Μια απάντηση στον κο Βίδο και σε όσους σπεύδουν να δώσουν συγχωροχάρτια στους βιαστές λόγω ντεκολτέ.
Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το άρθρο και ποιες παραμέτρους να αγγίξω. Οι σκέψεις είναι καταιγιστικές και αισθάνομαι ότι πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη μάλλον. Ο λόγος αυτού του κειμένου έρχεται από το μακρινό protagon και το άρθρο του κου Βίδου λίγες μέρες πριν, ο οποίος θέλοντας να τοποθετηθεί για το εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης, επέλεξε να κρίνει τις ενδυματολογικές επιλογές των γυναικών του Hollywood. Πιο συγκεκριμένα, οι ηθοποιοί του Hollywood στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών, αποφάσισαν να ντυθούν στα μαύρα, ως ένδειξη αλληλεγγύης και ανάδειξης του ζητήματος της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα που αποκαλύφθηκαν για παραγωγούς και ηθοποιούς.
Θεωρώ ότι σε αντίστοιχες δημόσιες αναρτήσεις είναι επιτακτική η ανάγκη για απάντηση και τοποθέτηση με στόχο την εξάλειψη των στερεοτύπων, την αποκατάσταση της πραγματικότητας και κυρίως τη «δικαίωση» των θυμάτων που μπροστά σε αντίστοιχες αναρτήσεις, φαντάζομαι, θα δέχονται πυρά ματαιότητας, ενοχών και πιθανά απογοήτευσης.
Κάποτε η αιτία της σεξουαλικής κακοποίησης ήταν η ίδια η ύπαρξή σου (ακόμα και σήμερα), πλέον είναι τα ντεκολτέ, αύριο ποια θα είναι η δικαιολογία για να μοιράζει -με τον τρόπο του- ο εκάστοτε κος Βίδος συγχωροχάρτια στους βιαστές και κακοποιούς; Ή, αν όχι ακριβώς, συγχωροχάρτι τότε κατανόηση της συμπεριφοράς του θύτη, ο οποίος δεν μπόρεσε να αντισταθεί, καθώς το θύμα «έδειχνε κρέας φορώντας λίγο ύφασμα, επομένως μάλλον τα ‘θελε και τα ‘παθε». Γιατί η άποψή του σε ένα δεύτερο επίπεδο δικαιολογεί τους θύτες.
Η επικινδυνότητα του άρθρου του κου Βίδου εντοπίζεται στα σημεία κατά τα οποία θέτει ουσιαστικά -με βάση την κατηγοριοποίηση που έκανα η ίδια- δύο άξονες ως εργαλεία μέτρησης της σεξουαλικής κακοποίησης. Ο πρώτος άξονας αφορά την υπό όρους καταγγελία για σεξουαλική κακοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι αν μια γυναίκα ντύνεται «προκλητικά» αυτομάτως μετατρέπεται σε σεξουαλικό αντικείμενο. Δεν έχει όνομα, δεν έχει υπόσταση και οντότητα, δεν είναι τίποτα πέρα από το ότι είναι σεξουαλικό αντικείμενο. Επομένως δεν έχει δικαίωμα να μιλήσει για σεξουαλική κακοποίηση. Αυτό αναλύεται από τον κύριο Βίδο με γνώμονα τα μέτρα υφάσματος που η καθεμιά επιλέγει για να ντυθεί. Επιπλέον, με αφορμή τον κο Βίδο αναφέρομαι και σε όσους αντίστοιχα επικροτούν το κείμενό του και «όσα επιτέλους είπε με το όνομά τους» και σε όσους έχουν αντίστοιχες απόψεις. Ο δεύτερος άξονας μιλά για το δικαίωμα στην αποκάλυψη ενός τραυματικού γεγονότος, όπως η σεξουαλική κακοποίηση. Όμως! Υπάρχει ένα όμως, καθώς, μπορείς να καταγγείλεις την επίθεση που δέχθηκες ωστόσο εάν το κάνεις 30 ή 40 χρόνια αργότερα μάλλον είναι «μόδα» και δεν υπήρξε ποτέ. Με λίγα λόγια φυσικά και μπορείς να καταγγείλεις το περιστατικό αλλά σε κατηγορώ που δεν το έκανες εγκαίρως.
Πρόκειται για ένα ακραία πατριαρχικό και συντηρητικό παραλήρημα που ενισχύει την κουλτούρα του βιασμού και του σεξισμού. Δεν είναι δυνατόν ένα ρούχο να αποτελεί αιτία για επίθεση σε κάποια γυναίκα, ακόμα και η έλλειψή του. My dress is not a yes! Επιπλέον, ενοχοποιείται η σεξουαλικότητα της γυναίκας και την ίδια στιγμή η σεξουαλικότητάς της αποτελεί λόγο υποβίβασης της ίδιας της της ύπαρξης. Η ευθύνη της σεξουαλικής κακοποίησης μεταφέρεται στις ίδιες, οι οποίες προκάλεσαν και όχι στους θύτες. Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Ο σεξισμός βρίσκεται στην καθημερινότητα μιας γυναίκας τόσο στον περίγυρό της, όσο και στον εργασιακό χώρο. Σπάνια κρίνεται με βάση τα προσόντα και τα λάθη σε γνωστικό επίπεδο, όσο με βάση την σεξουαλικότητά της. Παρακολουθήστε τις λεζάντες στα δελτία ειδήσεων για τις γυναίκες πολιτικούς, όπως επίσης και τα σχόλια κάτω από αναρτήσεις άρθρων «αγάμητη καριόλα, θέλει ένα πούτσο να ισιώσει».
Ανεξάρτητα από τις προεκτάσεις και την συζήτηση γύρω από το #metoo, η οποία μπορεί να είναι ατέρμονη και δεν έχει και νόημα να γίνει τώρα. Τα πυρά και η εκτόξευση προσβολών και σεξιστικών σχολίων για όσες γυναίκες κατήγγειλαν την σεξουαλική κακοποίηση που δέχθηκαν είναι χυδαία. Είναι χυδαία γιατί όπως διαπιστώνει κανείς η κοινωνία δεν είναι ούτε καν σήμερα έτοιμη να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και αυτό το φαινόμενο. Κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της εθελοτυφλώντας. Η ίδια η κοινωνία που αναρωτιέται γιατί «δεν κατήγγειλες τον βιασμό σου», έρχεται να σου κουνήσει το δάχτυλο λέγοντάς σου ότι «πια άργησες και με αυτό το ντεκολτέ για ποια κακοποίηση μας μιλάς;». Η ίδια η κοινωνία που παλιά σε έκαιγε ως μάγισσα, παστρικιά και δεν ξέρω τι άλλο σήμερα σε κατηγορεί επειδή δεν καταγγέλλεις και επειδή καταγγέλλεις. Αυτή η κοινωνία και η παγκόσμια κοινότητα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το ζήτημα εν έτη 2018 και ταυτόχρονα σε κατηγορεί γιατί 30 χρόνια πριν φοβήθηκες να το καταγγείλεις, αγνοώντας το κοινωνικό πλαίσιο, την κατάσταση του νομοθετικού πλαισίου και την προστασία σου σε μια τέτοια πράξη.
Οι γυναίκες δεν είμαστε σεξουαλικά αντικείμενα, δεν είμαστε θύματα, δεν είμαστε υπόλογες κανενός που θα υποδεικνύει τι είναι ηθικό και τι όχι.
Αφού στο τέλος πάλι στο κέντρο της αρένας θα ριχτείς με τα πλήθη να παρακολουθούν το γρηγορότερο λιοντάρι να σε κατασπαράζει. Και εκείνοι να ζητωκραυγάζουν χορεύοντας πάνω στο φρέσκο αίμα σου, παρατηρώντας τις λάθος κινήσεις που έκανες και γι’ αυτό εν τέλει κατασπαράχθηκες. Καμία δεν θέλει να είναι γενναία, ελεύθερη θέλει να είναι και κυρίαρχη του εαυτού της, του σώματός της, των επιθυμιών και της ύπαρξής της. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατάλοιπα μιας κοινωνίας που αφού γεύτηκε και κορέστηκε πόνο, φόβο, αίμα και την ασφάλεια του ζωτικού χώρου ανθρώπων, τώρα ζητάει τα ρέστα γιατί έχει στομαχόπονο από την λαίμαργη κατάποσή τους.
Το όχι σημαίνει όχι, εκεί κύριε Βίδο και εκάστοτοι Βίδοι σταματάει οποιαδήποτε συζήτηση για την ανάλυση της σεξουαλικής κακοποίησης με βάση τα κριτήριά σας. Το θλιβερό είναι ότι τα πυρά δεν εκτοξεύονται μόνο από το ανδρικό φύλο, όσο (πολλές φορές και περισσότερο) και από τις ίδιες τις γυναίκες (βλ. σχόλια σε αντίστοιχα άρθρα).
Η σιωπή πρέπει να σπάει και η καθεμια/καθένας να προσπαθεί να πορεύεται αγκαλιά με το τραύμα του όσο μπορεί χωρίς να πέφτει πάνω σε Βίδους για να θυματοποιηθεί για δεύτερη φορά.
Επιπλέον, αυτός ο παραλογισμός και η σύγκριση της παρενόχλησης με το φλερτ και το «πέσιμο» που αναπαράγεται ως φόβος και συνέπεια της καταγγελίας των γυναικών για παρενόχληση πρέπει να σταματήσει. Είναι προφανές ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές και μηνύματα που μια κίνηση την καθιστούν παρενόχληση (ο τύπος που τρίβεται πάνω σου στο λεωφορείο) και μια φλερτ (ο τύπος που σε φλερτάρει στο λεωφορείο). Όταν ο ζωτικός σου χώρος παραβιάζεται το αισθάνεσαι, όταν φλερτάρεις το αισθάνεσαι επίσης. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύω ότι τόσο εύκολα θα ενοχοποιούσε κάποιον άνθρωπο που φλερτάρει είτε είναι γυναίκα, είτε άνδρας. Όσο άδικο είναι να κακοποιηθείς, άλλο τόσο άδικο είναι να κατηγορηθεί κάποιος ενώ είναι αθώος. Και οι δύο καταστάσεις έχουν θύματα και θύτες και την χυδαιότητα της καταστροφής των ζωών τους.
Η Έμμα Γκόλντμαν αναρχική- επαναστάτρια στις αρχές του 1900 μιλούσε στα εργοστάσια που εργαζόταν για την αντισύλληψη, τα δικαιώματα των γυναικών και την ισότητα. Αλλά η Έμμα Γκόλντμαν καταδικάστηκε πολλές φορές σε φυλάκιση, απελάθηκε, κυνηγήθηκε. Υπήρχαν άνθρωποι καθόλη την διάρκεια της ανθρωπότητας που αποτέλεσαν επαναστατικά και προοδευτικά ορόσημα για να μπορούμε σήμερα να θεωρούμε δεδομένη την ισότητα και την ελευθερία. Εκείνοι πέθαναν μόνοι, βασανισμένοι και κυνηγημένοι για να βιώσουμε εμείς τις αλλαγές. Αυτή είναι η επανάσταση όμως. Τότε την θεωρούσαν επικίνδυνη και ανισόρροπη σήμερα δεν αλλάζουν και πολλά σε ορισμένα πράγματα. Σε κάθε εποχή βρίσκονταν λόγοι ενοχοποίησης ατόμων ή ομάδων για την καταστολή της μάζας.
Η ελευθερία δεν θα κατέβει στον λαό, ο λαός θα ανυψωθεί στην ελευθερία, έλεγε η Έμμα Γκόλντμαν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.