνίζεσαι στην Εθνική ομάδα και να θεωρείσαι από τους καλύτερους στο άθλημα;
Αυτό ήταν από την αρχή το όνειρό μου. Από τότε που ήμουν στις ακαδημίες, πήγαινα με τον πατέρα μου και βλέπαμε τους αγώνες των μεγάλων. Ήμασταν στην ίδια ομάδα οπότε ήταν πρότυπα για μένα, ήθελα να γίνω σαν κι αυτούς. Στη συνέχεια, μπήκα κι εγώ στη “μεγάλη” ομάδα από τα 15 μου, οπότε σιγά-σιγά έγινε πιο ξεκάθαρο τί μπορώ να πετύχω.
Ποια είναι η προετοιμασία των αθλητών futsal;
Η αρχική προετοιμασία του καλοκαιριού δεν είναι τόσο επίπονη. Κάνουμε λιγότερες αερόβιες κινήσεις και δουλεύουμε περισσότερο άλματα, “σκαλοπάτια», πράγματα που βοηθούν στο να αποκτήσουμε εκρηκτικότητα και ταχύτητα. Δεν “καταπίνουμε” ατελείωτα χιλιόμετρα στα βουνά και στα λαγκάδια. Φυσικά, παίζουμε πολύ με τη μπάλα. Απαιτούνται και βάρη, σπάνια όμως κάνουμε πολλές ασκήσεις σε γυμναστήριο γιατί δεν υπάρχουν οι εγκαταστάσεις. Είναι δύσκολο να βρεις ένα κλειστό γυμναστήριο και να προετοιμάζεται μια ομάδα σωστά. Μόνο οι τοπ ομάδες στην Ελλάδα κάνουν προσπάθειες γι΄ αυτό.
Υπάρχει στήριξη από την ομοσπονδία ή την Πολιτεία στις ομάδες του futsal και την Εθνική;
Η ομοσπονδία μας, η Π.Ε.Π.Σ.Σ (Πανελλήνια Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Σάλας) υπάγεται στην Ε.Π.Ο, όπου έχει και δικαίωμα ψήφου. Τον τελευταίο καιρό γίνεται προσπάθεια να στηριχθεί το άθλημα. Έχουν μπει “μπροστά” ο κ. Εμμανουηλίδης και ο κ. Οικονομίδης, που ήταν γ.γ. της Ε.Π.Ο, ενώ βοηθάει και ο δημοσιογράφος ο κ. Νίκος Καραγιαννίδης, για να μπορέσει να προωθηθεί το άθλημα στην Ελλάδα, να συγκεντρώσει τα “φώτα” των Μ.Μ.Ε. Δυστυχώς, από την Ε.Π.Ο, επειδή το futsal δεν φέρνει πολλά έσοδα δεν δίνεται ιδιαίτερη βάση. Πάντα στην αρχή υπόσχονται πως θα βοηθήσουν, στην πορεία όμως δεν τις τηρούν. Απαιτήσεις πάντα υπάρχουν, από ΄κει και πέρα θα δούμε στην πορεία.
Απαιτήσεις ανάλογες των δυνατοτήτων και της υποστήριξης που έχετε ή παράλογες;
Πολλές φορές παράλογες. Όταν υπάρχει απαίτηση ένας ερασιτέχνης να κερδίσει τους επαγγελματίες, αυτό είναι παράλογο, δεν είναι εύκολο να γίνει. Στο τελευταίο παιγνίδι που παίξαμε πριν 2 μέρες με τους Γάλλους, οι περισσότεροι από τους αντιπάλους μας ήταν επαγγελματίες.
Έχεις εικόνα για τη στήριξη της οποίας τυγχάνει συνολικά ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στην Ελλάδα;
Νομίζω πως είμαστε όλοι στην ίδια μοίρα, τουλάχιστον όσον αφορά την προβολή στα Μ.Μ.Ε. Επειδή για κάποιο λόγο το futsal δεν έχει γίνει ακόμα ολυμπιακό άθλημα, δεν συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας. Για το χάντμπολ, για παράδειγμα, μπορεί κανείς να πληροφορηθεί για αγώνες, αποτελέσματα, ευρωπαϊκά παιγνίδια στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο. Για μας δεν ακούγεται τίποτα, ούτε ένα αποτέλεσμα. Μόνο μερικά site ασχολούνται με τη σάλα. Παλαιότερα μας έδειχνε το Sport+ της Ε.Ρ.Τ, τώρα όμως τίποτα. Σήμερα, οι δημοσιογράφοι ασχολούνται με τα πιο εμπορικά αθλήματα, με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την Α.Ε.Κ ή το μπάσκετ, για τα υπόλοιπα θέλουν την τροφή “μασημένη”. Όλα δυστυχώς γίνονται στο βωμό του κέρδους.
Πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση στο εξωτερικό για το futsal;
Σε πολλές χώρες, όπως στην Ισπανία, που είναι Νο1, στην Πορτογαλία, στη Ρωσία, στην Ιταλία, ενώ τα τελευταία χρόνια ανεβαίνουν πολύ οι Ολλανδοί, οι Πολωνοί, οι Σέρβοι, οι Βέλγοι. Εμείς έχουμε μείνει πίσω. Πάμε να παίξουμε αγώνες στη Σερβία και βλέπεις κάτι γήπεδα 3.000 θέσεων κατάμεστα. Στην Ελλάδα παίζουμε φιλικά με την Ιταλία και μαζεύονται 500 άτομα το πολύ.
Θα έφευγες στο εξωτερικό για να γίνεις επαγγελματίας παίκτης του futsal;
Κάποια στιγμή θα ήθελα να το δοκιμάσω, όμως δεν είναι το πρώτο μέλημά μου. Έχω συμβιβαστεί με τη “χομπίστικη” λογική του σπορ, έχω τη δουλειά μου παράλληλα, σπουδάζω, οπότε δεν θα το κυνηγούσα. Είχα παλιότερα μια πρόταση να αγωνιστώ στο Αζερμπαϊτζάν, όμως δεν το επέλεξα. Για κάποιον πάντως που το ήθελε πολύ σίγουρα θα έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό για να το κάνει.
Τί διδάγματα και τί διεξόδους μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός, αν δεχτούμε ότι για τους περισσότερους η ζωή σήμερα είναι δυσκολότερη συγκριτικά με 10 χρόνια πριν;
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι “ξεσκάς”. Η διαδικασία της προπόνησης και των αγώνων σε κάνει να ξεχνιέσαι, ενώ χτίζεις και φιλίες με συμπαίκτες, προπονητές. Ξεφεύγεις από τα προβλήματα της καθημερινότητας, βλέπεις ανθρώπους που σε κάνουν πιο χαρούμενο. Έπειτα, για μένα που είμαι μέλος μιας ομάδας που ξεκινάει τη χρονιά με στόχο να κατακτήσει το πρωτάθλημα και το κύπελλο, ο συναγωνισμός είναι πια για μένα τρόπος ζωής. Χωρίς το futsal προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου. Ακόμα και όταν σταματήσω να παίζω θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι, σαν γυμναστής ή σαν προπονητής.
Τι σου δίνει μεγαλύτερη χαρά, η συμμετοχή ή η διάκριση;
Ανήκω σε μια ομάδα που κερδίζει συνεχώς, οπότε με ευχαριστούν περισσότερο οι τίτλοι. Εννοείται πως έχει μεγάλη σημασία η ευγενής άμιλλα, τη μεγαλύτερη, όμως ο άνθρωπος είναι άπληστο ον! Φυσικά και ευχαριστιέμαι που παίζω και την κάθε συμμετοχή, αλλά κακά τα ψέματα, όταν έχεις συνηθίσει να είσαι άλογο πρώτης γραμμής, σου κακοφαίνεται όταν γίνεις ξαφνικά δεύτερο!
Παίζει γενικά ο κόσμος futsal στην Ελλάδα;
Γενικά δεν υπάρχει πλήθος παικτών γιατί οι περισσότερες ομάδες είναι από την Αθήνα. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ομάδες από την Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, ή από την Πελοπόννησο. Τώρα μαθαίνω ότι γίνονται προσπάθειες να δημιουργηθούν ομάδες, για παράδειγμα κάτι ακούγεται ότι ο Π.Α.Ο.Κ μπορεί να κάνει ομάδα. Πάντως σήμερα η UEFA, που επενδύει στο άθλημα, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση και προσπαθεί να δημιουργηθούν ομάδες ώστε να αναπτυχθεί το futsal.
Ποια είναι η πιο ξεχωριστή εμπειρία που έχεις ζήσει ως τώρα στην καριέρα σου;
Μου έχουν μείνει όλες οι προκρίσεις με την Εθνική Ομάδα. Η πιο ωραία εμπειρία ήταν όταν η Εθνική Ισπανίας μας κάλεσε για να τιμήσουμε έναν πολύ γνωστό παίκτη, τον Κίκε της Μούρθια, που θα τερμάτιζε την καριέρα του στην Εθνική. Σε μια χώρα που ο κόσμος ενδιαφέρεται για το futsal ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Έδειξε πως μας υπολόγιζαν σαν μια δυνατή ομάδα στο σπορ και ήταν μεγάλη τιμή για μας. Από την άλλη βέβαια, χάσαμε με 14-2, άρα δεν το χαρήκαμε και τόσο! Από ΄κει και πέρα, με την ομάδα μου, την Αθήνα ’90, το 2009 όταν προκριθήκαμε από το “main round” στο “elite round”, στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και είχαμε κερδίσει μάλιστα και την πρωταθλήτρια Λετονίας, Νίκαρς. Τότε επίσης χάσαμε από τη φιναλίστ του προηγούμενου Τσάμπιονς Λίγκ από το Αζερμπαϊτζάν με 3-2 και αφού δεχτήκαμε κόκκινη κάρτα. Η ομάδα αυτή είχε 5-6 εκατ. μπάτζετ κι εμείς μόλις 20.000, ως ερασιτέχνες.
Υπάρχει κάτι θετικό στο ότι βρίσκεστε εκτός του επικέντρου της προσοχής, ως άθλημα;
Πιστεύω ευνοούμαστε από το γεγονός αυτό γιατί παραμένει έτσι το futsal ένα καθαρό άθλημα. Όλοι μπαίνουν μέσα για να κερδίσουν, είτε είναι 10 πόντους πίσω, είτε υπάρχει κίνητρο είτε όχι. Ο καθένας παίζει τη μπάλα του, κανείς δεν θέλει να βοηθήσει κανέναν και κανείς δεν κάνει χάρες σε κανέναν. Αυτός είναι και ένας προβληματισμός μας, ότι τώρα θέλουν να συμμετέχουν ομάδες από το “11» (σ.σ. ποδόσφαιρο). Τώρα υπάρχει μόνο η Α.Ε.Κ, ακούμε ότι θα δημιουργηθούν για παράδειγμα ο Ολυμπιακός, ο Π.Α.Ο.Κ κτλ. Αν γίνει αυτό, κινδυνεύουμε να γίνουμε σαν κι αυτούς. Να πηγαίνεις στο γήπεδο για να παίξεις και οι άλλοι να παίζουν ξύλο. Να γίνουμε σαν το ποδόσφαιρο…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.