Σε σχέση με τον ανασχηματισμό ασκούνται δύο είδη κριτικής.
Η μία είναι σεξιστική και χυδαία, βάζοντας στο στόχαστρο τις γυναίκες μέλη της κυβέρνησης, που κατηγορούνται ότι βρέθηκαν “ψηλά” για άλλους λόγους πέραν των ικανοτήτων τους στην πολιτική και το επιστημονικό τους αντικείμενο.
Ή άλλη όμως είναι καυστική και ουσιαστική, δίνοντας βάση για παράδειγμα στην περαιτέρω πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ άρα και στην περαιτέρω συμφιλίωσή του με το σύστημα ή στον έλεγχο καίριων υπουργείων από τη Δεξιά και στελέχη του πολιτικού παρελθόντος (Δικαιοσύνης – Παπαγγελόπουλος, Προστασίας του Πολίτη – Παπακώστα, Εθνικής Άμυνας – Καμμένος, Εξωτερικών – Κοτζιάς κ.ο.κ), άρα στη μη διάθεσή του κόμματος να αλλάξουν τομείς που πάντοτε ευαισθητοποιούσαν παραπάνω την Αριστερά.
Αρκετοί υποστηρικτές της κυβέρνησης επικεντρώνονται στην απάντηση της πρώτης κριτικής. Που είναι απαραίτητο να απαντηθεί, όμως δεν μπορεί να απαντάται λες και είναι η μοναδική που ασκείται.
Με την επιλογή αυτή, φαίνεται να επιχειρείται -κατά τη γνώμη μου ματαίως- να στραφεί η κουβέντα προς ένα συγκεκριμένο πεδίο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ το “έχει” και μπορεί να πάρει πόντους, τη στιγμή που ταυτόχρονα επιχειρείται να αποκλειστεί ή έστω να περιοριστεί εκείνο το πεδίο κουβέντας από το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χάσει πόντους καθώς κοντράρει το αφήγημα του νέο – παλιό.
Είναι πολύ πιο εύκολο (εξυπακούεται απαραίτητο) να απαντηθεί ο σεξισμός σε βάρος της Νοτοπούλου, αλλά πολύ πιο δύσκολο να απαντηθεί πειστικά για ποιον λόγο ακριβώς πρέπει να βρίσκεται ο Μπόλαρης στο κυβερνητικό σχήμα ανασχηματισμό παρά ανασχηματισμό.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η προφανής πλέον στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη σοδιαλδημοκρατία και η συμπόρευσή του με ακόμη περισσότερα στελέχη που κυβερνούσαν παλιά, είναι ζητήματα που εξακολουθούν να τον κάνουν να λειτουργεί ακόμη “άβολα”.
Ακόμη όμως και για τον τωρινό ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να λειτουργεί εργαλειακά η μάχη ενάντια στον κανιβαλισμό και τον σεξισμό, για την κάλυψη της λογικής αμηχανίας που προκύπτει απέναντι στο παρελθόν του κόμματος αλλά και στον κόσμο που κοιτάζει με λογική δυσπιστία μια νέα σε δύναμη παράταξη να στηρίζεται σε παλιά “υλικά”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει, αν δεν θέλει να κατηγορηθεί για φτηνό τακτικισμό, να σταθεί στο ύψος -ή βάθος όπως το βλέπει κανείς- των επιλογών του και να απαντήσει σε όλα τα επίμαχα θέματα, με γνώμονα την πραγματική ανάγκη του κόσμου να ενημερωθεί και να διαμορφώσει άποψη και όχι με γνώμονα το τι βολεύει καλύτερα την επικοινωνιακή διαχείριση των εξελίξεων. Να μιλήσει και για τη Νοτοπούλου και την Αχτσιόγλου που δέχονται διαρκώς σεξιστικές επιθέσεις από σκανδαλοθηρικά και κίτρινα ΜΜΕ, αλλά και για τον Μπόλαρη και την Μυρσίνη Ζορμπά, πρώην στέλεχος της κυβέρνησης Σημίτη που μαζί με άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, την ώρα που αυτό έχει μπει στο περιθώριο, επιστρέφουν στην εξουσία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.