Δεν χτυπάω εισιτήριο γιατί…

Η οργάνωση της αστικής συγκοινωνίας της Θεσσαλονίκης, από τα ενδότερα μέχρι τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας, “μπάζει από παντού”. Ποιοι είναι πραγματικά οι λόγοι που οδηγούν στην αυξανόμενη παράνομη επιβίβαση;

Όντας φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, με νοίκι και άλλα πάγια έξοδα να βαραίνουν την πλάτη σου, το λιγότερο που θα ήθελες είναι να είσαι αναγκασμένος να δίνεις μεγάλο μέρος των εσόδων σου στη μετακίνησή σου. Κυρίως όταν η μετακίνηση αυτή σου «τρώει» τις περισσότερες ώρες της ημέρας και συμβάλλει τα μέγιστα στην εξάντλησή σου. Ας μην ξεχνάμε πως το… θρυλικό Μετρό Θεσσαλονίκης θέλει, βάσει των επίσημων ανακοινώσεων, τουλάχιστον μια τετραετία μέχρι την ολοκλήρωση του. Οπότε, ο μοναδικός τρόπος μετακίνησης με τα ΜΜΜ είναι τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, τα οποία μόνο κατάλληλα δεν είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις. Έτσι λοιπόν, δεν χτυπάω εισιτήριο γιατί…

… το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Και η οργάνωση, από κάθε άποψη, είναι καθαρά «ελληνική». Ανύπαρκτη δηλαδή. Ναι μεν δεν υπάρχει η απαραίτητη βοήθεια από το κράτος [ο ΟΑΣΘ θεωρητικά(!) είναι κρατικός], αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη οι διοικούντες θα μπορούσαν να βρουν τον τρόπο να προσαρμόσουν τον οργανισμό κατάλληλα.

… δεν μπορώ να περιμένω μισή ώρα στη στάση. Μπορεί από μόνος του σαν λόγος να μην φαίνεται τόσο σημαντικός, αλλά όταν πρέπει να είσαι στη δουλειά ή τη σχολή σου, κάποια συγκεκριμένη ώρα, ακόμα και τα δύο λεπτά είναι χρόνος πολύτιμος. Ειδικά τους τελευταίους μήνες, με το… ανεπίσημο «κόψιμο» δρομολογίων, λόγω έλλειψης πετρελαίου κυρίως, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος μέχρι και να κάνεις τη μισή διαδρομή με τα πόδια, μέχρι να συναντήσεις κάποιο λεωφορείο.

… αν δεν φροντίζεις για την ασφάλεια μου, δεν φροντίζω για το μισθό σου. Ίσως το επιχείρημα αυτό θα έπρεπε να μπει πρώτο. Γιατί ουκ ολίγες φορές έχω/ έχεις/ έχουμε πέσει, ακόμα και χτυπήσει, εξαιτίας των ικανοτήτων (;) του οδηγού, σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη ασφάλεια των ίδιων των λεωφορείων. Γιατί, πόσες φορές έχουμε δει ένα λεωφορείο στο πλάι του δρόμου επειδή χάλασε, ή στην έσχατη περίπτωση, πήρε φωτιά (σ.σ. προχθές μόλις ένα λεωφορείο σε ώρα αιχμής πήρε φωτιά); Φυσικά δεν χρειάζεται να γίνει κάτι επικίνδυνο για να τεθεί θέμα ασφάλειας, αρκεί να δούμε τα παλιά λεωφορεία, αυτά στα οποία με καμάρι διαφημίζεται η ΔΕΘ, στα οποία η επιβίβαση από μόνη της αποτελεί ρίσκο. Σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί και η ανευθυνότητα αρκετών (όχι όλων ευτυχώς) οδηγών, ιδίως όταν πλησιάζει η ώρα του σχολάσματος.

… δεν μου λες καλημέρα. Ναι, ίσως και αυτός ο λόγος φαίνεται αστείος, αλλά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Πρόκειται για τη γενικότερη συμπεριφοράοδηγών και ελεγκτών, ακόμη και του προσωπικού των εκδοτηρίων, οι οποίοι με ευκολία θα έλεγα πως έχουν«σύνδρομο της εξουσίας». Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, οι οποίες εκθέτουν ακόμη περισσότερο τον κανόνα. Σε αυτές τις εξαιρέσεις αξίζει ένα μπράβο, γιατί ζουν «από μέσα» αυτό που εμείς βιώνουμε καθημερινά, και τα καταφέρνουν.

… εγώ μπορώ να μπω στο λεωφορείο, τι γίνεται όμως με τους συνανθρώπους μου; Τι γίνεται με τα ΑμεΑ; Αν είσαι «τυχερός» και μπορείς να ανέβεις χωρίς βοήθεια από άλλους, αναγκάζεσαι να μένεις όρθιος, καθώς κανείς δεν θα σηκωθεί για σένα και κανείς οδηγός και ελεγκτής (πλην των εξαιρέσεων που για λόγους οικονομίας εννοούνται) δεν θα το απαιτήσει. Αν χρειάζεσαι βοήθεια να επιβιβαστείς, τότε καλύτερα… πάρε ταξί. Ακόμη και τα λεωφορεία που μεριμνούν με ειδικές πόρτες, μένουν εκεί, καθώς δεν είναι και το πιο εύκολο να επιβιβαστείς από εκείνες. Να μην αναφέρουμε τι γίνεται στις υπόλοιπες περιπτώσεις.

… δεν έχω τα χρήματα. Το ποσό των 0,50 ευρώ ίσως να μην φαίνεται μεγάλο (φοιτητικό εισιτήριο), αλλά σε καθημερινή βάση, αν περιοριστείς σε δύο διαδρομές την ημέρα, με διαφορά 90 λεπτών η μία από την άλλη, το σύνολο του μήνα είναι περίπου 15 ευρώ. Θα πει κάποιος πως υπάρχουν και οι κάρτες απεριορίστων διαδρομών, οι οποίες είναι σε αυτήν ακριβώς την τιμή και μπορείς να προμηθευτείς κάθε πρώτη του μηνός. Την πρώτη του μηνός όμως πρέπει να πληρώσεις νοίκι και λογαριασμούς, να γεμίσεις το ψυγείο σου, να καλύψεις άλλα πάγια έξοδα, να κρατήσεις «καβάτζα» για να βγάλεις κάποιες μέρες του μήνα.Τα 15 ευρώ είναι πολύτιμα. Κυρίως όταν το μηνιαίο σου εισόδημα (μαζί με τη βοήθεια των γονιών) αγγίζει τα 200 ευρώ, έναν καλό μήνα.

… δεν αξίζει ούτε το μισό ευρώ. Χρησιμοποιώντας την αστική συγκοινωνία αισίως σχεδόν μια πενταετία, βλέπω τα πράγματα να οδεύουν από το κακό στο χειρότερο. Όσα χρήματα έμπαιναν τόσα χρόνια στα ταμεία του οργανισμού μάλλον κατέληξαν σε κάποιες τσέπες, γιατί δεν νοείται να χρησιμοποιώ το ίδιο ακριβώς λεωφορείο που χρησιμοποιούσε και ο πατέρας μου (μπορεί και κάποιων οι παππούδες) για να μετακινηθώ. Ούτε και όλα τα προηγούμενα δικαιολογούνται, αλλά δε βαριέσαι, Ελλάδα είσαι…

Τέλος, δεν χτυπάω εισιτήριο γιατί… δεν αξίζει να ρισκάρω τη ζωή μου για λιγότερο από ένα ευρώ. Γι αυτό ακριβώς πρόκειται στην τελική. Για τη σωματική και, κυρίως, την ψυχική μου υγεία.

Αν έχετε ενστάσεις, ή και παρόμοιες εμπειρίες και γνώμες, μπορούμε να τις φέρουμε κοντά, και ίσως βγει κάποιο συμπέρασμα. Μα πριν προβάλετε ενστάσεις, σκεφτείτε ποιοςείναι αυτός που πραγματικά παρανομεί σε κάθε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις.