Δε γεννήθηκα 17 Νοέμβρη

Και η μόνη 17^η του Νοέμβρη που πάντοτε ενθυμούμαι και μνημονεύω είναι εκείνη της επετείου του Πολυτεχνείου. Και αυτό διότι ιδεολογικά πατάσσω την αδικία των αθώων δολοφονημένων, τραυματισμένων και κατατρεγμένων από ένα καθεστώς χούντας και καταπίεσης. Όπως θαυμάζω και τον αγώνα τον καθημερινό όλων των ανθρώπων που εναντιώνονται ενεργά σε οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης, απαγόρευσης και υπεροπτικού εξουσιαστικού ελέγχου ενάντια σε οποιοδήποτε εγκαθιδρυμένο αλλά και κοινωνικά διαμοιρασμένο δικαίωμά τους.

Θυμάμαι στο σχολείο που όταν προσπαθούσαν να μας διδάξουν εμμέσως πλην σαφώς την ηθική, ξεκινούσαν πάντα με τη φράση πως: «Η ελευθερία σου τελειώνει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου» και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό βοήθησε στο να δομηθούμε δημοκρατικά σαν πολίτες, αλλά σίγουρα ήταν η πρώτη και πιο απλή γεύση που η πρώτη εκπαιδευτική βαθμίδα μας έδωσε και κάπως έχει εντυπωθεί στον εγκέφαλο πάνω κάτω όλων μας.

Η διαρκής απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα, έχει ως αποτέλεσμα πέρα από τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις και την έναρξη ενός συνεχούς δημοσίου διαλόγου στην κοινωνική αρένα που αυτή τη στιγμή λόγω των έξτρα απαγορεύσεων συνωστισμού, λαμβάνει χώρα κυρίως στα social media. Και για ακόμα μία φορά, όπως συμβαίνει συχνά στην ελληνική πραγματικότητα όποτε εκτυλίσσεται κάτι πρωτοφανές, υπερισχύει μία τάση πόλωσης, ανάμεσα στους υποστηρικτές του απεργού και στους μη υποστηρικτές του απεργού.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως αυτή τη στιγμή, δεν κρίνεται τόσο η διάθεση του καθενός ή της καθεμίας απέναντι στην τρομοκρατική οργάνωση της 17 Νοέμβρη, όσο απέναντι στην απειλή του θεμελιώδους δικαιώματος στη ζωή ενός κρατουμένου.

Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με την τρομοκρατική οργάνωση της 17 Νοέμβρη τόσο ιδεολογικά και πολιτικά όσο και καθαρά ανθρώπινα. Δεν ξέρω αν αυτό ξεκινά από μία λειψή προσωπική μου πολιτική ανάλυση για το πώς θα μπορούσε να ειδωθεί η επανάσταση στο καθεστώς ενός αντάρτικου πειράματος πόλεως, ξέρω μονάχα πως σε περιπτώσεις αφαίρεσης ζωών κανένας σκοπός δε μπορεί να αγιάζει κάποιο μέσο, ειδικά όταν το μέσο μετουσιώνεται σε ανθρώπινες ζωές, ειδικά όταν οι ανθρώπινες αυτές ζωές χαρακτηρίζονται ως «παράπλευρες απώλειες». Δε μπορώ να νοηθώ και χολαίνω να επεξεργαστώ το σκοπό μίας οργάνωσης όταν ονομάζει έναν φοιτητή 21 ετών ονόματι Αξαρλιάν  παράπλευρη απώλεια. Και ο λόγος που εναντιώνομαι να αφομοιώσω κάτι τέτοιο, αφορμάται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι οργίζομαι όταν στο παρελθόν υπό το πρίσμα άλλων σκοπών, μπορεί να νοούνταν σαν «παράπλευρες απώλειες» ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ή ο Παύλος Φύσσας. Επίσης ακόμη και με τη λογική της εξάλειψης των «όχι και τόσο παράπλευρων απωλειών» όπως διάφορων πολιτικών στελεχών, δεν πιστεύω πως η κρατική εξουσία τουλάχιστον όπως θεμελιώνεται στη σύγχρονη εποχή, είναι τόσο εύκολο να εξαλειφθεί. Μάλλον είναι κάτι παραπάνω σα λερναία ύδρα που κόβοντάς της κανείς το ένα κεφάλι, φυτρώνουν άλλα εκατό. Και τα άλλα εκατό βρίσκονται ήδη ενώπιων μας και αρνούνται εκδικητικά τη ζωή στο Δ. Κουφοντίνα. Όμως εδώ, σαν απλοί πολίτες που δεν ξέρω και κατά πόσο μετράει ο λόγος μας, δεν είμαστε για να μετρήσουμε ήττες και νίκες γιατί πολύ απλά για να το κάνουμε αυτό σημαίνει πως ήδη έχουμε σχηματίσει κάποια στρατόπεδα ή κάποιες αν θέλετε ομάδες που μας εκφράζουν και πολεμάμε πίσω από το χιτώνα τους. Όμως όχι. Το κίνημα δε συσπειρώνει μέχρι στιγμής ιδεολογικά κάτι τέτοιο. Το κίνημα συσπειρώνει μία κραυγή υπέρ της ζωής, μία κραυγή ενάντια στο θάνατο.

Αυτές τις ημέρες πολλοί έχουν συγκρίνει την υπόθεση του Δ. Κουφοντίνα με την υπόθεση Λιγνάδη, με την υπόθεση Ρουπακιά, με την υπόθεση Παππά. Όμως ωφελεί πραγματικά κάπου η σύγκριση αυτή; Είναι οι αποφάσεις της πολιτείας ή θα έπρεπε να είναι οι αποφάσεις της πολιτείας ισάξιες με το επίπεδο οργής που βιώνει ο καθένας και η καθεμία μας από το δικό του μετερίζι; Νομίζω πως όχι. Η πολιτεία με τους νόμους της, στην οποία καταλήγουμε να απευθυνόμαστε για τη νομιμοποίηση των πραγμάτων, οφείλει να διαβιβάζει αιτήματα, να κρίνει τη σοβαρότητα αυτών και να τα εκτελεί ή όχι ανάλογα με την όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική της κρίση. Έγινε όμως κάτι τέτοιο στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα; Όπως ενημέρωσε δημοσίως η δικηγόρος του, όχι. Η πολιτεία αδιαφόρησε στο αίτημα ενός κρατουμένου να αλλάξει φυλακή χωρίς καν να μελετήσουν οι αρμόδιες αρχές της, το αίτημα αυτό. Μήπως αυτή θα είναι μία δουλειά που θα έπρεπε να έχει υλοποιηθεί αντί να βασίζουμε τη ζωή ή το θάνατο ενός ανθρώπου σε δημόσια γκάλοπ;

Δε γεννήθηκα 17 Νοέμβρη. Και το αν προτιμώ να δω κρεμασμένο τον Κουφοντίνα ή το Λιγνάδη είναι η πιο ηλίθια ερώτηση του κόσμου. Τόσο ηλίθια γιατί υποβιβάζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται, μειώνει την κρίση του και πολώνει. Δε γεννήθηκα 17 Νοέμβρη και η προσωπική μου άποψη για το ποιον θα προτιμούσα να δω κρεμασμένο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Διότι δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας, πολιτικός, νομοθέτης ή οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει τόσο την καθεστηκυία τάξη. Είμαι απλά μία πολίτης που ανατριχιάζω στην ιδέα του να σκοτώνονται και να κακοποιούνται άνθρωποι με κάθε πιθανό τρόπο. Είμαι μία πολίτης που δεν ανατριχιάζω επιλεκτικά με τη βιαιοπραγία. Ανατριχιάζω συλλήβδην. Είμαι μία πολίτης που ανατρίχιασα το ίδιο με τις δηλώσεις της Μάγδας Φύσσα όσο και με τις δηλώσεις της μητέρας του Αξαρλιάν. Όποτε, θα ήθελα να θέσω απλά ένα ερώτημα. Ποια είναι πραγματικά η λερναία ύδρα αυτή τη φορά; Ποιο είναι το κράτος δικαίου το οποίο οραματιζόμαστε ότι δύναται να φέρει μία κοινωνική αλλαγή; Ένα κράτος το οποίο θα κρεμάει τους παραβάτες του ή θα τους κόβει τα κεφάλια ή ένα κράτος που θα φροντίζει ακόμη και τους τελεστές των πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων να τους νουθετεί με τρόπο τέτοιο ώστε να μάθουν να σέβονται τα όρια της ελευθερίας τους; Δε γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, όμως δε θέλω να γεννηθώ και τη μέρα που για πρώτη φορά έπειτα από 40 χρόνια θα υπάρχει νεκρός απεργός πείνας στην Ευρωπαϊκή Ένωση  ή αλλιώς στην πολιτεία που καλούμαστε να ζήσουμε ή αλλιώς στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης που μας μαθαίνουν ότι η «ελευθερία μας αρχίζει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του άλλου». Είτε είναι χαζή η φράση αυτή είτε όχι, δεν αξίζει να χαίρουμε δημοκρατικά του δικαιώματος να τη θέτουμε υπό συζήτηση;