“Κοίτα να δεις παιδάκι μου, εγώ δεν έχω πρόβλημα. Ο καθένας στο κρεβάτι του να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι μια διαταραχή, δεν είναι φυσικό”. Μέχρι εκεί έφτασε η “κατανόηση” της προηγούμενης γενιάς για την ομοφυλοφιλία.
Είναι η γενιά του ’60, που κάποτε ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Έκανε ένα σύντομο πέρασμα από την ελευθεριότητα στον έρωτα σαν να έδινε εξετάσεις σε κάποιο σχολείο επαναστατικότητας και μετά παραδόθηκε στο παραδοσιακό μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας.
Το μοντέλο αυτό διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες και απαιτεί διακριτούς ρόλους: πατέρας, μητέρα, παιδιά. Εξυπηρέτησε την ανθρωπότητα για αιώνες αλλά τώρα αποτυγχάνει παταγωδώς – 44% των γάμων καταλήγει σε διαζύγιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ το ποσοστό εκτοξεύεται σε χώρες όπως το Βέλγιο (71%) και η Πορτογαλία (68%). Στις Ηνωμένες Πολιτείες ούτε 1 στις 4 οικογένειες δεν είναι πλέον πυρηνική, καθώς οι “μεταμοντέρνες οικογένειες” (όπως οι μονογονεϊκές) αυξάνονται διαρκώς.
Ωστόσο, κανένα νέο μοντέλο δεν έχει επικρατήσει, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να κυριαρχεί η ιδέα της αναπαραγωγής ως ύψιστης αποστολής του ανθρώπου. Οποιοσδήποτε δεν θέλει ή δεν μπορεί να τεκνοποιήσει φυσικά ή έστω να υιοθετήσει εντός των πλαισίων μιας πυρηνικής (πάντα ετεροφυλοφιλικής) οικογένειας, κατατάσσεται αυτομάτως στους αιρετικούς, αν όχι στους επικίνδυνους για την κοινωνική οργάνωση και συνοχή.
Ακόμη και οι πιο “προοδευτικοί” της προηγούμενης γενιάς έμειναν εκεί, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου η παραδοσιακή οικογένεια θεωρείται ιερή. Επέστρεψαν στις γεμάτες αγωνία ερωτήσεις των δικών τους γονιών για τη διαιώνιση του είδους: “Πώς θα ευτυχήσεις χωρίς παιδιά;”, Ή, “πώς θα κάνεις παιδιά, κοπέλα μόνη, χωρίς ένα καλό παιδί να σε φροντίζει;”. Και αντίστοιχα: “Πότε θα βρεις ένα καλό κορίτσι να νοικοκυρευτείς, κοτζάμ γαϊδούρι;”. Τα παιδιά, ο “κάποιος να σε φροντίζει” και το “νοικοκύρεμα” είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλλά το να έχεις παιδιά, να ανταλλάζεις φροντίδα και να νοικοκυρεύεσαι με άτομο του ίδιου φύλου είναι αδιανόητο.
Γι’ αυτό και, τελικά, το μόνο που κατάφεραν να αποδεχτούν οι γερασμένοι “προοδευτικοί” σε σχέση με τους ομοφυλόφιλους είναι η ύπαρξή τους -και τίποτα παραπάνω. Αυτό βέβαια συνιστά όντως πρόοδο, σε σύγκριση με την άποψη διάφορων θρησκόληπτων και λοιπών μανιακών που βλέπουν τον Σατανά σε κάθε μη στρέιτ άνθρωπο. Αλλά δεν είναι αρκετό.
Έχει φτάσει η εποχή που καταρρέουν όλα τα ταμπού σχετικά με το τί είναι “φυσικό” και “αφύσικο”. Επιτέλους, οι λεσβίες, οι γκέι, οι αμφιφυλόφιλοι και οι τρανς μπορούν να βγουν στο δρόμο – έστω και μία φορά το χρόνο – για να δηλώσουν ανοιχτά και περήφανα, όχι μόνο ότι υπάρχουν, αλλά και ότι διεκδικούν ίσα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του γάμου και της υιοθεσίας.
Δεν αρκούν πια τα “εγώ δεν έχω πρόβλημα”, τα “στο κρεβάτι του ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει” και τα “έχω πολλούς γκέι φίλους”. Στην ισότητα και τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν χωράνε αστερίσκοι.
Ραντεβού το Σάββατο στο AthensPride 2013.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.