Δεν γεννιέσαι ναζί εγκληματίας, φασίστας, ρατσιστής – Γίνεσαι

Μπράντον Τάραντ, ο 28χρονος που εκτέλεσε, μετά από λεπτομερή προετοιμασία, 50 ανθρώπους στα δύο τεμένη στο Κράισττσερτς της Νέας Ζηλανδίας, δεν είναι μόνος. Ούτε παράφρων, ούτε ψυχασθενής είναι. Όπως άλλωστε δεν ήταν παράφρων, ούτε μόνος ούτε ο Νορβηγός Μπρέιβικ.  Το ότι έδρασαν μόνοι εκείνες τις συγκεκριμένες στιγμές που αφαιρούσαν ζωές, με τον Τάραντ μάλιστα σε «ζωντανή μετάδοση» σχεδόν, την οποία δεν θεώρησε προβληματική το Facebook που κατά τα άλλα, «κατεβάζει» φωτογραφίες γυμνών αγαλμάτων, είναι μόνο η επιφάνεια.

Ο Τάραντ δεν είναι μόνος γιατί το κίνητρό του δεν ήταν η παράνοια αλλά μια ολόκληρη αντίληψη και μια στάση ζωής. Η αντίληψη της ανωτερότητας κάποιων (στην προκειμένη περίπτωση των λευκών χριστιανών) έναντι αλλοθρήσκων, έναντι ανθρώπων που με άλλο χρώμα, έναντι ανθρώπων με άλλο φύλο, με μια ιδιαιτερότητα, έναντι του διαφορετικού. Είναι η αντίληψη ότι κάποιοι είναι λιγότερο άνθρωποι, ότι κάποιων η ζωή δεν αξίζει ενώ κάποιων Άλλων αξίζει. Είναι η αντίληψη ότι όλα έχουν τιμή (και το σώμα ενός 16χρονου που «ελεύθερα» πουλιέται για σεξ σε έναν κάτοχο διπλωματικού διαβατηρίου, ας πούμε) και τέλος πάντων ας «πρόσεχαν», τι μας νοιάζει εμάς..

Ο Τάραντ δεν είναι μόνος του. Έχει στο πλευρό του όλους όσους εκφράζουν οργής και πυγμή  προς τον αδύναμο και σιωπούν απέναντι σε όσους τον έφεραν στη θέση αυτή. Όσους ρωτούν «γιατί δεν μένουν στις χώρες τους να πολεμήσουν;»  και «τι να τους κάνουμε εδώ;», αλλά ποτέ δεν αναλογίζονται γιατί στις χώρες τους υπάρχει πόλεμος, πείνα, φτώχεια. Γιατί δεν μπορούν να ζήσουν εκεί;

Έχεις όσους θεωρούν ότι όποιος είναι μουσουλμάνος είναι τρομοκράτης επειδή υπάρχουν και οι δολοφόνοι του ISIS αλλά θεωρεί «θύματα» τους χριστιανούς λευκούς παρά τις σφαγές που χριστιανοί λευκοί διαπράττουν σε ολοένα και πιο τακτά χρονικά διαστήματα. Για να μιλήσουμε για το σήμερα και να μην πάμε στο παρελθόν.

Και αν πάμε ένα βήμα παραπέρα δεν είναι μόνος του γιατί έχει, με την ευρύτερη έννοια, δίπλα του είναι εκείνους που πορεύονται με το «να κοιτάς τη δουλειά σου»  και να «μην ανακατεύεσαι» γιατί ό,τι είναι μακριά από τον κ.. δεν μας ενδιαφέρει. Ωρύονται για τη «διαφθορά, την αναξιοκρατία, τους βολεμένους». Αλλά όταν πρόκειται για τους Άλλους, όχι για τους εαυτούς τους. Παλεύουν, όμως, να «τρουπώσουν» όπου μπορούν και κουνάνε το δάχτυλο σε όσους επιμένουν να διεκδικούν και να αγωνίζονται για να μην χρειάζεται κανείς να «τρουπώσει» πουθενά  και να έχουν όλοι αξιοπρεπείς δουλειές και ανθρώπινες συνθήκες ζωής.

Η λογική του Τάραντ απέχει αλλά δεν διαφέρει, στον πυρήνα της, από εκείνους που πετροβολούν γυναίκες και παιδιά πρόσφυγες στο ξενοδοχείο στα Βίλια και δεν στέλνουν τα παιδιά σχολείο στη Σάμο για να μην… «μολυνθούν» από τα προσφυγάκια αλλά θα πήγαιναν να καθαρίσει και τις τουαλέτες των εξίσου ξένων αλλόθρησκων σαουδαράβων ή ό,τι άλλο επιχειρηματιών, που θα επένδυαν, γιατί αυτό είναι «πρόοδος» και «ανάπτυξη». Γιατί η φτώχεια, η ανεργία, η ανέχεια και η εξευτελιστική δουλειά-χαρτζιλίκι δεν έχει να κάνει με τα αφεντικά, δεν έχει να κάνει με τους όρους εργασίας αλλά με τον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον ..Άλλον, που δεν είναι ποτέ ο ισχυρότερος.

Η λογική του Τάραντ έχει δίπλα της εκείνους που δεν αφιερώνουν ούτε ένα 5λεπτο για να αναλογιστούν ή έστω να μάθουν πόσοι ντελιβεράδες σκοτώθηκαν στο δρόμο για να πάνε παραγγελίες, πόσοι  εργαζόμενοιδουλεύουν χωρίς να πληρώνονται ή υποπληρωμένοι, πόσοι εργαζόμενοι αποδέχονται εξευτελιστικούς όρους εργασίας για ένα μεροκάματο. Εκείνους που ενώ φωνάζουν για «τους  Έλληνες που δεν έχουν να φάνε αλλά δίνουν λεφτά στους μετανάστες και στους πρόσφυγες», δεν έχουν καν χτυπήσει το κουδούνι του γείτονα να δουν αν ζει ή αν πεθαίνει, ούτε στους καλούς καιρούς,  που «κλέβουν στο ζύγι» αλλά και στο ωράριο, που δεν συμμετείχαν ποτέ σε κανέναν αγώνα και κάθονταν «κλαρίνο» στο αφεντικό, που τους φταίνε οι απεργίες γιατί έγιναν απολύσεις.

Είναι, συνήθως με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά, οι ίδιοι που αγνοούν ή ξεχνούν τι έγινε πως και γιατί διαγράφτηκαν από το χάρτη ολόκληρες χώρες (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία) και στην τελική δεν τους νοιάζει κιόλας όλος αυτός ο θάνατος γιατί είναι των …Άλλων. Είναι εκείνοι που δεν ξέρουν καν που «πέφτει» η Παλαιστίνη ή πόσο μάλλον η Υεμένη (καλά η Αφρική είναι οι μαύροι με τα ξύλινα αγαλματάκια στο πεζοδρόμιο που κάνουν ..παραεμπόριο) που παρακολουθούν  τις σφαγές ολόκληρων λαών, τις σφαγές των…Άλλων, σαν να είναι videogame,  αλλά ενοχλούνται, εξοργίζονται με την εικόνα του αίματος και του νεκρού του «δικού μας» σαν να διαφέρει το αίμα μας..από τους Άλλους. Είναι εκείνοι που κουνούν το δάχτυλο περί δημοκρατίας και δικαιωμάτων στην Κούβα με το μηδενικό δείκτη παιδικής θνησιμότητας, αναλφαβητισμού,  βίαιων εγκλημάτων αγνοώντας τα αντίστοιχα ποσοστά στην «ανεπτυγμένη πολιτισμένη Δύση» (ενδεικτικά η Βρετανία των τουλάχιστον 600 νεκρών αστέγων μέσα στο 2018 ή η Γαλλία των 1.700 τραυματίες -εκ των οποίων οι 100 πολύ σοβαρά- στις διαδηλώσεις των «Κίτρινων Γιλέκων»).

Είναι εκείνοι που ουρλιάζουν για το «δικτάτορα Μαδούρο» στη Βενεζουέλα επειδή «αφήνει τον λαό του να λιμοκτονήσει» αλλά θεωρούν φυσικό το αμερικανικό εμπάργκο που στοιχίζει στον λαό της Βενεζουέλας 30 εκατομμύρια δολάρια ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ και την ωμή παρέμβαση της Ουάσινγκτον στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας. Άλλωστε αγνοούν (ή θέλουν ν’ αγνοούν) τι σημαίνει αμερικανική επέμβαση στη Λατινική Αμερική ή όπου αλλού, και σε χαρακτηρίζουν «κολλημένο» όταν μιλάς για ιμπεριαλιστική επέμβαση και «επικίνδυνο»  για τα χρηστά ήθη όταν μιλάς για οποιουδήποτε είδους δικαίωμα.

Είναι εκείνοι που θεωρούν νόμιμη κυβέρνηση τους ναζί που πήραν την εξουσία στην Ουκρανία και αναβιώνουν τους χειρότερους εφιάλτες της ανθρωπότητας. Είναι εκείνοι που δίνουν υπέρ πάντων αγώνα για τις «αξίες της ΕΕ» (ή για τις αξίες των ξεχωριστών αφεντικών της ΕΕ, της αστικής τάξης της κάθε χώρας όπως πχ η Λε Πεν στη Γαλλία) αλλά θεωρούν λογική ή δεν αντέδρασαν στην εξίσωση ναζισμού / κομμουνισμού, ούτε δίστασαν να παρουσιάζουν τους ναζί σαν «παραπλανημένα παιδιά», ούτε να δηλώνουν ότι ο Μουσολίνι έκανε και «μερικά καλά πράγματα» (Ταγιάνι), ούτε να δημιουργούν συνθήκες εξαθλίωσης σε hot spot ντροπής με αποτέλεσμα να καλλιεργείται λογικά δυσαρέσκεια και αγανάκτηση. Είναι εκείνοι που στα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα βλέπουν σαν λύση μόνο την σκληρή καταστολή αλλά όχι την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση, τον αγώνα για καλύτερες συνθήκες, για έναν ανθρώπινο κόσμο, και όχι έναν κόσμο τεράτων..

Όλοι αυτοί δεν εκφράζουν παρά την λογική που δολοφόνησε τον Γιακουμάκη, που λίντσαρε μέχρι θανάτου τον Ζακ, που πέταξε στα βράχια στη Ρόδο τη βιασμένη και δολοφονημένη Ελένη για να τους θρηνήσει υποκριτικά μετά μπροστά στις κάμερες και να τους κουτσομπολεύει ακόμη και σήμερα πίσω από αυτές..

Προφανώς ο αποξενωμένος αδιάφορος «παρτάκιας»,  δεν είναι ο Μπρέιβικ ούτε ο Τάραντ. Δεν σήκωσε το χέρι του να πάρει ανθρώπινες ζωές εν ψυχρώ. Σιώπησε, όμως, και γύρισε αλλού τα μάτια, όταν οι Μπρέιβικ και Τάραντ ανδρώνονταν, όταν γαλουχούνταν στο μίσος, όταν γίνονταν τα καλύτερα εργαλεία τούτου του συστήματος που λέγεται καπιταλισμός.  Σιγοντάρησε με την αδιαφορία του την άποψή τους, ανέχτηκε τις ρατσιστικές και φασιστικές τους ατάκες και συμπεριφορές, δεν απάντησε στις προκλήσεις και στις παραληρηματικές τους απόψεις, δεν ύψωσε το ανάστημά τους απέναντί τους. Έγινε «Je suis..» για τους «δικούς μας» αλλά όχι «για τους άλλους». Ήταν απλά άλλη μια Παρασκευή όταν οι «άλλοι σκοτώνονταν».  Δεν απαίτησε συγνώμες και καταδίκες για τους «Άλλους» αλλά μόνο για «Εμάς». Δεν γεννιέται κανείς ρατσιστής, ξενοφοβικός, ναζί, εθνικιστής, φασίστας. Γίνεται.  Και αυτό το «γίνεται», αυτήν την πορεία οφείλουμε να την τσακίσουμε πριν φτάσει στο τέλος της. Καμία ανοχή, καμία συγκατάβαση, καμία αποδοχή..