Στα τέλη του 2012 όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με την επιχείρηση κλεισίματος της Βίλας Αμαλίας. Όλοι είχαν άποψη και έπρεπε να τη μοιραστούν με τον κόσμο. “Είναι απρόκλητη επίθεση σε έναν ανοιχτό χώρο πολιτισμού και αλληλεγγύης” φώναζαν οι μεν, “ήταν ένα άντρο ανομίας, καλά τους έκαναν, να κλείσει και να γίνει σχολείο” οι δε. Οι φωνές συνεχίστηκαν για αρκετές ημέρες, κυρίως αυτές που καλούσαν σε αντίσταση στο κλείσιμο της Βίλας. Ωστόσο, στις αρχές Φεβρουαρίου το θέμα δεν απασχολούσε πια κανέναν -εκτός ίσως του αντιεξουσιαστικού χώρου- και έτσι ο Δήμος Αθηναίων σφράγισε οριστικά με τούβλα το κτίριο χωρίς να γίνει έστω ένα πένθιμο tweet. Τίποτα δεν έγινε κρυφά. Η είδηση δημοσιεύτηκε, όχι βέβαια με πηχυαίους τίτλους, αλλά όπως έγραφα τότε, “οι πληροφορίες είναι όλες εκεί, απλά δεν μας ενδιαφέρουν, αν το θέμα δεν είναι ‘hot’ (και δεν το συζητάνε και στο διπλανό timeline). To‘σφράγισμα’ της Βίλας Αμαλίας δεν το είδα στο Facebook – άρα δεν υπάρχει”.
Ήδη, το έργο παίζεται σε επανάληψη στην ΕΡΤ. Το υπουργείο Οικονομικών πιθανόν εμπνεύστηκε από τον Δήμο, που τότε απλώς περίμενε λίγες εβδομάδες για να καταλαγιάσει ο ντόρος και να πετύχει το στόχο του χωρίς να ανοίξει μύτη.
Ούτε είκοσι μέρες μετά το “μαύρο” στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, οι σχετικές δημοσιεύσεις στα κοινωνικά δίκτυα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Όσοι είχαν επιλέξει για φωτογραφία προφίλ το σήμα της ΕΡΤ και για εξώφυλλο το “μαύρο”, κάποια στιγμή βαρέθηκαν και επανέφεραν τη σέξυ φωτογραφία από την παραλία και το κοκτέιλ μπροστά σε ένα φλου ηλιοβασίλεμα, αντίστοιχα. Κάποιοι έχουν ήδη αναπρογραμματίσει τις τηλεοράσεις τους για να αποφεύγουν τις “μπάρες” στα κανάλια 1, 2 και 3.
Πολύ πιο σημαντικό είναι, βέβαια, ότι μειώνεται καθημερινά ο κόσμος που νιώθει την ανάγκη να συμπαρασταθεί έμπρακτα στους εργαζόμενους, δίνοντας το παρών στο ραδιομέγαρο. Αυτό ήταν αναμενόμενο, αφ’ ενός διότι ο Βασίλης Λέκκας κουράζει μετά την εικοστή συνεχόμενη εμφάνισή του στη σκηνή, αφ’ ετέρου διότι ειπώθηκαν και γράφτηκαν πάρα πολλά, αλλά ουσιαστικός διάλογος για το πώς πραγματικά θέλουμε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση σαν κοινωνία δεν έγινε.
Όσο θα ερημώνει η Μεσογείων, τόσο θα εντείνεται ο μόνος “διάλογος” που έχει πράγματι ξεκινήσει: το παζάρι μεταξύ των συνδικαλιστών και του νέου αρμόδιου υφυπουργού, Παντελή Καψή, για το αν οι εργαζόμενοι του νέου φορέα θα είναι 2.000 ή 2.200· για το πόσα μόρια θα πάρουν εκείνοι που θα προέρχονται από την ΕΡΤ· για το ύψος του εφάπαξ όσων συνταξιοδοτηθούν πρόωρα· για το πώς θα ξεπεραστούν τα όποια αξιοκρατικά κριτήρια του ενοχλητικού ΑΣΕΠ για κάποιους “παλιούς”.
Και κάπου εκεί, γύρω στις αυγουστιάτικες διακοπές, θα μάθουμε ότι από το ραδιομέγαρο εκπέμπεται πάλι σήμα – χωρίς να χρειαστεί καμία εισβολή από τα ΜΑΤ και καμία ηρωική αντίσταση από τους εργαζόμενους. Οι συνδικαλιστές θα ανακοινώσουν έναν τίμιο συμβιβασμό και η κυβέρνηση θα δηλώσει περήφανα ότι συμμορφώθηκε πλήρως με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, προσφέροντάς μας μία νέα, “πραγματικά δημόσια” ραδιοτηλεόραση.
Όπως και η Βίλα Αμαλίας, η ΕΡΤ δεν υπάρχει πια – είναι τόσο εύκολο για εκείνους που ήθελαν να την κλείσουν και να την ξανανοίξουν στα μέτρα τους. Λανθασμένα κατηγορείται η “κρατική καταστολή”. Τα κινήματα αυτού του είδους δεν ηττώνται από την καταστολή, αλλά από όσους κάνουν επαναστατικό τουρισμό στις πλατείες και τις καταλήψεις μέχρι να χάσουν το ενδιαφέρον τους για τον εκάστοτε “αγώνα”. Δεν είναι αυτά της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία που ψάχνουν εναγωνίως ορισμένοι.
Θέμος “Απίκος” Ρίζος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.