Ο βορειοκορεάτης δικτάτορας, Κιμ Γιονγκ Ουν παρέδωσε τον μελλοθάνατο θείο του σε πεινασμένα σκυλιά. Η συγκεκριμένη είδηση αποδείχτηκε δημιούργημα -πειστικής η αλήθεια είναι- σάτιρας, τουλάχιστον ως προς τον τρόπο εκτέλεσης. Αλλά αν ο Κιμ Γιονγκ Ουν, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο Μουαμάρ Καντάφι, ο Χιροχίτο, είναι οι πιο «διάσημοι» δικτάτορες στην ιστορία, δεν είναι λίγες οι σκοτεινές ιστορίες ολόκληρων λαών που έχουν υποφέρει από λιγότερο γνωστούς δυνάστες και μάλιστα με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο.
Θάνατος σε βραστό νερό, ακρωτηριασμοί, κανιβαλισμός, βιασμοί, εξαναγκαστικοί γάμοι υπό την απειλή όπλου, είναι ορισμένες από τις μεθόδους κάποιων εκ των πλέον διαβόητων δικτατόρων σε όλο τον κόσμο. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι κανένας τους δεν κάθισε ποτέ σε αίθουσα δικαστηρίου και ουδέποτε καταδικάστηκε. Αντιθέτως έζησαν αρκετά χρόνια μετά την «συνταξιοδότησή» τους και πέθαναν -οι περισσότεροι- από φυσικά αίτια. Η πιο βαριά «τιμωρία» ήταν η εξορία!
Σουχάρτο – Ινδονησία
Στην τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο συντελέστηκε το μεγαλύτερο λουτρό αίματος της ψυχροπολεμικής περιόδου. Ο δικτάτορας Σουχάρτο ανέβηκε στην εξουσία το 1965-66 μετά από την αποτυχημένη απόπειρα αριστερού πραξικοπήματος και με τις ευλογίες των ΗΠΑ, οι οποίες σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, δεν είπαν λέξη για τις φρικαλεότητες που διέπραξε, αντιθέτως σε κάθε ευκαιρία τον εκθείαζαν για την σταθερότητα που εξασφάλιζε στην περιοχή.
Μέσα σε έναν μόλις χρόνο από τη στιγμή της ανόδου του στην εξουσία, οι ένοπλες δυνάμεις της Ινδονησίας εξαπέλυσαν μια εκστρατεία εξολόθρευσης της βάσης του τοπικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΡΚΙ). Σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας «σε λιγότερο από ένα χρόνο σκοτώθηκαν από μισό μέχρι ένα εκατομμύριο άτομα. Το φαινόμενο δεν ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση στην υποτιθέμενη εσχάτη προδοσία του ΡΚΙ. Ενθαρρύνθηκε, οργανώθηκε και διεξήχθη από τον ινδονησιακό στρατό και από παρακρατικές οργανώσεις που δρούσαν με την υποστήριξη ή την ανοχή των στρατιωτικών». Ανάμεσα στα θύματα της σφαγής συγκαταλέγονται επίσης πολλές χιλιάδες μέλη της κινέζικης μειονότητας και πλήθος «απαιτητικοί» αγρεργάτες των τσιφλικιών.
Μια λεπτομέρεια του όλου μακελειού καταγράφεται σε αφιέρωμα του Time της εποχής (15/7/66). Βρισκόμαστε στο Κεντίρι, μια πόλη 250.000 κατοίκων που «πριν το πραξικόπημα ήταν κατά 60% κομμουνιστική»: «Σύμφωνα με τον ιμάμη, η σφαγή ήταν ‘ιερός πόλεμος’, είπε δε στους πιστούς ότι σκοτώνοντας κομμουνιστές εξυπηρετούσαν τόσο το κράτος όσο και τη θρησκεία. Το εκκλησίασμα ανταποκρίθηκε στην έκκλησή του τραβώντας 25.000 κομμουνιστές έξω από τα σπίτια τους. Πολλοί αποκεφαλίστηκαν και τα κεφάλια τους καρφώθηκαν σε παλούκια έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους, για να τα βλέπουν οι χήρες και τα παιδιά τους. Τόσο πολλά πτώματα ρίχτηκαν στον ποταμό Μπράντας, ώστε ο πληθυσμός φοβάται ακόμα να φάει ψάρια».
Ιντι Αμίν Νταντά – Ουγκάντα
Από τους πλέον αιμοσταγείς και παρανοϊκούς δικτάτορες κρατών, ο Ιντι Αμίν Νταντά διακυβέρνησε την Ουγκάντα (μετά από πραξικόπημα εναντίον του Μίλτον Ομπότε) την περίοδο 1971-1979. Παρότι σχεδόν αναλφάβητος και εξαιρετικά βίαιος, αναρριχήθηκε στην εξουσία πολύ γρήγορα, ενώ από την πρώτη στιγμή έδειξε τις σαδιστικές του διαθέσεις. Σε λίγες μόλις μέρες, τα δύο τρίτα του στρατού δολοφονούνται, καθώς και η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων. Για να καλυφθούν οι εκατοντάδες κενές θέσεις στον στρατό και στη διοίκηση, ο Ιντι Αμίν κατέφυγε στους δικούς του ανθρώπους, με αποτέλεσμα αναλφάβητοι να διοικούν γραφεία και υπουργεία.
Το πιο συγκλονιστικό όμως στην περίοδο διακυβέρνησής του στη χώρα, είναι ο τρόπος με τον οποίο επέλεγε να σκοτώνει τα θύματά του. Κάποτε μερικοί νεοφερμένοι στη φυλακή Μακίντι διατάχθηκαν να καθαρίσουν ένα κελί. Με τρόμο ανακάλυψαν ότι στο έδαφος υπήρχε πάνω από ένα δάκτυλο αίμα και στους τοίχους υπήρχαν τα υπολείμματα προηγούμενων κρατουμένων. Ένας άλλος διηγήθηκε πώς είχαν υποχρεωθεί να αποτελειώσουν με σφυριές μια ομάδα ετοιμοθάνατων κρατουμένων. Κάποια στιγμή μάλιστα είχε πάθει βλάβη μια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας επειδή ένας σωρός πτωμάτων έφραξε τις τουρμπίνες που βρίσκονταν σε έναν καταρράκτη.
Ο Νταντά συνήθιζε να τρώει το συκώτι των θυμάτων του, ενώ ευχαριστιόταν να τους μαστιγώνει και στη συνέχεια να τους ακρωτηριάζει. Τέτοια τύχη είχε και η μία από τις πέντε γυναίκες του, η οποία βρέθηκε τεμαχισμένη στο αυτοκίνητό της. Πέραν τούτου είχε τη συνήθεια να δολοφονεί άντρες ή αρραβωνιαστικούς γυναικών και στη συνέχεια να τις βιάζει, τόσο ο ίδιος, όσο και οι αξιωματούχοι του. Ο απολογισμός των χρόνων διακυβέρνησής του, 300.000 νεκροί. Μοναδική του τιμωρία, η εξορία όπου και πέθανε μετά από χρόνια.
Πολ Ποτ – Καμπότζη
Σχεδόν την ίδια περίοδο με τον Ντάντα στην Ουγκάντα, έδρασε ο εκ των πλέον διαβόητων δικτατόρων στην παγκόσμια ιστορία, ο Σαλόθ Σαρ ή κατά κόσμον Πολ Ποτ. Μέλος του κομμουνιστικού κόμματος της Καμπότζης το οποίο έγινε γνωστό ως Ερυθροί Χμερ, ξεκίνησε την «επανάσταση» με την εισβολή στην Πνομ Πεν, στις 17 Απριλίου 1975 -το λεγόμενο «έτος μηδέν»- οπότε ουσιαστικά κατέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας.
Η βίαιη κολεκτιβοποίηση, η ακόμα βιαιότερη μετεγκατάσταση των κατοίκων των μεγάλων αστικών κέντρων στην ύπαιθρο (που θα άφηνε τις πόλεις φαντάσματα), το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας μέχρι και οι μαζικοί βασανισμοί και εκτελέσεις αντιφρονούντων, μειονοτικών ομάδων και όλων των μορφωμένων πολιτών (τουλάχιστον 20.000 μαζικοί τάφοι) είναι τα μέτρα που πήρε ο Πολ Ποτ.
Εκείνο όμως που προσπάθησε με τόσο βίαιο τρόπο, ήταν η κατάργηση του θεσμού της οικογένειας και της ιδιωτικότητας. Το καθεστώς του επέβαλε τους «κόκκινους γάμους», τους εξαναγκαστικούς γάμους δηλαδή μεταξύ νεαρών κοριτσιών (και αγοριών) με πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησής του. Κορίτσια ηλικίας 15-23 ετών απαγάγονταν και μέσα σε λίγες ώρες αναγκάζονταν να παντρευτούν με συνοπτικές διαδικασίες -έβλεπαν τον «γαμπρό» λίγα λεπτά πριν τον γάμο- και στη συνέχεια να γίνουν έρμαιο των διαθέσεών τους. Πάνω από 250.000 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, εξαναγκάστηκαν να παντρευτούν έναν άγνωστο και να περάσουν την πρώτη νύχτα του γάμου τους μπροστά σε στρατιώτες που τους σημάδευαν αν δεν έκαναν το «καθήκον» τους.
Ισλάμ Καρίμοφ – Ουζμπεκιστάν
Σε σχέση με τους προαναφερθέντες δικτάτορες, ο Ισλάμ Καρίμοφ φαντάζει… μετριοπαθής. Προφανώς γιατί στη χώρα του το πολίτευμα είναι τύποις δημοκρατικό και οι καταφανείς ακρότητες αποφεύγονται. Παρόλα ταύτα, δεν είναι λίγα τα περιστατικά όπου το καθεστώς του πανίσχυρου Καρίμοφ, που βρίσκεται στην εξουσία -στο αξίωμα του προέδρου- από το 1990 έχει επιδείξει απροκάλυπτη βία.
Οι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δημοσιογράφοι και μουσουλμάνοι ακτιβιστές, βρίσκονται στο στόχαστρό του χρόνια τώρα, στο πλαίσιο της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας». Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει καταγγείλει τα συστηματικά βασανιστήρια στο Ουζμπεκιστάν, ενώ ο πρώην βρετανός πρέσβης στη χώρα κατήγγειλε το γεγονός ότι άνθρωποι ρίχνονται μέσα σε βραστό νερό για να βρουν βασανιστικό θάνατο!
Πιο πρόσφατα, το 2005 δεν δίστασε να διατάξει την εκτέλεση 1000 περίπου φοιτητών, που διαδήλωναν στο Αντιτζάν. Όπως καταγγέλλουν οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα, ο Καρίμοφ ανταγωνίζεται τον εαυτό του όσο περνούν τα χρόνια, σπάζοντας τα δικά του ρεκόρ στην καταστολή και την παράνοια.
Πάντως ο ίδιος δεν διστάζει να δείξει και την «ανθρώπινη» πλευρά του, αφού έχει επιβάλει σε όλα τα σχολεία την διδασκαλία των ποιημάτων του!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.